Oudejaarsdag 2014

Vanmorgen heb ik nog gewerkt, nou ja, wat heet. Bij de prikpost gezeten en één patiënt geprikt. Om 9 uur mocht ik al naar het ziekenhuis gaan (anders om 11 uur), maar ook in het ziekenhuis was het rustig. Wel fijn, kon ik nog wat van mijn administratie wegwerken. En wat voorbereiden voor vrijdag, als we met 2015 starten. Daarna gingen we achter elkaar, maar lekker vroeg naar huis.
Nog even tanken, haha, 20 cent goedkoper per liter. We tanken nu voor 1,81 gulden (in euro's 0,83) Dat merk je echt wel in je portemonnee. Heel fijn, in elk geval voor de komende maand. Het zal vast niet lang duren.
Ellen was alleen thuis, alle mannen waren de hort op. Theo en Arjan nog even wat vuurwerk scoren, Ard was op pad om materiaal te verzamelen voor speren, Thijs was met de gasten mee... Maar binnen een half uur waren ze ook allemaal thuis. Heel gezellig. Bakkie koffie drinken, oliebol erbij. Die had Ard gehaald bij de Centrum. Mmmm, heerlijk!
Om half 1 was er een pagara bij de ingang van Blue Bay. Traditie om daar even heen te gaan. Was weer een ongelooflijke herrie, maar vooruit, je moet er wat voor over te hebben om een glaasje champagne te drinken.

Ard was met Ellen nog naar Otrobanda, op uitnodiging van een klant van hem. Feestje met pagara. Ellen heeft haar angst voor knallen inmiddels overwonnen en filmt met haar nieuwe telefoon alles wat ze maar tegenkomt. Ook pagara's van een kwartier...

als je goed kijkt zie je Ellen, korte broek, blauw bloesje, blond haar, met telefoon! :)

ach, daar doen ze hier niet moeilijk over, beetje rommel, beetje rook, beetje herrie, maakt niet uit.

Natuurlijk hebben de jongens vanmiddag ook al het één en ander aan vuurwerk afgestoken. Nu, halverwege de avond knalt het eveneens aan alle kanten, waar ze natuurlijk fanatiek aan meedoen. Eigenlijk best wel relaxed als ze allemaal opblijven, 's avonds. Zijn ze meteen lekker moe, zo tegen een uur of één. Geen toestanden meer om een uur of half 12 om kinderen tegen hun zin uit bed te trekken en een uur later tegen hun zin weer erin te leggen... Nee, ik vind het wel prima zo.

Vanmiddag hebben Theo en Arjan bladerdeeg-appelflappen gemaakt. Net eentje geproefd, jammie, heerlijk! Theo heeft Arjan kookles gegeven, was wel komisch om mee te maken.

Gister was ik bij de dokter geweest. Ik was eerst van plan om maandagmiddag te gaan. Na een paar zeer pijnlijke dagen was ik het wel zat. Maar toen ik bij het Medisch Centrum kwam was het daar zo vol, de mensen stonden zelfs te wachten. Dat werd me te bar. Dus was ik er dinsdagmorgen om een uur of half 8. De dokter snapte meteen waarvoor ik kwam, ik hoefde maar weinig te vertellen... tja, ik ben echt niet de enige met deze problemen, hier op Curaçao. Dus ik kreeg zo een recept voor Cataflam, wat ik al eerder had gehad, en op mijn verzoek ook een recept voor een maagbeschermer. Voor 9 uur was ik weer thuis, met de medicijnen. Na een uurtje of 2 was ik al heel wat pijn kwijt. Zodat ik, samen met Ellen, een gezellige dag had: eerst naar de nieuwe Building Depot. Wat is dat mooi geworden! Sfeervol, leuke dingen. Het was dat we afgesproken hadden om om 11  uur bij Ellen haar vriendin zouden zijn, anders hadden we er nog veel langer gelopen. Maar Ellen heeft Zita's oude telefoon ge-erfd, dus die kon geen dag langer wachten. De telefoon moest zo snel mogelijk gehaald worden.
Omdat we toen dichtbij de stad waren, hebben we er nog maar een rondje Punda aan vastgeplakt.
Terwijl Ellen en ik onze damesdag hadden, was Ard met Thijs (en Herman) naar de Christoffel. Je zou denken dat Thijs nu wel vaak genoeg erop geweest is, maar nee, na elke keer wordt hij enthousiaster. Ard ook, trouwens, die wilde de volgende keer 5x achter elkaar naar boven. Daar heb ik voorzichtig een klein stokje voor gestoken. Oké, hij wilde wel een compromis, volgende keer hardlopend naar boven. Hmm, tja.

