Weer thuis

Ziezo, iedereen weer onder de pannen, op Blue Bay. Althans, iedereen die hier ook hoort... Ik denk dat de honden en de poes erg blij zijn dat Herman en Anja er zelf weer zijn, want gisteravond was Dushi, de poes, niet naar buiten te krijgen. Ze verstopte zich op de buffetkast achter glazen vazen en stenen beelden. Het ging goed, maar dat was meer geluk dan wijsheid. Toen Arjan haar wilde pakken (ik ben helemaal geen held op dit gebied...) haalde ze uit met haar poot. We hebben haar met kattebrokjes en een beetje vlees van de kast gelokt en naar buiten, waar ze meestal 's nachts verblijft. Vandaag deed ze wel weer normaal, dat wel.

spelen met een touwtje vindt ze heel leuk

verstopt, en zie mij maar te krijgen!

De honden waren helemaal aan ons gewend. Het is wel raar om nu weer zonder dieren te zijn. Nu ja, de schildpadden dan, maar die zijn erg rustig.

Gister wilde Arjan graag vuurwerk kopen. Ik had vrij en we moesten toch nog wat boodschappen halen, dus vooruit, laten we gaan kijken. Arjan en Ellen hadden allebei bepaald dat ze voor 25 gulden aan vuurwerk wilden kopen. En net zo'n bedrag gaat er dan naar een goed doel. Ook het goede doel hadden ze al bedacht. Ellen de hondenopvang en Arjan de Turtle Conservation (hoe kan het anders!). Andere jaren gingen we natuurlijk naar de vuurwerkketen bij ons in de buurt. Maar vanaf Santa Catharina kom je weer andere locaties tegen. Het is hier heel gangbaar om vuurwerk te halen in een speciale vuurwerkkeet. Gewoon langs de weg. Eén van de bekendste vuurwerkverkopers is Alivio en ik wist dat ze een pand hadden aan de Caracasbaaiweg. Toevallig moesten we toch bij een Botica daar in de buurt zijn, dus kwam dat even mooi uit.
Wij die winkel in, ziet er allemaal behoorlijk professioneel uit, ik voel me daar niet echt op mijn gemak. Want ik heb in de eerste plaats helemaal geen verstand van die dingen. Heb in mijn leven nog niet meer aangestoken dan wat sterretjes... Arjan staat vervolgens alle planken te bestuderen. Wat is er en wat kost het? Wel handig dat ze bij de meeste dingen de prijs hebben staan. Na een tijdje komt Arjan tot de conclusie dat het hier allemaal veel te duur is. Ellen stond met een doos pijltjes in haar handen: 12 gulden. En 4 pakjes knallertjes, kleine, 1,25 per pakje. Op die manier bleef er niet veel over en ze stond heel erg te twijfelen. Wilde alles weer weg leggen. Maar dan zouden we zonder iets te kopen die zaak weer uit moeten, dat vond ik ook weer zo knullig. Uiteindelijk besloot ze dan die knallertjes maar te doen. Nu moet ze morgen alsnog voor 20 gulden iets op de kop zien te tikken.
Voorgaande jaren was Theo de gangmaker bij dit soort beslissingen. Die wist dan ook waar hij wilde zijn. Wat het leukste was. Nu zullen ze het zelf moeten uitzoeken. Gelukkig wil Ard wel met ze op pad, morgen. Volgens Arjan is het morgen ook goedkoper. Gaan ze alsnog hier ergens bij een keet kijken.

Vandaag was mijn laatste werkdag van dit jaar. Het was erg rustig. Relaxed! Volgende week zal het langzaamaan wel weer normaal worden. Kinderen naar school. Ziekenhuis vol patiënten. Dat soort normaal.

