alweer een bijzondere zondag...

Vandaag hadden we een mooie kerkdienst. Er zijn bij ons in de kerk veel kleine kinderen. Dus een grote zondagsschool, kindjes in de crèche enzo. Maar er zijn weinig grote kinderen. Die gaan allemaal naar Nederland... Dus is het maar zelden dat jongelui belijdenis van hun geloof afleggen. Vandaag was het echter zo'n zondag. Twee broers deden belijdenis. De één studeert in Nederland, maar wilde toch liever hier, bij zijn ouders en familie, belijdenis doen. (En dat terwijl we in de zomervakantie ook al een studerende jongere hadden die hier belijdenis deed!) Ik ben bang dat we er voorlopig weer doorheen zijn...

het uitzicht tijdens het feest..

Na de kerkdienst gingen we allemaal mee naar de feestvierende familie. Dat is dan ook weer zo bijzonder. De hele kerk wordt uitgenodigd, en komt. Iemand had cakes gebakken. Daarna hebben we met elkaar gegeten. Het was in de eerste plaats erg gezellig. In de tweede plaats ervaar je zo heel speciaal de gemeenschap der heiligen.
Daar had ik het op de heenweg naar de kerk nog met onze jongens over. Want natuurlijk zijn zij helemaal niet in voor zulke activiteiten. Het was geen optie om ze eerst thuis te brengen. En er was niemand die na kerktijd deze kant op ging. Dus ze moesten mee. Ik probeerde ze bij te brengen wat dan gemeenschap der heiligen is. Theo dacht nog dat het iets met volmaaktheid te maken had.
Heilig is: apart gezet voor de dienst aan de Here.
Niet volmaakt. Geen heilige boontjes.
Wel omzien naar elkaar, zeker binnen de kerk.
Vervolgens kwamen we het woord 'heilige' verschillende keren tegen, vandaag.

Je kunt wel merken dat het nu echt tegen oudejaarsdag loopt: het knalt al een behoorlijk deel van de avond. Nu wordt het wat rustiger, in elk geval bij ons in de buurt. Thijs stuiterde door het huis, vanavond. Nog een vuurpijl, nog een sterretje, nog een tolletje. Na het eten hebben we hem gauw naar bed gedaan, melatonine voor de gelegenheid. Anders duurt het veel te lang voor hij slaapt.\

het ultieme genieten van Theo: top-2000
in zijn oren en op de porch naar het
vuurwerk staan kijken...

Telkens komen de verhalen van vorig jaar voorbij. Vooral om Thijs moeten we dan weer lachen: hij wilde opblijven, kon zijn ogen niet open houden, ging zelf op bed liggen en was vervolgens niet meer wakker te krijgen om half 12. We hebben met z'n allen ons uiterste best gedaan, maar het ging echt niet. De volgende morgen werd hij zo boos: waarom hebben jullie mij niet wakker gemaakt!!!
Dan de frustratie van Theo en Arjan: de hele dag verhuizen. Heen en weer, heen en weer...
Om na de kerkdienst op de kale vloer te belanden, zonder binnendeuren, zonder toilet en douche.
Wow, wat zal dat morgen relaxed voelen.
Maar ook de herinnering aan die keer dat het pot- en potdicht zat van de mist! En de hele familie uit Nijkerk van nood wel moest blijven slapen. Die komt elk jaar weer voorbij. Toch een leuke herinnering.
Eén ding weten we wel zeker: we zullen geen last hebben van mist, hier...