En zo zijn we dan bijna aan het eind van 2014 gekomen. Nog anderhalf uur... Ellen trekt haar (kinder)champagne open. Wij nemen vast een glaasje wijn. Met nog een oliebol, nu smaken ze nog lekker.

Als afsluiter van deze blog voor dit jaar, wensen we jullie voor het nieuwe jaar alle goeds en zegen toe! 

Zelf sluiten we een roerig en moeilijk jaar af, wat zal het nieuwe jaar ons brengen? 

Theo heeft besloten om naar Nederland te gaan, Ellen zal haar basisschooltijd afsluiten...

Hoe dan ook, God is onze rots, Hij is er elke dag en Hij is betrouwbaar.

Kerst 2014

Ons feest begon gister al toen Thijs ziek werd... Die heeft zijn diner er weer uit gegooid, aan tafel. Daarna werd zijn buikpijn, waar hij al 2 dagen last van had, een stuk minder. Maar we besloten dat het dus wel beter was dat Thijs thuis bleef. Theo bood spontaan aan om bij hem thuis te blijven. Ze hebben samen een kerstverhaal gelezen.
Wij gingen al om kwart voor 9 naar de kerk, vanmorgen. Terwijl de dienst pas om 10 uur begon. Reden: Ard moest zingen (moest...) Arjan deed het geluid en ik wilde ook genoeg tijd hebben voor de beamer. Nog even checken of de foto's goed zichtbaar waren.

Blijft altijd spannend op een niet geheel witte muur met een hoop zonlicht. Mijn eerste plaatje heb ik ietsje lichter gemaakt, toen was het wel herkenbaar. Alleen jammer dat de ene foto van de dominee alsnog niet echt duidelijk was. Daar had ik nou net niet meer naar gekeken, was grijs, meestal gaat dat wel goed. Niet genoeg contrast.
Het was een mooie kerkdienst waarin veel talent zichtbaar werd. Het was ook mooi om de gemeenschap van de kerk te ervaren!

Na de dienst was er, zoals gewoonlijk, koffiedrinken. Nu nog uitgebreider dan anders, vanwege de lekkere hapjes. Omdat de Papiamentstalige gemeente geen dienst na ons had (zij hadden gisteravond een dienst) hadden we alle tijd.

Theo zijn lekkere grote ham heeft de hele dag zachtjes op het vuur geprutteld.

Wat fijn om een grote zoon te hebben die al werkt.... Verder heeft Theo, met enige hulp van Ard, het toetje verzorgd: appeltjes met rozijnen, suiker en kaneel, in de oven en daarna met gele vla erover heen.
Ellen had het voorgerecht bedacht: stokbrood met kruidenboter, voor deze gelegenheid eerst gesneden, besmeerd met kruidenboter en toen nog een poosje in de oven, heerlijk!
Thijs wilde graag sla, maar ja, helaas kon hij er zelf niet van mee-eten. Hij mocht een klein hapje ham proeven en een schaaltje vla. Voor de rest bestond zijn diner uit biscuitjes en een beetje drinken.

Ard is vanmiddag creatief bezig geweest: het idee zat al een poosje in zijn hoofd: een zoo-keeper beschilderen. Een lionfish in Delfts Blauw.

Gister is Ard, met Arjan en Ellen, Ruben en Gerjan, met een Canadese familie op pad geweest. Kennissen van Ruben die hier met een cruiseboat waren. Dat komt dan om een uur of één aan en om half 10 moeten ze weer op de boot zijn. In de tussentijd genoeg tijd om wat van Curaçao te zien. Ze hadden 2 meisjes mee van bijna 11 jaar en van 9 jaar. Die wilden heel graag snorkelen. Kan geregeld worden, hoor.

Zo zijn ze met een pick-up van Uniek Curaçao het eiland rond geweest. Dat wil zeggen: de westkant. Er zijn natuurlijk wel grenzen aan wat kan.

eind van de middag, bij Ascencion

Flamingo's kijken, Playa Forti (schildpadden) en landhuis Ascencion. Tot slot frietjes eten bij Piscaderabaai. Wat een belevenis, aan alle kanten.

Toen had ik 's morgens ook nog gewerkt. Maar aangezien er naar toe wordt gewerkt dat er zo weinig mogelijk mensen de Kerstdagen in het ziekenhuis hoeven door te brengen, was ons patiëntenbestand terug gebracht naar 2. Helaas moest er nog een mevrouw opgenomen worden, vooral voor haarzelf vervelend, natuurlijk. Omdat ook de poliklinische afdeling niks voorstelt op zo'n dag was er besloten dat één collega om 9 uur naar huis mocht (als het werk het toeliet, en dat zat natuurlijk niet mee, dat zul je altijd zien) en ik om 10 uur mocht gaan. Wow, wat een luxe! Iedereen was hoogstverbaasd, thuis, toen ik er om half 11 al weer was... De rest van mijn collega's bleef tot het werk klaar was. Het streven was wel om de tent om 11 uur te sluiten.
Volgende week woensdag nog zo'n dag. Wel leuk om mee te maken, de bijzondere dingen van een klein ziekenhuis.

En dan heb ik het nog niet eens gehad over de geweldige dag die we met onze kring hadden, afgelopen zaterdag, op Westpunt. Iedereen was er enthousiast over.

Eerst hadden we, na de koffie natuurlijk, het laatste hoofdstuk besproken van de Alpha Cursus: hoe nu verder. Je gelooft, hoe geef je dat vorm in je leven van alle dag. In wisselende tweetallen hebben we daarover gepraat. Met als afsluiting: de ladderproef. Wat mij het meest getroffen heeft was het feit dat Bob best snel de ladder op was, en er weer af. Een teken van heel veel vertrouwen in elkaar: want ga het maar eens proberen met een sloop over je hoofd!
Daarna de nabespreking. Genoeg om over door te praten...
Maar ook tijd voor zwemmen en snorkelen, schildpadden spotten. Ondertussen werd het eten klaargemaakt. We waren met z'n zeventienen, dus dat zijn behoorlijke hoeveelheden. Gebakken rijst met kipstukjes en garnalen erdoor, saté's, satésaus, witte kool met kouseband gebakken in kerrie, gekookte eieren met kerrie en zelfgemaakte kroepoek.
Tot slot hebben Ard, Arjan en Anton nog een duik gedaan. 3 lionfishes geschoten, die ik zondag lekker heb opgegeten...

Watersnoodramp

Had ik vanmorgen tegen Ard gezegd: ik doe vandaag de badkamers, maar meer niet. Ik heb best veel last van mijn handen en polsen, op mijn vrije dagen kan ik dan maar beter een beetje rustig aan doen.
Ha, dat moet je niet denken!
Want toen ik druk doende was met de was, met de container buiten zetten, met afwassen en nog honderd andere dingen (aan de badkamers was ik nog niet toegekomen...) hoorde ik een spuitend geluid. Nu komt dat wel eens van de wasmachine en die stond juist volop te draaien, dus ik liep er even heen om te checken. Terwijl het geluid afnam bij de berging, realiseerde ik mij dat het dus uit de badkamer kwam. Tegelijk zag ik het water onder de deur door komen.
O nee! Gauw kijken: bleek het slangetje van de kraan naar de aansluiting in de muur geknapt te zijn. Meteen zie ik een extra kraan zitten: snel dichtdraaien. Pfft, het spuiten stopte.

Omdat de vloer van de badkamer niet zo netjes afloopt naar het putje onder de douche, hebben we indertijd een drempel laten maken. Handig, meestal, maar nu niet, want ik kon niet even makkelijk het water naar het putje schuiven. Dat werd dus dweilen met een stel badhanddoeken. Met mijn zere handen was het uitknijpen van die zware handdoeken niet echt fijn.

Maar goed, een uurtje later was het leed geleden en kon ik verder waar ik mee bezig was. Nog meer was. Gelukkig kwam Anja even langs, zodat ik een heel goeie reden had om een poosje rustig te zitten.
Waardoor de badkamers, uitgezonderd de vloer, nog steeds niet echt schoon was.
Voor mijn eigen gemoedsrust heb ik ook de andere badkamer, aan "onze" kant (zoals Arjan en wij altijd zeggen, bij onze slaapkamers, dus) bekeken. Ook dat slangetje zag er niet geweldig meer uit. Beschadiging aan de buitenkant. Beetje link.

