Fanatiek met hoofdletters

Nu Theo zijn rijbewijs heeft, kan er meer. Bijvoorbeeld judo, zonder dat wij hoeven rijden. Vooral Theo wilde heel graag nog even het judo weer oppakken. Ongeveer een jaar heeft hij er niks meer aan gedaan. Alleen Thijs ging nog op maandag, samen met Kiet.
Theo inviteerde gezellig Arjan en Ellen. En zo togen ze gedrieën afgelopen dinsdag naar Suffisant. Het kan natuurlijk alleen als Theo vroege dienst heeft. Dan is hij om 3 uur vrij. Moeten we om een uur of 5 eten en kunnen ze om half 6 de deur uit.
Met kriebels in mijn buik zag ik ze vertrekken. Theo had dat wel door. Dus om 6 uur, toen ze bij judo aangekomen waren kreeg ik een geruststellend sms-je. Heel lief.
Tegen half 9 waren ze weer thuis. Ze hadden zich fanatiek uitgeleefd. Met z'n allen spierpijn. Theo was erg verrast door Ellen haar judo. Ze heeft ooit in een zeer grijs verleden een jaar op judo gezeten: bij de sportschool in Zeewolde, groeien en stoeien. Heel schattig in zo'n mini-judopakje. Tot Fina, van Schatjes, haar naar ballet dirigeerde.
Dus ja, heel veel techniek heeft ze niet geleerd, maar volgens Stella Braafhart heeft ze hetzelfde talent als Theo. Oeps, wat moet je daar nu mee??
Theo heeft geregeld dat hij vandaag een vroege dienst kreeg, zodat ze vandaag al weer konden gaan. Wat voor mij nogal wat extra was betekent. Want 3 judopakken in maat 170 tot 180, dat is een hele bult. Gelukkig heeft Theo zelf morgen weer een late, zodat hij de was wel op kan hangen als ik aan het werk ben.
Ik ben benieuwd hoe ze morgen uit hun bed komen. En dan moet Ellen ook nog meedoen aan de Koningsspelen. Haha, met pijn en moeite, denk ik. Vandaag had ze gym, heeft ze met haar juf nog over de judo gehad. Het is een heel leuke, jonge, sportieve juf. Ellen vindt haar geweldig. Dus ik zei tegen haar: Als je het VSBO haalt, kun je ook nog voor gymjuf gaan leren.
Maar nee, ze wilde echt de zorg in, met kleine kinderen.
Peutergym, kleutergym? We zullen zien, alles kan nog.

Verder hadden we vanmorgen nog een koffiemoment met Margriet. Tot onze verrassing bleek ze in het Hilton te zijn. En belde ze of ik nog een bakje koffie kon komen drinken. Toevallig, wat heet..., was Ard thuis aan het werken. Dus zijn we samen gegaan. Kort maar krachtig, heel gezellig. Even weer bijgepraat.

Ik hoop voor Theo dat zijn spierpijn voor zaterdag over is, want dan gaat hij met Ard aan de wandel. Wat begon als een idee om samen naar Westpunt te lopen, in het kader van: nu kan het nog, straks ben je de deur uit, mondde uit in het plan om Curaçao (ongeveer) rond te lopen. Ik herinner mij nog de eerste keer dat enige familieleden het eiland Ameland rond zouden gaan lopen. Oké, dat was in één dag. Hiervoor nemen mijn mannen 2 dagen. Volgens hen moet het makkelijk kunnen. Ard heeft uitgerekend dat het 130 kilometer is. Wordt vervolgd.