Herinneringen…

14 jaar geleden moesten we onze lieve Femke plotseling weer aan haar Vader teruggeven. Het blijft voor altijd een dag van herinneringen: dat we gezellig een dagje uit zijn geweest. Hoe we terugreden in de auto en Femke zat te ‘zingen’ op haar peutermanier: Jij bent van God mijn kind, je bent als pasgeborene, al in de kerk gebracht, God had aan jou gedacht. Waarom schrei je, ben je bang? Toe blijf niet huilen, je mag je leven lang, bij je Vader schuilen.

Hoe Ard, met Theo, nog even naar zijn werk ging aan het eind van de middag. Terwijl ik vast pannenkoeken ging bakken en Femke op haar stoeltje bij mij stond te kijken. Tot ze in de kamer bij het raam ging kijken om te zien of papa al weer terug kwam.

Dat ze daar een stuipje kreeg, viel en ging braken… De ambulance die kwam. De reanimatie. En het besef voor ons dat ze het niet ging redden. Pas veel later beseften we dat ze toen voor altijd gered was! Wij misten haar wel, nog steeds. Maar zij is gelukkig in de hemel. Daar zullen we haar weer zien. Het afscheid is maar tijdelijk. Wat zijn we ongelooflijk rijk dat we deze troost hebben.

Natuurlijk hebben we vaak gedacht: Waarom?? Een antwoord hebben we niet gekregen. Misschien later… Misschien ook nooit… Hoe dan ook: God is bij ons geweest. Die dag, 19 februari 1999. De dagen daarna. De weken daarna. De jaren daarna. Wat hadden we gemoeten zonder die Vader?

Zo konden we ook vandaag verder. Vanmorgen hebben we eerst met elkaar psalm 139 gelezen. Onze trouwpsalm die altijd belangrijk is geweest voor ons. Toen Theo en Femke geboren waren. Toen Femke stierf. Toen daarna Arjan, Ellen en Thijs geboren waren.

Zo konden we ook ‘gewoon’ aan het werk. Daaraan kun je merken dat het verdriet verandert in de loop van de jaren.

Toch was het fijn om met de andere kinderen erover te praten, vandaag. Ellen is voor het eerst gaan lezen in ons boekje. Ik zal het in de gaten houden hoe ze er op gaat reageren. Maar ik snap ook wel dat ze zelf wil lezen hoe het was. Zeker nu ze zelf ook steeds beter kan lezen.

Iedereen die een berichtje achter heeft gelaten voor ons (vooral op Facebook): bedankt. Het is heel erg fijn om te merken dat er zoveel mensen met ons meeleven!