Dat bleek inderdaad, vanmiddag. Want ergens om een uur of 2 riep Ellen: Mama, de andere badkamer lekt ook!

fijn dat Ellen en Thijs meehielpen om de spulletjes af te drogen

Ai no!! Wat een drama. Want hier was ik iets minder snel bij, was er geen kraantje dat ik dicht kon draaien, dus moest ik naar de hoofdkraan rennen bij de weg. En stroomde het water al onder de wanden door in onze slaapkamer en in Arjan zijn slaapkamer.
Het enige wat meezat was dat er hier geen drempeltje zit bij de douche, zodat ik in de badkamer het water snel weg kon schuiven. Maar er bleef genoeg water over... Ellen en Thijs hebben snel alle badhanddoeken gepakt die ze konden vinden. Gelukkig hebben we er veel, dankzij Theo. Die neemt ze mee van de baai als ze daar achterblijven. Dat gebeurt nogal eens.
En deze keer spoot het water in het kastje tegen de wasbak aan, zodat het hele kastje met alles wat erin stond drijfnat was. 2 pakken maandverband, helemaal volgezogen! Plus de rest.
Zo kon ik weer aan het dweilen met handdoeken. Voordat ik alles weg had waren we wel halverwege de middag gekomen. Tja, en toen?
Want nu was de hoofdkraan dicht en die konden we niet even openzetten. Ik probeerde Ard te bellen, maar die was naar Westpunt.
Na nog even nadenken bedacht ik dat ik ook zelf de slangen eraf kon draaien en nieuwe halen bij de Kooyman of Marchena. Best een slim idee, maar het leek makkelijker dan het in werkelijkheid was. Zodat ik min of meer ten einde raad Herman heb gebeld. Zelfs met goed gereedschap bleek het nog niet mee te vallen om alle moeren los te krijgen. Zit natuurlijk op onmogelijke punten, vlak op de muur en dat soort ongein. Herman geeft het niet zo gauw op en met nog een beetje hulp van Theo lukt het. Daarna ben ik naar de Marchena, want dat is het dichtstbij, gegaan voor nieuwe slangen. Viel ook nog niet mee, want de helft van de dozen was leeg. Zo heb ik slangen meegenomen die een stuk korter zijn, maar het is goed gekomen.
Toen Ard thuiskwam kon hij nog meehelpen om de boel goed dicht te draaien. Vervolgens krijg je dan het spannende gedeelte als het water er weer op gaat. Eerst lekte de ene kant, slangetje weer los, ringetje erin, en meer van die oplossingen. Bleek vanavond dat ook de andere kant, bij de slaapkamers van Ellen en Theo, de boel toch te lekken. Mazzeltje: daar kon het kraantje dichtgedraaid. Probleem voor vanavond opgelost. Tandenpoetsen kan wel even in de andere badkamer.

En zo kan je heel wat beleven op één dag. In elk geval moet ik morgen geen krachttoeren uithalen met mijn handen...
Enne, zaterdag de kool snijden? Dat laat ik ook even iemand anders doen...

Een intrigerende vraag is: hoe kan het dat dit op één dag gebeurt??

Zo hé!

Ik zie tot mijn schrik dat het steeds langer duurt dat ik weer een blog de wereld inslinger. Meer dan een week geleden... de hoogste tijd.

Vanmorgen mocht ik weer eens een patiënt thuisprikken. Gezellig met onze bode, net nieuw in dienst van het ziekenhuis, op pad. Hij heeft net met zijn gezin een paar jaar in Nederland gewoond en is nu ruim een half jaar terug op Curaçao. Heel gezellig, hij kletst wel. Hij was erg verbaasd, de eerste keer, een Nederlandse te ontmoeten die ook christen is. Kun je nagaan wat een indruk hij in de afgelopen jaren gekregen heeft... Maar goed, we hebben gespreksstof genoeg. En omdat ik juist de jaren dat hij in Nederland woonde, hier op Curaçao was, kan ik hem ook nog wel wat nieuwtjes vertellen. Zeker op politiek gebied. Al zouden we naar Westpunt moeten, dan nog zouden we niet veel stil vallen, denk ik.
Zover was het niet, we hoefden maar tot Rooi Santu. Makkelijk te vinden. We moesten wel 2 keer, want de patiënt moest ook nog voor "2 AB" geprikt worden. Dat betekent dat ze 2 uur na het eten nog een keer geprikt moest worden. Je bent er zo de halve ochtend zoet mee. Net of ik niet iets anders te doen had.