Ard heeft zich de afgelopen dagen met Thijs vermaakt. Zondag naar Klein Curaçao, hoogtepunt voor Thijs. Jammer dat er geen kleine schildpadjes meer gevonden zijn.

de trekker van Opa, grote vriend van Thijs

Maandag en dinsdag bij huis geklust. We hebben, mede dankzij een metselaar, nu nette opstapjes voor en achter en bij het appartement. Wat heerlijk!

voorporch

achterporch

Gisteravond zijn ze met een hike in het donker naar een baaitje gegaan waar ze een kampvuur gemaakt hebben. In het kader van hiken en vader/zoon-moment. Nog een hoogtepunt.
Vandaag waren ze naar Westpunt gegaan, want Thijs wilde nog graag met schildpadden zwemmen. Succes verzekerd. Thijs had 2 schildpadden aangeraakt en hij had zelfs een hele grote gezien. Als ik hem mag geloven was zij groter dan Thijs zelf. Het kan... maar een duikbril vertekent soms ook wat.
In elk geval vond hij het heel erg leuk. Nóg een hoogtepunt.

de bruine vlek is een schildpad onder Thijs

en op voor de derde snorkelronde, schidpadden blijven mooi!

en nog een keer of 10 springen natuurlijk.

Toen vroeg hij wat wij gegeten hadden, de laatste dagen. Tja, macaroni, boontjes met puree (Ellen had gekookt en ze gooide water, melk en poeder zo bij elkaar in de pan. Gelukkig liep het goed af, ze heeft dapper staan roeren...)
Met een glunder gezicht vertrouwde Thijs mij toe dat ze twee dagen patat hadden gegeten! Heel ongezond, zei hij. Alleen aten ze er gister witlof bij, dus ach, zo ongezond was het toch niet.

Oppas

Vanmorgen zijn we al op tijd naar de kerk gegaan. Alhoewel ik eigenlijk nog eerder weg had willen gaan, maar het is natuurlijk even wennen, vanuit een ander huis dan je eigen.
Vannacht realiseerde ik me ook dat ik bijna nooit meer in een ander bed lig, vandaar ook dat het slapen niet zo best lukte. Hopelijk gaat dat komende nacht beter.
Nadat we dus de honden naar buiten hadden gebonjourd, alle ramen en deuren goed hadden afgesloten, de poort open hadden gedaan, de auto naar buiten hadden gereden, de poort weer hadden afgesloten... konden we wegrijden. Nu ja, we waren nog vroeg genoeg bij de kerk.
We hadden een fijne dienst met elkaar.
Na kerktijd zijn we, door de regen, terug gegaan naar huis. Daar zagen we op Facebook dat Theo en Jacolien veilig in Drachten waren aangekomen. Wat ben ik dan blij met ons digitale tijdperk, zodat dit soort informatie gelijk gedeeld wordt...

Wij hadden een rustig dagje. Lekker lezen, op de laptop, eindje wandelen met de honden, spelletjes doen.

leuk om in een andermans boekenkast te snuffelen...

hoe een poes om aandacht vraagt

En pannenkoeken eten.

Af en toe horen we wat vuurwerk, maar de dieren zijn nog niet erg onder de indruk, gelukkig. Wat dat betreft hebben we een makkie aan het oppassen!

Afscheid

Vanmorgen ben ik naar het huis van Herman en Anja gegaan. Vast een tas met spullen meegenomen, want nu Theo en Jacolien vertrokken zijn, passen wij op de honden en de poes.
Theo en Jacolien hebben me alle ins en outs van huis, tuin, honden, kat, alarm en wat dies meer zij, uitgelegd. Desalniettemin was het wel spannend om het hele boeltje nu over te nemen. Maar het is goed gekomen.

De lakens heb ik zelf nog aan de lijn gehangen, vanmorgen. Toen zijn we naar Blue Bay gegaan. Broodje gegeten, hoewel Theo niet veel trek had, zei hij.
Het plan was om tegen drie uur weg te gaan, dan waren we nog vroeg genoeg. Maar om half drie zeiden ze allebei: "Zullen we vast gaan?"
Arjan, Ellen en Thijs hadden geen zin om mee te gaan. Dus het afscheid hebben we thuis afgehandeld. Er werden moedig wat tranen doorgeslikt. Was toch weer anders dan toen Theo in juni voor het eerst weg ging.

Ard en ik zijn wel meegegaan naar Hato. Theo en Jacolien wisten niet zo goed hoe het precies ging. Ze hadden net zo'n ingewikkelde vlucht als ik had anderhalf jaar geleden (maar dan in omgekeerde richting). Met Insel Air naar Aruba, daar overstappen op KLM, nog een tussenlanding op Bonaire en dan door naar Nederland. Je moet er wat voor over hebben om naar Nederland te komen :)
Gelukkig zagen ze bij de balie van Insel gelijk hoe het zat met hun tickets, dus geen enkel probleem. Theo zijn koffer had hij geschat op 10 kilo, en zowaar, op de weegband: 9,9 kilo. Wat een schatvermogen!
We hebben met elkaar nog wat gedronken en daarna zijn ze op tijd naar boven gegaan. Ach ja, waarom zou je dit soort dingen ook uitstellen. Even doorbijten. Allebei hopen ze snel weer eens hier terug te zijn. Hard sparen dus maar.

