Klein Curaçao

Woensdagochtend vroeg, kwart voor 7, leverde Ard Arjan af bij Asiento op Brakkeput. Samen met een stuk of 10 anderen ging hij naar Klein Curaçao. Het was een gemengd groepje: mensen van Carmabi, die zijn van het onderzoek in de zee (vooral), mensen van Bonaire die gespecialiseerd zijn in schildpadden en wat daar allemaal bij komt kijken. Deze mensen zijn Amerikanen en zodoende werd er bijna alleen maar Engels gesproken. Vertelde Arjan even zo tussen neus en lippen door, toen hij weer terug was. En dan waren er nog een paar van Uniek Curaçao. Allemaal natuur en milieumensen, dus.
Ze hebben vooral opgeruimd en schoongemaakt, daar op Klein Curaçao. Plastic en andere zooi gezocht. 150 vuilniszakken hebben ze bij elkaar gevuld. Dat komt dus vanuit de zee aanspoelen op het eilandje. Vooral voor dieren in de zee is dit heel gevaarlijk.
Donderdags kwam een heli van Defensie (de Cougar die enet met de Zr Ms Karel Doorman was aangekomen) 2 keer naar hun toe om de vuilniszakken op te halen. Een royaal aanbod van de Kustwacht en Defensie!
https://www.facebook.com/kwcarib/posts/839467592801059?__mref=message_bubble
Ze hadden bedjes gekregen om te gebruiken van de Mermaid. Andere vrijwilligers kwamen eten brengen. Al met al een leuke ervaring, vond Arjan.
En dan is het de bedoeling dat zoiets ook in de vorm van zomerkampen wordt georganiseerd in de toekomst. Volgens Arjan is het prima te doen. Ik heb hem nog nooit zo bruin gezien. 3 dagen in de buitenlucht, inclusief  's nachts... Hij had wel steeds en pet op gehad tegen de zon. Waardoor aan de achterkant precies te zien was waar de pet eindigde: daar was zijn haar behoorlijk lichter gekleurd. Nooit geweten dat dat zo snel gaat.

Helaas hadden ze niet veel schildpadden gezien. En toen de schildpadden eindelijk kwamen, waren de mensen van de turtlewatch net weg, waardoor ze nog niet konden leren hoe de schildpadden getagged moesten worden. Dat is dan voor de volgende keer. Wel hebben ze paaltjes geplaatst zodat exact aan te geven is waar de nesten zich bevinden en voor het verdere onderzoek de sectoren goed zijn gemarkeerd.

Wel heeft Arjan ook genoten van de sterren. Sowieso vindt hij dat geweldig. Thuis staat hij ook elke avond de lucht te bestuderen en vertelt hij ons soms welke sterren en sterrenbeelden er te zien zijn. Hoe mooi is het dan om op je bedje op het strand te liggen, genoeglijk in een slaapzak, om zo naar de lucht te kunnen kijken! Af en toe wakker te worden en te zien dat ze allemaal weer een stuk opgeschoven zijn. Hoewel dat niet goed uitgedrukt is, want het is natuurlijk de aarde die opgeschoven is.

daar sjouwt Arjan...

Half

Arjan moest van school 2 dagen stage-lopen. Hij wilde het liefst iets met ICT, kon niet echt wat vinden. Ard had nog geïnformeerd bij Inselair en Dividivi-air, maar daar was geen plek voor hem. Toen, ergens op het laatste moment, bleek er een mooi plekje te zijn bij Uniek Curaçao. Een leuke organisatie, die zich inzet voor de natuur en het milieu hier. Baaien schoonmaken en schoonhouden, ritten over de vlakte van Hato, van alles en nog wat. Ard heeft veel contact met ze en zo kwam Arjan zijn stage-plek voorbij. Omdat het vooral doeners zijn, bleek hun archief niet geheel op orde. Logisch. En zo was er nog meer aan administratief werk. Een kolfje naar Arjans hand, samen met een klasgenoot. Foto's uitzoeken op de computer, een beveiligingscamera installeren en nog meer computerwerk. Ze hadden 2 dagen lang hun handen eraan vol, maar het was leuk.
Vroegen ze Ard een paar dagen geleden om mee te gaan naar Klein Curaçao, clean-up, schildpadden-controle enzo. Helaas voor Ard had hij al andere afspraken, maar onmiddellijk bood hij aan dat Arjan wel in zijn plaats mee kon. Die sprong nog net geen gat in de lucht, maar hij was erg happy met deze kans. En zo zit hij nu, sinds gistermorgen, op Klein Curaçao. 3 dagen, met overnachting op een matje (hopen dat het niet regent...) te kamperen op een onbewoond eiland. Je zal zo'n kans maar krijgen!
We zijn erg benieuwd naar de verhalen, maar dat horen we pas vrijdagmiddag, want uiteraard is het internet beperkt. Wel had Ard een berichtje, gisteravond, dat alles goed ging. Overigens niet van Arjan zelf, want die heeft niks mee, geen telefoon, geen laptop, niks. Wat zou je er ook mee moeten? Hij heeft meer aan een zaklamp (rood licht, vanwege de schildpadden), snorkelspullen en dat soort materiaal. Ook de foto's zullen wel na vrijdag komen. Heeft hij weer iets om uit te zoeken. Helemaal leuk, natuurlijk, als je zelf ook mee bent geweest.
Hij is daar altijd welkom om te komen helpen, maar de directeur had hem gezegd: Je schoolwerk gaat voor. Heerlijk, van die vaderlijke adviezen.
Het is een stichting, dus het werk zal vrijwilligerswerk zijn, maar dat vindt Arjan niet erg. Hij ziet wel dat het belangrijk kan zijn op zijn CV. Bovendien vindt hij het leuk, ook de activiteiten die ze nog meer ontwikkelen: zomerkampen enzo. Ja, die jongen denkt vooruit.