Vanmiddag had ik wat boodschapjes op de planning. Ellen wilde graag mee, ze heeft toch geen huiswerk meer. Morgen kerstviering en kerstontbijt (kerstdiner, zegt Ellen). En zo zijn we weer de halve stad door geweest. Maar ik heb nu wel een nieuwe telefoon. Het moest er een keer van komen. Mijn lichtelijk antieke Nokia begaf het echt, van de week. Ik kon anderen nog wel verstaan, maar zij mij niet meer. Microfoon defect. Dat communiceert een tikkeltje lastig. Nu heb ik een Blu. Bij Ellen in de klas hadden meerdere kinderen die al. Dat had ze al verteld, nu snap ik ook waarom. Het is de goedkopere variant. Ziet er leuk uit, ik ben er wel tevreden mee. De jongens hier werden ook meteen enthousiast, en dat is altijd een goed teken!

Aan het einde van de middag waren we weer thuis. Ellen dook nog even achter de laptop. Aangezien ze hoogst waarschijnlijk toch een AGO (Praktijkonderwijs) advies gaat krijgen, zijn we wat informatie aan het verzamelen. Ik kwam een leuk filmpje tegen, dat ik naar haar doorgestuurd heb.
https://www.youtube.com/watch?v=HqMBZwu_bDg

Nadat Ellen het bekeken had, enthousiast was geworden, had ze wel allerlei vragen. En een opmerking: zou je als meisje ook moeten metselen? Tja, misschien wel, zei ik.
Nee, dacht Ellen, de jongens krijgen les in metselen en ondertussen gaan de meisjes koken. Als de jongens dan klaar zijn, hebben wij het eten klaar.
Oeps, dat is wel erg traditioneel, Ellen! Ik denk niet dat het zo gaat...
Gelukkig kon ik mijn lachen nog wel inhouden.

Thijs moest mij, toen hij naar bed ging, nog wel iets opbiechten. Ze hadden heerlijk gevoetbald. Op een veldje net buiten Blue Bay. Waar hij met de fiets naar toe gegaan was. En op de terugweg was er iets fout gegaan. Ik snap het verhaal nog niet, maar het beeld was duidelijk: een scheur in zijn (nette) broek van onder tot boven.
Gelukkig heeft hij nog meer broeken, alleen zitten die niet lekker, zegt hij. Tja, eigen schuld, je zult het er nu mee moeten doen. Deze was onmogelijk nog te repareren, hij heeft hem zelf in de vuilnisbak gegooid.
De broek had hij aan vanwege de kerstviering die ze vanmorgen hadden, maar het was uiteraard niet de bedoeling dat hij daar dan ook mee ging voetballen. Morgen ook maar eens de fiets inspecteren, want je zou denken dat er een haak ofzo uitsteekt.

Vooruit...

Er zijn soms ook best dagen dat alles van een leien dakje gaat. Vandaag was zo'n dag. Eerst ben ik met Ellen naar onze vriendin de kinderpsychiater geweest. Was eigenlijk al weer veel te lang geleden, maar ja, eigenlijk ging het ook best goed. Nu werd het wel tijd, want in de aanloop naar het vervolgonderwijs is een nieuw onderzoek wel gewenst. Dus staat Ellen nu op de wachtlijst, wachten op een telefoontje als er plek is.
Voor de medicijnen hoefde er niks te veranderen. Wel meten en wegen. Jammer genoeg waren de gegevens van de vorige keer niet meer te vinden in het systeem, maar we wisten met z'n allen wel dat ze goed gegroeid was... Nog even en dan heeft ze mams ingehaald!
We waren al op tijd aanwezig en we mochten gelijk meekomen. Dat betekende dat we ook op tijd klaar waren. Tijd tussendoor om te tanken, dat kwam mooi uit!
Nadat ik Ellen op school afgeleverd had, moest ik naar de bank. Daar ben ik niet zulke goeie vrienden mee, maar vandaag ging het goed. De nodige papieren laten zien en laten kopiëren. Pasje gekregen, apparaatje voor internetbankieren gekregen. Niet te geloven hoeveel acties er in één keer lukten. Was ik wel een uurtje verder, dat wel.
Daarna naar de Botika voor een lading medicijnen. Die waren niet op voorraad, maar ik was wel gelijk aan de beurt. En ze zetten het klaar voor donderdag. Als ik dan alles meteen mee kan nemen, dan was ook dit weer een geslaagde missie.