Wij hebben thuis de restanten van ons kerstdiner soldaat gemaakt. Die heerlijke ham is nu echt op. De honden van de achterburen kluiven nog een dagje op het bot (is het van een varken, vroeg Ellen, ik dacht van een haas...)
En als toetje was er nog ijs. Genieten dus.

Na de afwas hebben Arjan, Ellen en ik afscheid genomen van Ard en Thijs. Die twee gaan morgen naar Klein Curaçao. Die schildpadden krijgen er maar geen genoeg van. Mazzeltje voor Thijs, deze keer.
Aangekomen bij het huis van Herman en Anja hoorden we de honden al hun vreugdegeblaf aanheffen. We reden met hun auto, ook, dus dat geluid kennen ze. Ik ben bang dat ze dachten dat baas en bazin er weer aan kwamen, maar dat was een tegenvaller. Gelukkig kan Arjan, en ook Ellen, ze wel rustig krijgen. We hebben ze eerst eens lekker te eten gegeven, geaaid en beklopt. Toen ze genoeg aandacht hadden gehad gingen ze lekker liggen. Lijkt me een goed teken. Volgens Theo waren ze heel druk. Maar dat kan natuurlijk ook ergens anders aan gelegen hebben...

Ellen ligt nu in bed, ik kruip er zo naast. Arjan heeft zichzelf geïnstalleerd met de Top2000 en een boek op de laptop, op bed. Die gaat zich zeker wel vermaken, de komende dagen.

Kerstfeest!

Vanmorgen werden we al vroeg gewekt. Niet door de muziek, maar door een flinke regenbui. Ik heb nog geprobeerd om weer te slapen, maar dat lukte niet. Ach, dat betekende vroeg aan de thee en relaxed de dag beginnen. Ook fijn.
We hadden pas om 10 uur kerk, aangezien de Papiamentstalige gemeente vandaag geen dienst had. Eerst hadden we het lied 'Als alles duister is', door de mannen. Thijs: "Het was een krachtig lied". Ik bedoel maar... het was mooi.

Als alles duister is... 3 stemmig

en de boekjes voor de kinderen

We hadden alle tijd om de dienst rustig af te maken en daarna hadden we een lunch met elkaar. Wij hadden de kipkerriesalade meegenomen, nog altijd een succes-recept. Er was ook een ijstaart, die was nog sneller op :)

Vanmiddag werd er Top-2000 geluisterd, een hoogtepunt voor sommige leden van de familie. En spelletjes gedaan.

Padvinderen

Arjan probeert vals te spelen, maar wordt gesnapt...

Uiteindelijk hebben we gezellig met elkaar gegeten, ham di Pasku. Dit is een hele ham, uren gestoofd in de pan. Met sla, witlof en aardappelbolletjes. Als toetje hadden we ijs met chocola....

Al met al een fijne feestdag!

De omgekeerde wereld

Tot verbijstering van Theo en Ellen ging ik vandaag mee naar de vlakte van Hato en Ard niet. De omgekeerde wereld. Ard bleef thuis om de ham voor morgen klaar te maken en andere huishoudelijke noodzakelijkheden te verzorgen. En ik ging mee met Kim, van Uniek Curaçao. Verder ging Bob mee, met zijn ouders en vriend/collega Steven, Theo en Jacolien, Ellen en nog een nichtje van Kim. Een gemêleerd gezelschap van Curaçaoënaars en Nederlanders. Erg gezellig.

Bij het vliegveld gingen we de vlakte op. Gelukkig in een stevige Pick-Up. Kennelijk is er de afgelopen dagen toch wel veel regen gevallen, want er lag veel water op de vlakte. Kim reed er netjes langs, dat hebben wij wel eens anders meegemaakt...

