donderdag 30 april 2015

Wens vervuld

Een grote wens van Thijs is vervuld: hij heeft een schildpadje gekregen. Hij wilde al heel lang ook een dier. Een hond, een cavia, een schildpad, een vogel... iets.
Vorige week hoorden we dat kennissen terug gaan naar Nederland en zij hebben een hele schildpaddenfamilie in de tuin. Dus, eindelijk, dit was onze kans. Thijs is dolgelukkig! Nu zit hij te broeden op een naam. Voorlopig weten we nog niet of het een mannetje of een vrouwtje is, dat kan nog jaren duren voordat je dat weet.

Ook hebben we nog een grote broer meegekregen: die heet Nelis. Het was bijna donker toen we die bij Tonny in de omheining deden, dus daarvan hebben we nog geen foto. Morgen maar eens even kijken hoe die twee het samen hebben. Zouden ze elkaar nog herkennen na een jaar? Het schijnt bij olifanten wel zo te zijn. Wie weet, is het bij schildpadden net zo?

Verder hebben Arjan en Thijs zich vandaag vermaakt met het bouwen van een vlot. Twee vlotten, het was een wedstrijd. Natuurlijk moest het bij de baai uitgemaakt worden wie er gewonnen had. Alleen bleek het vlot van Arjan te groot en te zwaar om mee te zeulen. Helaas hebben we geen Pick-up meer om dat soort dingen te vervoeren. Maar het vlot van Thijs bleef drijven en Thijs kon er zelfs op liggen. Daarmee had je wel alles gezegd, want z'n hele voorkant werd nat, zei Arjan. Die vond het niet goed genoeg...


Ellen is vanmorgen met Annemieke naar een pony geweest. De mensen daar willen een zorgboerderij beginnen en dit paardje is het begin.
Daarna hebben ze samen nog een gezellig ochtend gehad en aan het begin van de middag heeft Annemieke Ellen naar een gezin van de kerk gebracht. Ellen had Lisette gevraagd om mentor te zijn, kon ze gelijk een middagje lekker spelen met hun kinderen: Nathan en Talitha. Toen ze om 6 uur thuis kwam was ze helemaal gelukkig, een heerlijke dag gehad.

maandag 27 april 2015

Rondje Curaçao

Toch eerst maar eens opschrijven hoe het was, de wandeltocht van Ard en Theo.
dit zijn de zoutpannen bij Jan Kok, ergens halverwege de ochtend
Zaterdagmorgen om kwart voor 5 kwam Theo bij ons op de slaapkamer om Ard wakker te maken. Natuurlijk was ik het eerst wakker, dat is altijd zo... En voordat ik dan weer in slaap ben. Maar vooruit. Ard en Theo hadden alles zo'n beetje klaar staan en waren dan ook om goed 5 uur de deur uit. Om half 8 liep ook mijn wekker af, want Ellen moest naar de Zeeverkenners. Ik hoefde haar niet te brengen, alleen op te halen, dat is dan toch iets relaxter.
Ik keek op facebook en zag dat Ard en Theo al bij Willibrordus waren.
Dat is best al een stukkie lopen. En om half 12 waren ze bij Lagun.
Achteraf hoorde ik dat de heuvels bij Knip het moeilijkst waren geweest. Theo beweert dat hij dat nooit meer doet. Die heuvels zijn hen het meest in de benen gaan zitten.
Juist, Westpunt was in zicht. Op Westpunt mochten ze in het huisje van Billy en Vanessa (leden van onze wijkkring) een dutje doen. Het was hun eigen keus om het bij een paar uurtjes te houden...
En zo liepen ze aan het begin van de avond naar Watamula. Ik vond het een tikkeltje spannend, het is niet het meest veilige plekje van ons eiland, zacht gezegd. Om daar nu tegen de avond samen langs te lopen.... Arjan, Ellen en Thijs troostten mij met het idee dat ze allebei goed kunnen judoën. Ja, zei Anja later, maar als ze een pistool  op je richten, dan begin je niet veel meer met judo. Gelukkig waren ze toen al veilig thuis.
Om een uur of 8 kreeg ik een sms-je dat ze Shete Boka al voorbij waren. Ard zei later dat het er veel meer zijn dan "shete" (7), minstens 10. Ergens zijn ze ook door een boka gegaan, omlaag en weer omhoog met hun zaklantaarn, want het was toen allang donker, in hun mond. En daarna de weg kwijt. Leuke ideeën.
Na Shete Boka gingen ze langs de weg naar Ascension. Het plan was om daar weer naar de vlakte van Hato af te buigen om langs de Noordkust richting vliegveld te gaan. Maar toen ze bij Ascension langs de weg zaten om even wat te drinken, kwam er een politie-auto langs. Die agenten vroegen wat of ze aan het doen waren, een speurtocht ofzo? Nee, een wandeling. Waarop de agenten hun verboden om over de vlakte te lopen, want dat was veel te gevaarlijk. Ze moesten langs de weg blijven. Toch grappig, die bezorgdheid. Ik ben wel benieuwd wat ze gedacht hebben: Die gekke Nederlanders ook?
Vlak daarna kreeg ik een sms-je dat ze naar Hato liepen en daarna naar huis zouden afbuigen. Aha, een rondje Curaçao, dat wel, maar Oostpunt was "net iets te ver weg".
Ik heb nog aangeboden om ze op te halen, bel maar als het niet meer gaat. Wetende dat dat alleen in noodgevallen zou gedaan worden.
Helaas was er een groot uitgevallen feest met heel veel herrie, net buiten Blue Bay, maar vlakbij ons huis. Het was net of ze in mijn slaapkamer de feestmuziek aan hadden. Dat werd een beetje moeilijk slapen.
En om kwart voor 5, het was inmiddels toch stil geworden en ik sliep, kroop Ard naast mij in bed. Ze hadden het gehaald. Net binnen 24 uur.