Het laatste adres waar ik heen moest was Aqualectra. Het was een beetje misgegaan met de betaling van vorige maand en we kregen een brief. Voor 10 december betalen... Vandaag was het 9! Just in time. Waren we toch bijna afgesloten. Oké, gelijk de rest ook betaald, kunnen we weer even vooruit.

Zowaar, een geslaagde ochtend. Precies op tijd was ik bij Thijs zijn school. Alwaar ik onze naam op de lijst voor het kerstontbijt in kon vullen. Volgende week woensdag hebben ze eerst een Kerstviering ergens in een kerk en daarna op school kerstontbijt. Jammer dat ik dan moet werken. Maar een jug met juice kan ik wel bij school brengen. Lekker makkelijk!
Ellen heeft dan donderdags de kerstviering met kerstontbijt. Vrijdags zijn ze allebei vrij.

Sinterklaas 2014

Ondanks dat we het geheel een beetje sober hebben gehouden, was er zeer creatief werk verricht door Sinterklaas. Zo kreeg Ard een 'duikfles',

Ellen een 'caviahok' compleet met opengaande ramen!

onderin de doos, tussen de krantensnippers verstopt, zat het cadeautje: een pen en rolletjes versier-tape

Theo moest de hele tuin door, voordat hij zijn cadeau vond.

gedichtje in het kastje, aan de Oleander, aan het hek...

tot hij uiteindelijk zijn voetbal vond

Arjan kreeg een mega-computer.

Thijs een uit dozen bestaande pop.

waarin ook een voetbal verstopt zat!

En ik, ik kreeg een insect... heel toepasselijk, zoals wel uit het gedicht bleek.

Over insecten gesproken, Arjan en ik hebben in een week tijd ons gezellige virus overwonnen. Dat is erg snel, want alle verhalen die je hier hoort gaan over weken en maanden. Ook onze tijdelijke dominee, bijvoorbeeld, kampt nog steeds met allerlei klachten. En wij huppelen al weer vrolijk door het leven... Ik snap werkelijk niet hoe dat kan.

Verder was er nog een Sinterklaas-timmerman die een heel mooie bank voor ons heeft gemaakt! Die werd thuisbezorgd, gisteravond. Gelukkig kwamen Sinterklaas en Zwarte Piet mee, konden we ook nog gezellig iets drinken met elkaar.

we sukkelen door

Nee, het is geen virusje dat je zo weer kwijt bent. Vooral 's morgens kom ik stijf en pijnlijk uit mijn bed. Arjan heeft vooral last van zijn benen, ik ook van mijn handen en ellebogen. Rustig aan doen, ik weet het.
Dus heeft Ard zich vandaag uitgesloofd in huis, terwijl ik in bed lag. Ik prijs mij gelukkig met zo'n handige man.
Theo aan het werk, die vertelde net dat hij gister laat thuis was. Hij was om 5 uur begonnen, tegen 12 uur thuis. En vanmorgen weer om half 7 begonnen, alleen werd hij om 6 uur pas wakker. Normaal gesproken gaat hij er om 5 uur uit, zodat hij alle tijd heeft om zich voor te bereiden op de werkdag. Dat moest dus vanmorgen iets haastiger.
Arjan had zich teruggetrokken in zijn kamer, geen gezeur aan zijn hoofd en zere benen...
Ellen naar de Zeeverkenners, die had daar een hele dag.
En Thijs, die had gelukkig nog geholpen met de afwas!
Vanmiddag zijn we naar de baai geweest. Leek me wel een goed idee, even zwemmen in het zoute water, helpt misschien tegen de jeuk. Alhoewel ik overdag niet veel jeuk voel, dat komt dan weer 's avonds opzetten. Het zeewater voelt zoooo koud. Maar verder was het wel lekker. Zeker om een poos te slapen op een bedje in de zon, waar steeds wat wolken voorbij drijven, zodat je niet te heet wordt. Beetje wind erover heen.
Thijs had nog een mazzeltje. Hij was met Ard in het water toen er een seedoo voorbij kwam met een aardige meneer. Hij mocht 3 rondjes mee, achterop. Het was nog net niet de mooiste dag van z'n leven, maar Thijs vond het geweldig.

goed vasthouden, Thijs!

Raak!

