Was maandag Theo's kamer onderwerp van behandeling, vandaag moest Ellen er aan geloven. Gister wierp ik toevallig (wat heet...) een blik onder haar bed. Tot mijn schrik zag ik daar allemaal cavia-keutels liggen. Tja, het is een manier. Helaas voor haar ben ik daar niet zo makkelijk in. Dus laptop ingeleverd, gisteravond al, en vandaag moest er gezogen en gesopt worden.
Ard had Ellen van school gehaald, na de EFO-training, en pas laat op de middag kwamen ze thuis. Oeps, niet echt leuk natuurlijk, om dan aan het werk gezet te worden. Maar wat moet, dat moet. Want wij hadden ook niet stilgezeten, Theo en Arjan hadden alle kerstzooi naar de zolder getransporteerd (en het luik is in Ellen haar kamer). Bij die actie had ik her en der wat troep opgeraapt en in haar prullebakje gedeponeerd. Alwaar ik een lading boterhammen vond... samen met een lading muggeneitjes. Dus ja, hoogste tijd om daar een grote bezem door te halen.
Terwijl Theo en Arjan nog over de zolder struinden en berekenden waar de badkamer, Theo's kamer, de berging en Thijs zijn kamer zich bevonden, wilde ik alvast de stofzuiger onder het bed doorhalen. Maar dat feest ging niet door, want de stroom was uitgevallen en dan kun je op het knopje duwen tot je een ons weegt. De jongens lagen in een deuk...
Gelukkig kwam mijn kans om te lachen ook nog. Want Ard had een nieuwe telefoon meegenomen voor Theo. Wilde hij al een tijdje. Nu was het moment gekomen. Probeert Theo de telefoon op te laden zonder de batterij erin te stoppen. Hij was erg verbaasd dat het geval niks deed met de stekker in het stopcontact. Toen was de stroom inmiddels wel weer terug, dat wel. Pas 5 minuten later kwam hij er achter dat het handiger is om de batterij er eerst in te doen. En een SD-kaartje. O ja, en de Sim-kaart is ook wel handig... Hilarisch, om met zijn eigen woorden te spreken. Lachen is gezond.
Nu is Ellen haar kamer weer aardig fris. Alleen nog een keer rigoureus achter haar boekenkast langs en boven op haar kast. Dan kunnen we er weer even tegen. En die boterhammen? Die waren van 's morgens als zij op haar kamer eet. Of niet eet, dus.
O ja, en Arjan had mieren op zijn kamer. Het was weer een lekker dierenspulletje bij ons. Het hoort er een beetje bij, hier. Of eigenlijk niet, natuurlijk. Maar als je iets te makkelijk omgaat met de hygiëne dan kun je zulke visites verwachten. Gelukkig is er de pestcontrol. Die hebben van die heerlijke gel, hier en daar een likje van dat spul en de mieren verdwijnen als sneeuw voor de zon. Nu nog uit zien te vinden waar ze precies vandaan komen. Ergens uit de tuin, dat wel. "Bij mijn hut", zei Thijs. Dat zullen we morgen wel bekijken. Voor vandaag was het wel genoeg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten