Zo hé!

Ik zie tot mijn schrik dat het steeds langer duurt dat ik weer een blog de wereld inslinger. Meer dan een week geleden... de hoogste tijd.

Vanmorgen mocht ik weer eens een patiënt thuisprikken. Gezellig met onze bode, net nieuw in dienst van het ziekenhuis, op pad. Hij heeft net met zijn gezin een paar jaar in Nederland gewoond en is nu ruim een half jaar terug op Curaçao. Heel gezellig, hij kletst wel. Hij was erg verbaasd, de eerste keer, een Nederlandse te ontmoeten die ook christen is. Kun je nagaan wat een indruk hij in de afgelopen jaren gekregen heeft... Maar goed, we hebben gespreksstof genoeg. En omdat ik juist de jaren dat hij in Nederland woonde, hier op Curaçao was, kan ik hem ook nog wel wat nieuwtjes vertellen. Zeker op politiek gebied. Al zouden we naar Westpunt moeten, dan nog zouden we niet veel stil vallen, denk ik.
Zover was het niet, we hoefden maar tot Rooi Santu. Makkelijk te vinden. We moesten wel 2 keer, want de patiënt moest ook nog voor "2 AB" geprikt worden. Dat betekent dat ze 2 uur na het eten nog een keer geprikt moest worden. Je bent er zo de halve ochtend zoet mee. Net of ik niet iets anders te doen had.

Vanmiddag had ik wat boodschapjes op de planning. Ellen wilde graag mee, ze heeft toch geen huiswerk meer. Morgen kerstviering en kerstontbijt (kerstdiner, zegt Ellen). En zo zijn we weer de halve stad door geweest. Maar ik heb nu wel een nieuwe telefoon. Het moest er een keer van komen. Mijn lichtelijk antieke Nokia begaf het echt, van de week. Ik kon anderen nog wel verstaan, maar zij mij niet meer. Microfoon defect. Dat communiceert een tikkeltje lastig. Nu heb ik een Blu. Bij Ellen in de klas hadden meerdere kinderen die al. Dat had ze al verteld, nu snap ik ook waarom. Het is de goedkopere variant. Ziet er leuk uit, ik ben er wel tevreden mee. De jongens hier werden ook meteen enthousiast, en dat is altijd een goed teken!

Aan het einde van de middag waren we weer thuis. Ellen dook nog even achter de laptop. Aangezien ze hoogst waarschijnlijk toch een AGO (Praktijkonderwijs) advies gaat krijgen, zijn we wat informatie aan het verzamelen. Ik kwam een leuk filmpje tegen, dat ik naar haar doorgestuurd heb.
https://www.youtube.com/watch?v=HqMBZwu_bDg

Nadat Ellen het bekeken had, enthousiast was geworden, had ze wel allerlei vragen. En een opmerking: zou je als meisje ook moeten metselen? Tja, misschien wel, zei ik.
Nee, dacht Ellen, de jongens krijgen les in metselen en ondertussen gaan de meisjes koken. Als de jongens dan klaar zijn, hebben wij het eten klaar.
Oeps, dat is wel erg traditioneel, Ellen! Ik denk niet dat het zo gaat...
Gelukkig kon ik mijn lachen nog wel inhouden.

Thijs moest mij, toen hij naar bed ging, nog wel iets opbiechten. Ze hadden heerlijk gevoetbald. Op een veldje net buiten Blue Bay. Waar hij met de fiets naar toe gegaan was. En op de terugweg was er iets fout gegaan. Ik snap het verhaal nog niet, maar het beeld was duidelijk: een scheur in zijn (nette) broek van onder tot boven.
Gelukkig heeft hij nog meer broeken, alleen zitten die niet lekker, zegt hij. Tja, eigen schuld, je zult het er nu mee moeten doen. Deze was onmogelijk nog te repareren, hij heeft hem zelf in de vuilnisbak gegooid.
De broek had hij aan vanwege de kerstviering die ze vanmorgen hadden, maar het was uiteraard niet de bedoeling dat hij daar dan ook mee ging voetballen. Morgen ook maar eens de fiets inspecteren, want je zou denken dat er een haak ofzo uitsteekt.