Vandaag was het dan zover. Gister klaagde Arjan al dat hij niet zo lekker was, vanmorgen mocht hij thuisblijven. Zag er inderdaad beroerd uit.
Ergens halverwege de ochtend zei Ard tegen mij: Wat heb jij daar nou?
Boven mijn hempie was een rood vlekkenpatroon te zien. Huh?? Ooooh, dat is nou Chikungunya. Aha, daarom doen mijn knieën en mijn handen zo'n pijn. Alleen had ik gedacht dat het met koorts zou beginnen. Niet bij mij dus.
Ik naar Arjan, die op zijn kamer rondhing. Ik vroeg aan hem of ik zijn romp eens mocht bekijken. Een licht rood waas was te zien, maar lang niet zo sterk als bij mij. Alleen toen ik hem aanraakte voelde ik een kacheltje: hij had dus wel koorts.
Gelukkig is Arjan niet zo'n lastige patiënt. Zeker als hij met rust gelaten wordt. En dat doen we natuurlijk... Verder strompelt hij net zo elegant door huis als ik.

De vlekken die ik heb gloeien geweldig. Niet fijn. En over een dag of 2 zullen ze gaan jeuken. Ik ben al lang ingelicht door allerlei patiënten. Tegen de avond dacht ik: Sjonge, wat is het hier koud!
Ook koorts. Maar het meest vervelende zijn de gewrichtsklachten. Met het weten dat dit maanden kan duren. En de paracetamol is bijna op op het eiland... Even zien hoe we een beetje vlot een voorraad uit Nederland kunnen krijgen.
Hoe dan ook, aan de onzekerheid is een einde gekomen. Het is hier niet zo zeer de vraag òf je Chikungunya krijgt (als je hier woont) maar wanneer. Ik heb het antwoord voor mezelf gevonden.

En dan Ellen!

Ellen is heel creatief. Ze knutselt graag en met allerlei materialen. Soms neemt ze daarvoor haar eigen broek... maar of dit nu helemaal geworden is wat ze bedoelde??

Valt natuurlijk ook niet mee om dit in bed te organiseren, met een zaklantaarn erbij. Misschien is het handig om de volgende keer je moeder te vragen om te helpen, Ellen? Met een paar tips hoe je een broek recht af kunt knippen.
Ach, ook hiervan leer je. Allebei. Bijvoorbeeld geduld hebben en je kalmte bewaren.

Voor de rest knutselt ze hard aan een Sinterklaassurprise. Verboden om haar kamer binnen te komen! Ze heeft vanmiddag de allergrootste doos meegenomen die ze bij de Centrum kon vinden. Spannend.

Thijs heeft voor school al een surprise gemaakt toen hij (samen met Ellen) zondag bij oom Herman en tante Anja was. Cadeautjes hadden Thijs en ik zaterdag al gekocht, tijdens een gezellige moeder/zoon-ochtend. Waarop ook nog snel een paar schoenen zijn gescoord voor Thijs. Hard nodig, want van het vorige paar was de halve zool al los. Kon dus echt niet meer.

Ard traint her en der. Hij heeft in de afgelopen week op San Juan gezeten, bij Boca Sami en gisteren zelfs bij de Dolphin Academy. Thijs en Ellen waren al jaloers, maar helaas had ook papa niet bij de dolfijnen mogen zwemmen. Het was training voor het personeel, niet voor de dolfijnen...
Nu "traint" hij weer UNA studenten. Dat is tenminste lekker dicht bij huis!

En dan nog een paar leuke foto's van Thijs, die samen met papa lekkere pizza's heeft gemaakt. We kregen 10 pizza-bodems. Een mooie gelegenheid om "pizzeria" te spelen.

O, wat was dat lekker!

Thijs in the picture

Vandaag een paar foto's gemaakt voor Thijs zijn juf. We hebben nog niet een uitgekozen, maar ze zijn allemaal grappig:

dit is na een rondje fietsen op het park, nadat het lekker geregend had...

Thijs bij de komkommerplant

zouden de gele bloemetjes uiteindelijk vruchten opleveren?