Omdat Arjan dus van huis is, zijn we nog maar met 2 kids. Wat scheelt dat veel, de helft. Een heel ander gezin. Thijs gaat met frisse tegenzin nog naar school. Hij had gister zijn rapport al en vroeg zich af wat het nog voor zin heeft. En Ellen vermaakt zich met andere activiteiten. Die mocht dinsdag een dagje naar Pieter en Janine, waar ze net een baby hebben. Kon ze lekker een dagje tutten met Anna van 2 jaar en baby Thijs. Genieten! Verder zijn we bezig om haar kamer stukje bij beetje op te ruimen en schoon te maken. Het is niet te geloven hoeveel troep een meisje kan verzamelen. Af en toe moet ik haar aansporen om dingen weg te doen: poppenspullen naar de zolder, van die kleine speeldingetjes waar eigenlijk nooit echt mee gespeeld wordt weggeven, stapels tekeningen (we zouden er een complete muur mee kunnen behangen). Het duurt even, maar we komen er wel door. Geeft trouwens wel aan dat zij zich prima kan vermaken. Een goed teken.
En natuurlijk zijn we ons al een beetje aan het voorbereiden op het nieuwe schooljaar. Ellen vond haar lijst van vorig jaar nog (wie wat bewaart die heeft wat!) en verlekkert zich op de site van de Action. Ze heeft tante Norin even lief aangekeken of die wat spulletjes mee wil nemen vanuit Nederland. Die wil dat wel...

Ellen was geschokt toen ze zag hoe weinig die schoolspullen in Nederland kosten. Waarom is het hier zo duur? Dus ik heb haar een beetje uitgelegd hoe het werkt met de economie. Dat het goedkoper wordt als je veel in één keer kunt bestellen en dat het hier, goedbeschouwd, maar een kleine afzet markt is.

Zelf heb ik lekker vakantie, deze week en volgende week tot en met donderdag. Helaas nog niet uitslapen, maar wel alles in mijn eigen tempo doen. Ook al is dat dan een slaapkamer opruimen en de was strijken enzo.

Vanmiddag of morgen gaan Ellen en ik naar Sambil. De nieuwe shoppingmall, hier vlakbij. Er is 2 jaar over gedaan om het te bouwen, dat was iets langer dan ze van te voren gedacht hadden, maar nu is het dan open. Het is een Venezolaans bedrijf, megagroot voor Curaçao. Iedereen vreest voor de lokale bedrijven. Maar ja, het staat er nu eenmaal, we zullen zien hoe het dan allemaal afloopt.

Nog een interessant onderwijs-nieuwtje. Al een hele tijd wordt er gewerkt aan een overeenkomst voor het voortgezet onderwijs. Dat is in Nederland aangescherpt, strengere eisen vwb cijfers en vakkencombinaties. Als de diploma's van hier geldig willen blijven, zullen we hier ook aan die eisen moeten voldoen. Dat kan iedereen snappen. Maar de minister zat klem tussen haar partij (die niet zo pro-Nederland is) en de ouders/scholen. Nu is gister bekend gemaakt dat de kinderen die in NL willen gaan studeren moeten voldoen aan de strengere eisen en de kinderen die hier blijven, daar hoeft niks voor veranderd te worden. Het is toch niet te geloven! Want, zegt ze, ze wil voorkomen dat er meer kinderen gaan zakken. Nee, dat is echt een goede reden... laten we het maar een beetje makkelijker maken, dan zakken er minder kinderen. Daar gaat je niveau echt van omhoog. Ze heeft het ook niet voorgelegd aan het parlement. Denk dat het er dan ook niet door gekomen zou zijn. Het lijkt me dat niet iedereen hier gelukkig mee is. Overigens wel een pak van mijn hart, want voor Arjan werd het al spannend. Hij zit gelukkig wel op de goeie school...
Het is te triest voor woorden dat lokale kinderen hier de dupe van zijn. Pas hoorde ik ook nog dat er 11 scholen waren, vorig jaar, waar geen enkel kind bij de EFO Havo had gehaald. Wat is daar het niveau van het onderwijs? Want het is niet aan te nemen dat daar alleen maar minder begaafde kinderen op zitten. Nee, er schort daar wel iets anders aan. Er is dus veel verschil tussen de scholen.
Van het ministerie van Onderwijs hoef je geen verbetering te verwachten, dat is ook wel duidelijk.

