Bijzondere dag...

Vanmorgen ging Ard al om goed 7 uur, samen met Ellen, op weg naar de Zeeverkenners. De leider, schipper Jan, was vorige week overleden en vandaag was het afscheid. Dat betekende dat de familie ook naar het clubhuis kwam. Toen de kist kwam, stonden alle Zeeverkenners in een rij, een erehaag vormend. Ellen was erg onder de indruk van alles. Het was maar goed dat Ard erbij gebleven is. Het was ook de eerste keer dat ze iemand zag die overleden was. Want ze gingen allemaal een groet brengen bij de kist. Kinderen en kleinkinderen waren erbij. Sommigen hebben nog iets gezegd, een gedicht voorgedragen, een lied gezongen. Ook van de scouting waren ze er en van Asiento, dat is een vaarvereniging. Schipper Jan was dan ook een bekende persoonlijkheid hier op Curaçao. Hij zal zeker gemist worden.

Na de ceremonie op Brakkeput zijn ze allemaal met een bus naar de uitvaartvereniging gegaan, waar het afscheid verder ging. Voor Ellen was het zo wel genoeg, zij is met Ard naar huis gegaan.

Vanmiddag hadden we een heel andere activiteit: een wandeltocht tegen roken. Georganiseerd door de Adventisten, zodat ik door mijn werk gevraagd ben om mee te doen. Aangezien ik het wel een goed doel vond, heb ik toegestemd. Achteraf niet zo handig in dit weekend, maar nu ja, dat heb je soms.
Het lastige aan het geheel was dat we van punt A (Vredenberg) naar punt B (Brionplein) liepen. Waardoor ik me het hoofd er al over had gebroken waar ik dan de auto neer zou zetten. Bij het Waaigat maar. Dan konden we naar Vredenberg lopen en na de tocht hoefden we niet zo ver meer terug naar de auto.
Zo gezegd, zo gedaan. Auto geparkeerd en wij de sokken erin richting Vredenberg. Leek me niet zo ver, maar ik had niet op de kaart gekeken. Achteraf denk ik dat we ook niet de kortste route hebben gelopen. In elk geval, Ellen lag al bijna op apegapen toen we eindelijk bij het vertrekpunt waren. Toen waren ze al vertrokken en zaten wij op onze neus te kijken. Wat nu? Op goed geluk zijn we weer richting de stad gegaan. Ergens op de grens van Saliña, Punda en Pietermaai ongeveer zegen we op een bankje neer. Hoe dan ook leek het me dat ze hier langs zouden moeten komen. En gezien de tijd hadden we ze al ergens weer ingehaald, dat kon niet anders.

en ja, daar aan de overkant, daar komt de stoet!

wat betekent dit?? Leuk shirt, al zeg ik het zelf

Achteraf was het nog niet eens zo gek dat het zo liep. Want nu hadden Ellen en ik alle tijd om te praten. Ellen had zoveel te vertellen over vanmorgen en ook zoveel vragen. Hoe zit het dan als je lichaam hier blijft, wat gaat er dan naar de hemel? En: ik had helemaal geen zakdoekjes mee, want ik had er niet aan gedacht dat ik misschien moest huilen.
Overigens was ze niet de enige met tranen, het was een emotionele gebeurtenis. Gelukkig dus dat we vanmiddag alle tijd hadden om er over te praten.

Na een hele tijd hoorden we tromgeroffel aan komen: konden we het laatste deel toch nog meemaken. We kregen meteen een T-shirt aangereikt en lopen maar. Een hele groep scouts liep mee, schoolklassen, andere instellingen plus het ziekenhuis, voor een deel dan.
Op het Brionplein stond een uitgebreide kraam van het ziekenhuis met soep, salade, broodjes, pastechi's. En flesjes water. Tenslotte hadden we net met elkaar de week van gezond leven gehad! Daar paste dit prima bij...

Thuis had Ard een tarp gespannen en stoeltjes gehaald. Alles staat klaar voor morgen, als we gasten krijgen.
Zegt Ard tegen Thijs: Als je nog een keer in de hangmat wilt slapen, dan kan het nu. De hangmat onder de tarp, word je ook niet nat.
Thijs gelijk enthousiast, die is altijd in voor zulke geintjes.
Maar het feest duurde niet lang, hij is na een kwartiertje in het donker toch maar in zijn bed gekropen.

papa leest nog even voor

en als alles dan slaapt, worden de geintjes uitgehaald...