het gras groeit wel een meter hoog

boefje

verstopt

en gevonden

Kikkertijd

Dat we in de regentijd zitten is wel duidelijk. Elke dag buien, hard en harder. Het water in de rooi zakt niet meer. En ook de waterpartijen op de golfbaan vullen zich vanzelf.
Zo zou ik vanmorgen gaan wandelen, samen met Erna. Maar we hebben eerst rustig een bakje koffie gedronken hier thuis. Het stortregende, geen weer om op pad te gaan. Even goed was het een uurtje later droog en zonnig. Wat witte wolkjes in de lucht. We hebben het erop gewaagd. En inderdaad, geen spat regen gehad onderweg. Het was heerlijk om te lopen en te praten!
Ik heb vandaag zelfs nog 2 wassen kunnen drogen aan de lijn. Een wonder, en gelukkig dat Ard ergens vanmiddag tussendoor, de tweede was binnen heeft gehaald, want ik was net thuis van allerlei boodschappen, toen plensde het weer.
Nu heb ik de hangplanten en potplanten van de porch ook maar buiten gezet. Kunnen ze gratis water krijgen. Er van uitgaande dat het vannacht ook wel weer zal regenen.
Ard heeft morgen een training op San Juan, daar kunnen ze eigenlijk geen regen bij gebruiken...
Maar de kikkers vieren feest. Die fluiten en kwaken heel de nacht door. Persoonlijk vind ik het wel een gezellig geluid, en meestal valt het mij niet meer op. Een soort van achtergrond geluid, zeg maar.

Thijs had pas nog een paar leuke gezegdes. Hij vertelde van zijn juf, een ondernemend iemand, die alle continenten had bezocht, volgens Thijs. Zelfs alle Afrika's...
Hij heeft nog steeds moeite om het verschil te begrijpen tussen Amerika en Afrika.
Verder was hij bij een foute actie "op de kop getikt". (op de vingers getikt...)

Ellen en Daniël vertelden in de auto, op weg naar de Albert Schweitzer, waar we Arjan en Thijs op moesten halen, dat ze woorden aan het leren zijn die uit een andere taal komen. S'il vous plait, bijvoorbeeld. Ellen vindt het heel mooi klinken, ik heb het de hele middag aan moeten horen, te pas en te onpas.
Maar ook: sowieso. Komt uit het Duits.
Wat?? Hé, dat is grappig, daar had ik zelf nog nooit bij nagedacht. Zo zie je maar weer, je bent nooit te oud om te leren.

Arjan zit dan weer met andere woorden. Hij vertelde over de science fair, die ze gaan houden op school. Ellen vroeg om uitleg, en Arjan vertelde wat van het project. Dat ze in groepjes ingedeeld gaan worden, dat ze waarschijnlijk zelf een onderwerp mogen aandragen. Waarop Ellen zegt: nu snap ik het nog steeds niet.
Wat is "science"? Arjan: dat is wetenschap.
Sowieso gaan hier veel Engelse woorden over tafel...

Verrassing!

Vandaag, en gister ook al, regende het bij tijd en wijle nogal. Niet dat wij dat heel erg vinden, maar voor sommige dingen is het jammer. Zoals dat we eigenlijk vanmiddag een verjaardagsfeestje zouden hebben op Daaibooi. Dat viel een beetje in het water.
Daarom bedacht Ard dat hij wel met Arjan en wie nog meer zin had, naar "hole 5" kon gaan om daar te gaan snorkelen en golfballen uit de zee te vissen. Na enig aandringen wilde Thijs wel mee. Ellen bleef thuis. Ik ging ook mee voor de verandering, stoeltje erbij en e-reader mee. En hopen dat het droog zou blijven...
Ard en Arjan gingen het water in. Het was veel rustiger daar dan normaal. Meestal slaan de golven vrij wild tegen de rotsen. Maar het is al een paar dagen rustig weer, dus weinig golven.
Thijs scharrelde een beetje bij de rand, hij had geen zin om te zwemmen. Ik heb een beetje foto's zitten maken van de grijze luchten en wat zitten lezen. Tot het begon te regenen. Toen het uiteindelijk heel hard begon te regenen ben ik bij de auto onder een afdakje gaan schuilen.

Aan het eind van de middag zijn Ard en ik alsnog naar het verjaardagsfeestje van Carlos geweest. Kids bleven thuis, Carlos en Jantine wonen niet zo heel ruim, dus niet heel handig om ze mee te nemen. Het is hier ook vlakbij, net buiten Blue Bay. Instructies waren: om een uur of 6 gaan eten en daarna zien jullie wel wanneer wij thuis komen.
Nu was het natuurlijk erg gezellig, wat we ook al wel verwacht hadden. Dus pas om kwart over 8 waren wij weer thuis. Vonden we daar tot onze grote verrassing Thijs al diep in slaap en Ellen in bed. Arjan had het allemaal keurig geregeld! Ha, zo'n feestje kunnen we nog eens vaker doen...