We hebben een grot beklommen, een steenman gebouwd, houtjesbaai aangedaan. Ellen heeft daar een paal gescoord met wat kleinere houtjes om een richtingwijzer te maken.

Verder hebben we bij Ascencion schildpadden bekeken vanuit de hoogte. Shimaruku's geplukt en gegeten.

En gelunched bij Dokterstuin. Heerlijk kabritu stobá gegeten, net als Theo. Ellen en Jacolien hadden karni stobá. Heel Curaçaos!

Als laatste gingen we naar de 'Jacuzzi' waar de zee omhoog komt door een gat in het koraal. Een grappig fenomeen om te zien. Natuurlijk moesten Theo en Ellen (en Liza) dat gat even van dichtbij bekijken, waarna ze drijfnat waren.

Toen we thuis kwamen, rood van het Hatozand en van de zon, rook het verrukkelijk naar de 'ham di Pasku'. Wat zal hij heerlijk smaken, morgen!

Vliegen

Jawel, de weken vliegen. Vliegen voorbij, welteverstaan. Ongelooflijk hoe snel dit jaar voorbij is gevlogen. Nog een weekje en dan staan we voor 2016.
Ook de afgelopen weken is er van alles gebeurd. Marlies en Leo hebben bij ons gelogeerd. Wat is het toch fijn om rustig bij te kunnen praten. Heel anders dan nieuwtjes per mail of per facebookberichtje te delen. We kijken terug op fijne weken!
Verder zijn Theo en Jacolien (een nichtje van ons) inmiddels gearriveerd. Theo stortte zich met hart en ziel in het Curaçaose leven. O, o, wat zal het afscheid weer heftig zijn... De prijs die je moet betalen voor 2 vaderlanden, zullen we maar denken.

We hebben allerlei boeiende activiteiten gedaan met elkaar. Theo mocht mee naar Klein Curaçao, een tikkeltje ter voorbereiding op een mogelijke stage hier. Het was wel hard werken: veel graven naar schildpadbaby's enzo. Maar wel leuk. Overigens mag Jacolien morgen mee.
Verder hebben ze de Christoffel beklommen, Shete Boka bezocht, met voor Theo daarachteraan nog de Bootcamprun. Misschien iets te veel voor één dag, maar gelukkig was het daarna zondag.

Vrijdagavond zijn we met elkaar de stad in geweest: lichtjes kijken.
En zondag heeft Jacolien bij ons de kerkdienst begeleid. Ging prima, zeker met zo weinig voorbereiding! Fijn, dat soort logees...
Ard heeft eindelijk weer eens echt vakantie. Het grote voordeel als je les geeft. Ik moet zelf wel werken, maar alleen op maandag en woensdag. 1e Kerstdag valt op een vrijdag en Nieuwjaarsdag ook, een mazzeltje dit jaar. Dat betekende vandaag dus uitslapen, wat een luxe.
Ellen wilde heel graag koekjes bakken. Ze had voor Sinterklaas een boekje gekregen met Whoopie-recepten. Nog nooit van gehoord? Ik ook niet, tot ik het boekje zag liggen bij de Bruna. Ze had zelf een boodschappenlijstje gemaakt. En vanmiddag is ze aan het bakken gegaan met een beetje toeziend oog van mij. Vervolgens wilde Thijs ook koekjes bakken, chocoladekoekjes. Hij is gek op chocola.
Maar eerst Ellen, die redt zich al prima met dit soort dingen. Leuk om te zien. Het uiteindelijke resultaat was niet helemaal hoe het zou moeten zijn, oftewel: niet plat genoeg, maar verschrikkelijk lekker, dat wel.

jammie, lekkere vulling ertussen

Toen mocht Thijs. Bloem, suiker, kaneel en bakpoeder door elkaar roeren dat ging nog wel. Maar daarna de boter erdoor kneden?? Ehm.... nee... veel te vies. Hij zal geen banketbakker worden, dat is wel duidelijk.
Ellen draait haar hand er niet voor om. Huppekee, het hele spulletje flink gekneed. Ook nog even de chocola fijn snijden? Kan ik best, zegt ze, ik kijk vaak naar zulke video's op You Tube. En inderdaad, met een aangeboren handigheid ziet ze kans om vlot een tablet chocola fijn te krijgen.
Ondertussen las Thijs het recept voor van de laptop. Kneed alles tot een platte rol. Wat moet ik me daarbij voorstellen?
Ellen interpreteerde het zo dat ze een soort dikke plak kreeg. Ik heb er toen stukjes van gesneden en het hele zaakje in de oven gedaan. Ze werden wel iets te dik, daarom moesten ze er wat langer in. Uiteindelijk waren ze ook iets te zacht middenin, maar wel gaar. En gezien het tempo waarin de koekjes daarna in alle magen is verdwenen, vond iedereen het lekker.