Er zit me een oude leguaan aan te kijken vanuit de tuin. Hij is al helemaal grijs en zo te zien gaat het niet echt goed met hem, want hij is mager! De moeite niet waard om op te eten... Gister hebben we weer eens een lekkere bui gehad, erg fijn, want het was al wel 3 maanden geleden dat er regen was gevallen bij ons. De tijden dat er wel 20 leguanen in de tuin liepen, zijn dan wel voorbij. Ik denk dat ze verder weg getrokken zijn. Nadat er bomen gerooid zijn en de grote cactus in de tuin van de achterburen omgekapt is. Alhoewel er toch nog wel regelmatig eentje van de Oleander snoept, voor ons huis. Gelukkig kan die er nu wat beter tegen, als straks echt de regentijd begint, dan komt dat wel weer goed en groeien er nieuwe blaadjes.

trots

Gelukkig zijn er ook dingen die wel goed gaan:

Ellen heeft in een paar maanden tijd haar gele band gehaald! Talent...

En Arjan heeft de bruine band. Super goed! Want dat heeft een boel doorzettingsvermogen gekost. 

Overigens had Thijs gister al de oranje band gehaald, alleen hadden we daar geen foto's van. 

Dus al met al, we zijn weer flink op de judotoer, dankzij Theo, die Arjan en Ellen weer enthousiast gekregen heeft.

Nu zijn we wel heel benieuwd of Theo in Nederland nog doorgaat voor de zwarte band. Wordt vervolgd...

Update

Alle emoties zijn weer een beetje tot rust gekomen. Vandaag heeft Ard een gesprek gehad op de school van Ellen. Uit dat gesprek bleek wel dat het niet zo zeer aan de school lag, alswel aan de ETE, de commissie die examens en toetsen maakt. Zij hebben plotsklaps besloten dat de grens voor AGO bij 14 jaar komt te liggen(was eerst 13 jaar en 10 maanden). Verrassing voor iedereen. En zo blijken dan ineens veel meer kinderen dan voorzien niet uit te kunnen stromen. Net niet het VSBO gehaald en te jong voor AGO.
Tja, en wat dan?
Ellen is heel stellig: zij wil dan nog wel een jaar Divi gaan doen, om dan alsnog VSBO te halen. Dit is haar doel voor komend schooljaar.
Nu zit er nog een addertje onder het gras. Want de toetsen worden nagekeken en beoordeeld. Vervolgens wordt bepaald dat van alle kinderen die de EFO hebben gedaan de beste 22 procent naar de HAVO mag en 5 procent gaat, aan de onderkant van alles, naar het AGO. Een bizarre manier van bepalen naar welk onderwijs kinderen gaan. Zit je in een jaar met veel talent? Dan kun je dus pech hebben, ook al zou je het prima aankunnen op de Havo, vol is vol.
En bedenk eens wat er nu gebeurd is. Veel meer kinderen dan normaal stromen niet uit. Hun plekken blijven open. En worden nu opgevuld door kinderen die anders naar het VSBO zouden gaan. Lekkere visie op onderwijs... Ik geloof dat we ook al aan de 5de minister van onderwijs toe zijn in de 4 jaar dat we hier op Curaçao wonen.
Verder hoorden we ook dat de school wel eerder had willen meedelen dat de kinderen de EFO niet gehaald hadden, maar van hogerhand was beslist dat persé aan de vastgestelde procedures vastgehouden moest worden. Regels zijn regels. Kinderen zijn de dupe.
In elk geval is er voor ons een hoop opgehelderd en geschokt vertrouwen behoorlijk hersteld. Een ervaring rijker...