Om 7 uur liep mijn wekker af, maar daar heeft Ard niks van gemerkt. Ik ben daarom met Arjan, Ellen en Thijs naar de kerk geweest en toen we terugkwamen lagen de wandelaars nog steeds op één oor. Al gauw kwam Ard uit bed, maar die heeft nog wel een paar keer een dutje gedaan. Theo sliep tot half 2 en was toen weer helemaal zichzelf...

's Avonds hadden we kring bij Herman en Anja. Anja had heerlijke pasta gemaakt: met spinazie en spekjes, die gaan we thuis ook eens proberen. Uiteraard kozen onze kids voor de veilige variant: tomatensaus met knakworstjes...
We hadden het over boosheid, best een lastig onderwerp. Maar we hebben er goed en zinvol over kunnen praten. Billy had het voorbereid en met zijn kennis en levenservaring werd het een leerzame avond.

En nu is het Koningsdag. We zullen zo de vlag eens uit gaan hangen. Ook op Curaçao is het groot feest. Maar wij gaan het appartement verder schoon maken, want vanmiddag komen Job en Rosemarijn. Die zijn afgelopen vrijdag getrouwd en gaan hierheen op huwelijksreis! 2 jaar geleden was Rosemarijn hier voor stage, samen met Rianne. We hebben toen een heel leuke tijd gehad met hun. Dat blijkt wel, anders had ze er vast niet voor gekozen om nu terug te komen. Onze kinderen hebben de weken afgeteld, zoveel zin hebben ze erin. En dan is het ook nog eens vakantie deze week!

En dan ben ik nog vergeten om te vertellen dat Arjan zijn eigen zaakje begonnen is. Wat is facebook toch handig... Arjan's computer clean en repair. https://www.facebook.com/arjanpcrepair?fref=ts
Met dank aan oma Koops die het idee inbracht. Studenten (is hij nog niet helemaal...) die hun kennis van computers gebruiken om er geld mee te verdienen. Handig toch? Gelukkig wilde hij mij gister gratis helpen toen skype het niet meer deed. Het afspeelapparaat hield er mee op. Maar Arjan kreeg alles weer aan de praat! Waarna ik 7 minuten heb geskypt, toen hadden we zo'n slechte internetverbinding dat het alsnog niet ging.