Daarna was de keuken natuurlijk een puinhoop van vet, rondgewaaide bloem en poedersuiker van de Whoopie-vulling en gebruikte spullen. Dat hebben Ellen en Thijs keurig netjes afgewassen. Aangezien ik vond dat ik wel even pauze mocht hebben met een kopje koffie.

Ard was ondertussen aan het duiken. Hij had een bestelling voor een voorraad lionfish. En hij heeft me een dikke gevangen! Ongeveer 45 centimeter in de lengte. Hij was samen met een vrouw die eigenlijk helemaal niet van jagen houdt. Zij heeft dan ook niks gedaan, was mee voor buddy, want Arjan is, alweer, snotverkouden. En alle andere buddies zijn zo langzamerhand teruggekeerd naar Nederland. Of hadden andere bezigheden.

je kunt het niet zo verzinnen...

Wat een dag! Tot nog toe, tenslotte zijn we nog niet aan het eind. Het is nu 4 uur in de middag...
Ard zou vandaag met het vliegtuig van kwart voor 7 terug komen naar Curaçao. Hij was voor een turtle-training op Bonaire. Was allemaal erg leuk geweest, zie Facebook foto's. Maar vandaag wachtte het werk weer.
Nu was de vlucht gecancelled en moest hij met de vlucht van 8 uur. OK, dat kan. Beetje later, maar vooruit.
Helaas, het vliegtuig had pech en kon niet vertrekken. Wachten op een nieuw toestel dat eerst hiervandaan moest komen...
Ondertussen hadden wij hier bedacht dat het dan wel handiger was dat ik met Leo, die hier inmiddels ook geland is, hun huurauto van Saliña ging halen. Hij dacht wel dat hij de weg terug zou kunnen vinden. We hebben op de heenweg alle belangrijke herkenningspunten aangewezen :)
Zodat ik gelijk even boodschappen kon doen bij de Appie. Van de nood een deugd maken.
Paste allemaal precies. Ik kwam thuis, snel de boodschappen in de koelkast. Sms-je van Ard: ik sta nog op Bonaire, vliegtuig heeft vertraging. Over een minuut of 10 gaan we weg.
Mooi, had ik nog even tijd om mijn bakkie koffie op te drinken.
Inderdaad, om kwart over 11, eindelijk, berichtje van Ard: ik ben geland.
Ik sms-te terug: Ik kom.
We hadden het zo mooi gepland. Over de dropoff, kan Ard gelijk instappen. Helaas, het duurde een half uur voordat hij zijn koffer had. Zal wel niet meegevallen zijn om de koffers van 15 mensen uit het vliegtuig te halen. Hoe komt het toch dat Insel zo vaak vertraging heeft???
Dus ik stond daar, niet zo gerust, te wachten bij de dropoff. Na een tijdje kwam, natuurlijk, de security. Ik reed een rondje, vliegveld af, boven langs, vliegveld weer op. Weer getoeter van die kerel. Nog geen Ard. Nog een rondje. Weer getoeter. Nog geen Ard.
Toen ben ik maar op de parkeerplaats gaan staan. Ik stond er nog niet of ik had een berichtje van Ard: ben bij de dropoff.... Tuurlijk, zul je altijd zien.
Snel naar huis, kon ik Ellen en Thijs gaan halen. En Ard moest door naar zijn jongensproject.

Weer een rondje stad, kids aan boord, ook Arjan, die begonnen is met zijn toetsweek.
Zijn we net thuis, ik zat nog in de auto, belde Ard: Ik zit bij de dokter... Ai no.

