Weer een auto in reparatie

Auto's op Curaçao, je kunt er een boek over schrijven. En dan zal het nog een dik boek worden ook.
Vanmorgen wilde de auto van Ard niet starten. Dus nam hij mijn auto mee. Ja, we hebben 's morgens geen uren de tijd...
Waarna ik dacht de hele morgen de tijd te hebben om met Sinterklaas bezig te zijn...
Alle cadeautjes ingepakt, een geweldige surprise geknutseld. Ik stond echt versteld van mijzelf. Scheelt dat ik niet iets van papier-maché in gedachten had, anders was het dezelfde weg gegaan als de knutsel van Ingeborg. Nee, dit lijkt echt ergens op, 't is nog nooit zo goed gelukt.
Wel grappig, trouwens, om in je zonnejurk Sinterklaascadeautjes in te pakken...
Was ik een heel eind op weg, belde Ard: ik kom er aan, probeer mijn auto op gang te krijgen, dan kun jij de kinderen ophalen.

Zo, dan baal je! Snel alles opgeruimd. Blijft het toch nog een verrassing.
Samen met de bouwvakkers van 2 kavels verderop hebben we de auto het hellinkje afgekregen. Toen reed tie. Hup naar de garage en daar was het weer gebeurd. Niks starten, en geen hellinkjes om af te rijden. Dus belde Ard mij: ik sta bij de garage, kun je mij ophalen. Grr.
Bij de garage langs, dat lag dan wel op de route, en door naar de Albert Schweitzer om Thijs op te halen. Daar was het schoolhoofd bereid om Ard mee te nemen naar kantoor. Een meevallertje...
Thijs was ook nog snel uit, dus waren we alsnog vroeg bij de Dividivi. Alwaar ik het hoofd meedeelde dat ik er morgen niet zou zijn. Tja, het blijft vrijwilligerswerk, dus kun je makkelijker even afhaken.

Morgen eerst een gesprek met de mentor van Theo. En daarna nog even hier door het huis voordat opa en oma er zijn. En natuurlijk alsnog mijn surprise afmaken!
Nu staat Ard zijn auto bij een andere garage, hopelijk zien ze daar meer kans om hem voorlopig weer startklaar te hebben.

Vanmiddag hebben ze weer 2 ladingen grind gebracht. Wat ook al weer aangeharkt en geschept is. Er is de laatste tijd genoeg steen gehakt van de Tafelberg, dus is er weer grind. Ja, je weet soms niet waarop je moet wachten, hier.

Vanavond, toen Thijs naar judo was, heb ik even met zijn juf gepraat. Hij helpt zo graag, en hij vertelt zo veel. Maar nooit over ons, zegt ze. Hij vertelt alleen over hemzelf en wat hij meegemaakt heeft. Fijn, want ik was bang dat juf alle ins en outs van ons gezin zou weten. Valt weer mee.
Verder valt hij op omdat hij zo goed kan rekenen. Dat dachten we al.
Schrijven gaat niet zo goed. Eh nee, dat klopt. En spelling is soms wel en soms niet goed. Juf kon er geen touw aan vast knopen. Blijkt dat de zinnen wel goed gaan, maar de woordjes niet. Dus toch maar oefenen. Alle dagen van de week, maar niet in het weekend. Lief van juf.
En zo valt Thijs door de mand: nooit heeft hij gezegd dat hij moet oefenen voor dictee! Soms wist ik het door de mail, nu blijkt dat hij altijd iets te oefenen heeft.
Als je het zo bekijkt, valt zijn dictee-cijfer best nog mee: een 7,9.
Maar we hebben een afspraak gemaakt, Thijs en ik: als hij zonder te zeuren de woordjes oefent doen we daarna een spelletje. En als hij een goed cijfer haalt voor zijn volgende toets, dan doen we een groot spel. Yes, zei Thijs: grote Kolonisten met zeevaarders. Oei, dat is dan wel weer heel groot.