donderdag 23 april 2015

Fanatiek met hoofdletters

Nu Theo zijn rijbewijs heeft, kan er meer. Bijvoorbeeld judo, zonder dat wij hoeven rijden. Vooral Theo wilde heel graag nog even het judo weer oppakken. Ongeveer een jaar heeft hij er niks meer aan gedaan. Alleen Thijs ging nog op maandag, samen met Kiet.
Theo inviteerde gezellig Arjan en Ellen. En zo togen ze gedrieën afgelopen dinsdag naar Suffisant. Het kan natuurlijk alleen als Theo vroege dienst heeft. Dan is hij om 3 uur vrij. Moeten we om een uur of 5 eten en kunnen ze om half 6 de deur uit.
Met kriebels in mijn buik zag ik ze vertrekken. Theo had dat wel door. Dus om 6 uur, toen ze bij judo aangekomen waren kreeg ik een geruststellend sms-je. Heel lief.
Tegen half 9 waren ze weer thuis. Ze hadden zich fanatiek uitgeleefd. Met z'n allen spierpijn. Theo was erg verrast door Ellen haar judo. Ze heeft ooit in een zeer grijs verleden een jaar op judo gezeten: bij de sportschool in Zeewolde, groeien en stoeien. Heel schattig in zo'n mini-judopakje. Tot Fina, van Schatjes, haar naar ballet dirigeerde.
Dus ja, heel veel techniek heeft ze niet geleerd, maar volgens Stella Braafhart heeft ze hetzelfde talent als Theo. Oeps, wat moet je daar nu mee??
Theo heeft geregeld dat hij vandaag een vroege dienst kreeg, zodat ze vandaag al weer konden gaan. Wat voor mij nogal wat extra was betekent. Want 3 judopakken in maat 170 tot 180, dat is een hele bult. Gelukkig heeft Theo zelf morgen weer een late, zodat hij de was wel op kan hangen als ik aan het werk ben.
Ik ben benieuwd hoe ze morgen uit hun bed komen. En dan moet Ellen ook nog meedoen aan de Koningsspelen. Haha, met pijn en moeite, denk ik. Vandaag had ze gym, heeft ze met haar juf nog over de judo gehad. Het is een heel leuke, jonge, sportieve juf. Ellen vindt haar geweldig. Dus ik zei tegen haar: Als je het VSBO haalt, kun je ook nog voor gymjuf gaan leren.
Maar nee, ze wilde echt de zorg in, met kleine kinderen.
Peutergym, kleutergym? We zullen zien, alles kan nog.

Verder hadden we vanmorgen nog een koffiemoment met Margriet. Tot onze verrassing bleek ze in het Hilton te zijn. En belde ze of ik nog een bakje koffie kon komen drinken. Toevallig, wat heet..., was Ard thuis aan het werken. Dus zijn we samen gegaan. Kort maar krachtig, heel gezellig. Even weer bijgepraat.

Ik hoop voor Theo dat zijn spierpijn voor zaterdag over is, want dan gaat hij met Ard aan de wandel. Wat begon als een idee om samen naar Westpunt te lopen, in het kader van: nu kan het nog, straks ben je de deur uit, mondde uit in het plan om Curaçao (ongeveer) rond te lopen. Ik herinner mij nog de eerste keer dat enige familieleden het eiland Ameland rond zouden gaan lopen. Oké, dat was in één dag. Hiervoor nemen mijn mannen 2 dagen. Volgens hen moet het makkelijk kunnen. Ard heeft uitgerekend dat het 130 kilometer is. Wordt vervolgd.