Heeft hij een hek in zijn been gekregen. Op de locatie waar ze de jongens-training op vrijdag doen, had hij nog even wat willen halen. Dus, geluk bij een ongeluk, dat het bij hem gebeurt en niet bij één van die 100 jongens! Ondeugdelijk hek, kun je wel stellen.
Een punt heeft een lelijke scheur in zijn been getrokken en zijn broek van onder tot boven in 3 repen gescheurd. Plus een dikke bloeduitstorting diep in zijn andere been. Of ik dus even een korte broek kon brengen. Hij zat al vanaf kwart over 12 in de wachtkamer, waar de assistentes koelbloedig meedeelden dat de dokter om 2 uur komt.
Het bloed was tot in zijn schoenen gelopen. En toen we dan ten langen leste bij de dokter naar binnen mochten, als eerste, dat is dan wel het voordeel, keek de dokter zeer bedenkelijk.
Hij spoot er flink alcohol op, jaste er een paar verdovingen in, gooide er jodium overheen. Ik hoorde Ard zijn tanden knarsen. En hoppetee, 3 hechtingen, flinke knopen erop. Klaar. Zalf erover, pleister erop en een recept voor een Tetanus-injectie. Geen risico's.

Ik heb bij de Botica gelijk maar even Sultana's meegenomen en een flesje sportdrink. Na zo'n akkevietje en zonder eten en drinken, dat is vragen om moeilijkheden.
Met de spuit tegen Tetanus weer terug naar de dokter, die die injectie even snel zette. Tja, dat had ik natuurlijk ook wel kunnen doen. Maar toch. Over 10 dagen moeten de hechtingen eruit.
Toen was Ard wel zo bijdehand om te vragen of ik dat mocht doen. Ja, hoor, geen probleem. Moet nog wel even een mesje ofzo regelen...

En dan met je been omhoog gaan zitten? Kom nou, de verdoving werkt nog wel even. Dus in de auto en snel naar de jongens op Soto. Ik hoop maar dat het goed komt...

Heb ik het nog niet eens gehad over Ellen en Thijs. Ellen had gisteravond krullers in haar haar gekregen van Marlies. Met rietjes. Sjaal erom geknoopt, zodat het goed blijft zitten. Geen gezicht. Het effect was wel boven verwachting. Ze moest wel haar wekker op 5 uur zetten, zodat ze de tijd had om al die rietjes weer eruit te halen. Met als gevolg dat ze heel mooi op tijd klaar was.

Thijs had ook tante Marlies eens lief aangekeken, of ze een kuifje wilde maken met gel. Tuurlijk.

Dit soort dingen hebben Theo en Arjan nooit gedaan. Leuk om te zien hoe verschillend ze dan kunnen zijn.

Sinterklaas 2015

We hebben over creativiteit niet te klagen. Het was weer een waar feest, in huize Vreugdenhil. Vrij laat hadden we besloten om lootjes te trekken, nadat nog wat andere opties over tafel waren gegaan.
En zo werden we van slaapkamers geweerd waar hard gewerkt werd aan surprises. Als je kinderen dan zo fanatiek aan de gang gaan, dan moet je zelf ook wel, natuurlijk...

op Arjan zijn kamerdeur...

en bij Ellen: bezig niet binnen komen # hulppiet

tot onze vreugde is Marlies er ook, en die helpt Ellen op weg met haken

verrassing voor papa: een schildpadje gehaakt

schattig, toch?

Thijs mag als eerste, gelijk het grootste cadeau en het langste gedicht

zo lang, dat hij zittend in de stoel begint en hangend onder aan de stoel eindigt...

omdat shoppen voor vrouwen is.....

even voelen hoe dat is

en dan in de tassen de cadeautjes zoeken, tussen wc-papier, schoenen, onderbroeken, suiker en maandverband...

yeah!!! een boek van de hungergames,  zijn liefste wens. Wat een geluk dat mama-hulppiet mee was naar de Bruna....

Ellen heeft een mooie schildpad gemaakt voor papa

de miss Mermaid, met zender

en het gehaakte schildpadje

Ellen krijgt....

ehhh, maandverband?

mmmm, lekker, whoopies maken

een langharig hoofd voor mama, met een lekker geurtje

Arjan moet zijn cadeau opgraven: ook een boek van de hungergames

Marlies krijgt een boekje met foto's en verhalen van Curaçao

Ard was erg blij met zijn cadeau van de Hema: worst! Hij zit nu te bedenken of hij nog een stuk zal opeten :)

We hebben erg gelachen, het was allemaal een groot succes.