Maandag 20 juni
Een nieuw hoofdstuk. Zoals Thijs het
vanmiddag noemde. Eigenlijk vond ik dat heel mooi gezegd. Het is geen nieuw
begin, geen nieuwe start, maar we gaan door met het volgende hoofdstuk.
Laten we dan eerst even de laatste
bladzijden van het vorige hoofdstuk afmaken.
Het waren heerlijke dagen op Westpunt, ondanks het naderende afscheid, ondanks alle dubbele gevoelens.
Donderdag had Thijs afscheid genomen op
school. Hij kreeg een leuk boekje mee, waar alle kinderen wat in hadden
geschreven. Juf had er in gezet: Afscheid nemen bestaat niet. Dat werd het
motto van Thijs. Ook in de kerk hadden we dat als thema, vorige week. Het geeft
aan dat er niet definitief iets afgesloten is. Nee, we houden een weg open.
Even goed is het hoopvol om een nieuwe start
te maken op een nieuwe school. Hoewel we nog niet weten waar, is het wel een
uitzicht op andere mogelijkheden, andere manieren van leren. Thijs vindt het
spannend en uitdagend.
En gezwommen in het donker, met
murenes... dat is dan natuurlijk niet helemaal de bedoeling. Jantine voelde
iets langs haar been gaan en Arjan riep ‘au’. Ze verdachten eerst Thijs nog van
grapjes, maar nee, die was de onschuld zelve. Boven gekomen zagen ze dat er
twee bloedende puntjes in Arjans been zaten. Dat kon eigenlijk maar één ding
betekenen. Op onze intuïtie hebben we er jodium op gedaan. Volgende dag nog
even gecheckt bij Gerard de verpleegkundige. Juist. En zo lang er geen rode plek
omheen komt hoef je je niet ongerust te maken. Dat doen we dan ook maar niet.
Zondags had Arjan er ook al geen last meer van.
Zondags afscheid van de gemeente. In vijf jaar tijd bouw je natuurlijk wel wat op. Twee weken geleden, bij mijn laatste beamerbeurt, memoreerde ouderling Dirk het al. Het laatste jaar, toen ik er niet meer alleen voor stond, was het al een stuk makkelijker geworden. Dat maakt het nu ook makkelijker om het los te laten. Het beamen dan. Want de gemeente loslaten, dat is nog een ander verhaal.
Wat is er veel gebeurd in vijf jaar
tijd. Wat hebben we ongelooflijk veel dominees voorbij zien komen,
bijvoorbeeld. De één paste iets beter op Curaçao dan de ander. Maar zorg en
meeleven waren bij allen te merken.
We hebben gemeenteleden zien gaan en
zien komen. Bij het gaan heb ik vaak gedacht: Hoe zal het zijn als wij daar
staan?
Nu was het dan zover.
Omdat er deze zomer, in twee maanden
tijd, bijna veertig gemeenteleden vertrekken,
hadden we een brunch met elkaar. Nog even tijd om bij te praten en
afscheid te nemen. En, uiteraard, de beroemde mok in ontvangst te nemen.
De dominee preekte over David en
Jonathan, de twee vrienden, die ook afscheid moesten nemen. En zoals David en
Jonathan met tranen afscheid van elkaar namen, zo was dat ook met ons. Het is
goed om je thuis te voelen in een kerkelijke gemeente en je verbonden te voelen
met elkaar. Maar dat zorgt er dan ook voor dat het afscheid pijn doet. Dat is
moeilijk aan de ene kant, het voelt goed aan de andere kant. Ik weet zeker dat
de verbondenheid blijft. Niet alleen doordat Ard en Arjan nog steeds deel
uitmaken van de kerkgemeenschap, maar ook doordat we er vrienden hebben zoals
David en Jonathan vrienden waren.
Het mooiste moment was toen alle mensen
die níet vertrekken, voorin de kerk Nieuwe Liedboek 416 ons toezongen:
Ga met God en Hij zal bij je zijn.
Kippenvel, tranen, vreugde, een achtbaan
aan emoties. Ik zal dit moment nooit meer vergeten. Gelukkig heeft Ellen er een
filmpje van gemaakt.
’s Middags hebben we nog even gezwommen
(voor de laatste keer met schildpadden) en tegen de avond zijn we naar Watamula
gegaan. Ooit was ik er een keer geweest. Tegenwoordig wordt er voor
gewaarschuwd, er wordt daar nogal eens ingebroken in auto’s en dat soort
ongein. Daarom is het geen plaats waar ik gauw met gasten heen ga. Maar het is
een bijzondere en mooie plaats: de overgang van Noordkust naar Zuidkust. Een
groot gat in de rotsbodem, waar je het zeewater heen en weer ziet gaan, doordat
de rotsbodem eigenlijk een soort grote brug is.
Her en der lagen er zoutplakkaten. Arjan
en Thijs zochten handen vol zout. Ja, en wat moet je er dan mee? Nou,
bijvoorbeeld naar je broer gooien. Die gooit vervolgens terug. Uiteindelijk
mondt het uit in een soort sneeuwgevecht waarbij je sneeuw moet vervangen door zout...
Als je wil weten hoe het voelt, vraag Thijs.
Het gekke was dat het bij twee koffers
precies klopte, en bij één niet: een paar honderd gram te veel. Kwam op 24,1
uit. De laatste koffer mocht geen 23 kilo wegen en die zat net op 23,0. Hulde
aan de KLM. Ze kneep een oogje dicht en heeft het hele zaakje door laten gaan.
Het laatste afscheid was natuurlijk het
moeilijkste. Ik zal er verder maar niet te veel van zeggen. Billy en Vanessa
kwamen ook nog, op speciaal verzoek van Thijs... Wat fijn om zo uitgezwaaid te
worden.
Douane kostte wel even tijd, maar
leverde geen problemen op. Als laatste kwam de Immigratie. Nadat ze de tickets
en paspoorten had bekeken, vroeg ze om de uitschrijvingsbewijzen van de
kinderen. Wat was ik blij dat we dat nog geregeld hadden bij de Leerplicht.
Alles werd gecontroleerd en in orde bevonden. We mochten door.
Na een vlotte vlucht zijn we vanmorgen geland op Schiphol. Het was kwart over zes dat we landden, maar dan duurt het nog tijden voor je eindelijk door de douane, de immigratie en de koffercontrole bent. Niet dat het controleren zo lang duurt, maar het is allemaal lange einden lopen.
Toen ik Ellen haar koffer van de band
tilde viel er van alles uit. Einde verhaal, voor de koffer. Ellen en ik hebben
hem samen op een karretje getild, andere koffer er bovenop. Nu zitten Ellen
haar spullen in een weekendtas van Kees en Ingeborg.
Mijn zusje Ingeborg stond ons, met
dochter Nienke, op te wachten. Ze waren er ruim op tijd geweest. Voor dag en
dauw, dus.
In de auto viel Thijs al in slaap. Die
heb ik al slapend op een bed gelegd, schoenen uitgetrokken en een deken over
gedaan. Hij heeft minstens vier uur geslapen, toen kon hij er weer even tegen. Ellen en Thijs lopen de hele dag in hun dikke truien, maar ik heb het niet koud gehad (nog). Ondanks alle voorspellingen.
Nu zijn we bij mijn ouders in Leek. Ellen en Thijs slapen. Ik ga ook zometeen plat.
Een nieuw hoofdstuk kan beginnen.