zondag 19 april 2015

Weer in de lucht

Na een tijdje afwezig te zijn geweest, ben ik weer in de lucht. Soms heb je dat. Te veel aan je hoofd om 's avonds nog gezellige verhaaltjes te schrijven. Dus ik heb mezelf even in de stand-by stand gezet.
Maar nu wordt het wel tijd om onze belevenissen op te schrijven.
In de eerste plaats het heuglijke feit dat Theo zijn rijbewijs heeft gehaald, vorige week. Een spannende dag, zo vlak voor zijn verjaardag. Hij zat er nog over in dat als hij zou zakken, zijn verjaardag ook in het water zou vallen. Wat dan nog een extra spannend tintje aan het geheel geeft.
Hij moest om 10 uur bij zijn rijschool zijn. Ard heeft hem daar afgezet. Verder hadden wij geen informatie. Dus ja, beetje gerekend, 10 uur bij de rijschool, half 11 ongeveer afrijden, duurt een uurtje. Dan zou hij rond een uur of 12 wel kunnen sms-en hoe het afgelopen is. Leek me redelijk ruim gerekend. Maar om één uur had ik nog niks gehoord. En om half 2 nog niet. Toen heb ik zelf een sms-je gestuurd. Na een half uur geprobeerd te bellen. Inmiddels was ik aardig ongerust geworden. Wat een moederkloek ben ik toch.
Pas tegen 3 uur kwam het verlossende berichtje: rijbewijs op zak, ik kom met de bus naar huis.
Pff, wat een opluchting! Tijd voor een feestje.
Ard dacht dat hij Theo wel op kon pikken op station Otrobanda. Helaas, voor de zoveelste keer (ik geloof 6 keer...) in 2 weken tijd had hij een lekke band. We zijn acuut overgestapt naar een andere bandenman! Dus ben ik naar Otrobanda gecrossd. Bleek dat hij eerst om 10 uur nog een les heeft gehad, gewoon om er in te komen. En pas om half 2 moest hij afrijden. Wat uiteindelijk maar een 20 minuten kostte, met het inmiddels bekende resultaat. Daarna kon hij meteen zijn rijbewijs ophalen.
Het leek mij een goed idee om gelijk langs de Centrum te gaan: Theo zou zelf zijn boodschappen doen voor zijn verjaardag. Gelukkig konden we nu 2 feestjes in één keer vieren.
Van de Centrum naar huis mocht hij zelf rijden. Even wennen met een automaat, maar het ging prima.
De dag erna vierden we dan in alle glorie Theo zijn 19-de verjaardag. Het begin van een bijzonder jaar. Binnenkort, ja de tijd vliegt voorbij, zijn vertrek naar Nederland. De voorbereidingen zijn in volle gang.

Zaterdag is Ard met kids naar Porto Marie gegaan. Ook Harm, onze gast, ging mee met zijn dochter. Er was namelijk daar in de buurt een grote rog gespot. Echt groot! Ze hadden hun voeten nog niet op het strand gezet of er kwamen al mensen naar hun toe om aan Ard te vragen of hij meeging duiken. De rog was op weg van Cas Abou naar Porto Marie. Het moest lukken om hem te zien.
Helaas, ze hebben een glimp opgevangen, het beest was hun te slim af. Alleen dochter Sanne was de gelukkige: zij zat net op de goeie plek op het vlot in de baai, waar de rog langszwom. En weg was-tie weer.


zonder speer en zookeeper gaan duiken en dan wel 20 lionfishes spotten...

Die middag ging Sanne met Theo naar de wakeboardschool. Zij wilde heel graag wakeboarden en Theo wist de weg. Ellen had die dag gesmeekt of ze mee mocht. Sanne vond het goed. Ter plaatse bleek dat Theo niet genoeg contant geld had voor hemzelf en voor Ellen. Waarop hij heel grootmoedig voor Ellen heeft betaald, zodat zij de uitdaging ook eens aan kon gaan. Theo heeft foto's gemaakt. Die meiden konden het allebei goed. Lekker sportief! En heel knap, want het is niet zo gemakkelijk als het lijkt...


In de afgelopen week hebben we de uitslag gekregen van de testen van Ellen. Heel bemoedigend. We gaan er voor dat ze toch naar het VSBO kan. Maar eerst binnenkort de EFO! Er wordt hard geoefend, elke dag.

Ik heb zelf een gesprek gehad op mijn werk. Mijn contract loopt al weer af, dus... Het gesprek was positief, contract wordt verlengd. Heel fijn. Het officiële gesprek was uiteraard met mijn leidinggevende, maar ik heb daarna nog spontane gesprekken erover gehad met collega's. Dat waren minstens zo zinvolle gesprekken. Heel leuk!
Verder waren er wat vakantieperikelen. Het nadeel van een klein team is dat je ook de vakanties moet delen. Dus ik kon niet de dagen vrij in de zomer die ik graag wilde. Dat is dan heel jammer. Nu heb ik dagen vrij voordat de kinderen vakantie krijgen. Ellen heeft dan ook vrij, want zij hebben 19 juni "graduation". Ja, het afscheid van de basisschool is hier heel officieel. Een officieel groot feest. Wordt vast onvergetelijk, de school kennende!
Maar ik kwam er achter dat in de week van Koningsdag, 27 april op een maandag is. En 1 mei, dag van de Arbeid, is hier ook een vakantiedag. Valt toevallig dit jaar allebei op een werkdag van mij. Wat zou betekenen dat ik alleen de woensdag maar hoefde te werken. Aangezien er die dag nog niemand vrij had gevraagd, dacht ik: die is voor mij. Ha, lekker nog een weekje werken en daarna een hele week vrij. Wat een mazzel!