Ellen mocht vanmiddag, tot haar onuitsprekelijke vreugde, knuffelen met een paar puppies die gesocialiseerd moeten worden. Het is dat ik me voortdurend ingeprent had dat we echt geen hond meer gaan nemen. Anders zouden we er volgende week eentje hebben. Ze waren echt zo cute! Ellen had foto's op haar telefoon, maar die was vol zodat ze niet opgeslagen zijn. De puppies waren 7 weken oud. Die koppies, zo lief met die grote ronde ogen. Ellen nam ze lekker op schoot, strelen, knuffelen, aaien, spelen met een touw.

Verdriet...

Ik heb het even laten bezinken, maar wil het toch wel op de blog kwijt. Gister kwam de uitslag van de EFO. Best wel spannend, maar Ellen was er redelijk relaxed onder. Het liefst wil ze naar de VSBO. Maar als er AGO (praktijkonderwijs) uit zou komen, zou ze daar ook vrede mee hebben. Hoe dan ook, dit was een afscheid van de basisschool, die voor haar al 2 jaar extra had gegeven.
Met z'n allen stonden we te wachten onder de overdekking. Kinderen van groep I en J, hun ouders, en alle andere klassen kwamen er ook bij staan en zitten.
Eerst de 3 besten, toen de besten van hun klas en uiteindelijk werden ze één voor één naar voren geroepen en werd er verteld wat ze gehaald hadden. Dat leverde her en der wat tranen op, als ze VSBO gekregen hadden terwijl ze AGO verwacht hadden, als het andersom was. En er waren een paar waar tegen gezegd werd: Jij komt volgend jaar hier weer terug. Dat verbaasde mij een beetje. Want waren dit kinderen die nog geen 13 waren en dus nog een jaartje extra mochten? En waarom ging dit dan zo in de groep?
Ellen was als laatste, tja, dat heb je als je Vreugdenhil heet... In het gejuich dat er inmiddels geklonken had kon ik niet eens horen wat er over Ellen gezegd werd, maar ik zag haar in tranen uitbarsten. Door de menigte probeerde ik zo snel mogelijk bij haar te komen. Vanwaar dit verdriet? Toen ik bij haar was snikte ze hartverscheurend: Ik moet volgend jaar weer terugkomen!
Wat?? Wat was dit?? Ik kon het niet plaatsen. Ze had haar rapport gekregen van de juf en daarbij zat een brief. Met de EFO-uitslag. Daar stond op: Niet toegelaten tot het VO (voortgezet onderwijs). Ik was verbijsterd, want hoe kon dit? Ze wordt binnenkort 14, dan kun je toch niet nog langer op het basisonderwijs zitten?
Terwijl er feest gevierd werd stonden wij daar. Ik voelde me een moederdier die haar jong moest beschermen, maar ik wist niet hoe.
In een kort gesprek met het hoofd van de school heb ik afgesproken om contact op te nemen en komende week hierover verder te praten.

Na nog een heleboel tranen is de ergste schrik gezakt en heeft Ellen nagedacht over haar mogelijkheden. Liever nog een jaar Divi en dan hopen op VSBO dan nu naar het AGO. Gelukkig wil ze ook wel naar ons luisteren en onze overwegingen meenemen, maar ik vind het geweldig om haar veerkracht te zien en te merken hoe doelgericht ze is. Lieve schat, je bent een kanjer!

En Theo? Die is in Nederland aangekomen en gaat daar zijn weg alsof hij niet weggeweest is, volgens opa. Viel natuurlijk met zijn neus in de boter toen zijn beide nichtjes net hoorden dat ze geslaagd waren op het moment dat hij aankwam in Nederland.
Wat is het toch fijn om liefhebbende familie te hebben waar je je veilig voelt! En wat is het dan ook fijn om te kunnen chatten, skypen, mailen, facebooken met alles wat je achter hebt moeten laten ;)

Theo uitgezwaaid

Vandaag was het dan zover: Theo is naar Nederland.

Liever was hij nog een paar maanden gebleven, maar begin april leek het nog heel handig om voor de vakanties aan te vertrekken. Goedkope tickets enzo...
En ik dacht terug aan 22 jaar geleden, toen Ard voor stage naar Curaçao ging en ik in Emmen bleef. Vooral de eerste dagen waren lastig!
Nu stapte Theo op het vliegtuig en blijft Shavony hier. Met de wetenschap dat het niet voor een stage van een paar maanden is, maar voor een hele studie. Gelukkig had ze zelf ook al het plan om volgend jaar in Nederland te gaan studeren.

koffer woog 17 kilo ruim, heel mooi, want 20 kilo was de limiet

Arjan en Shavony zitten midden in de toetsweek. Dat betekent hard leren, maar ook vroeg uit school zijn. Arjan had bedacht dat hij op school verder ging leren, na de toetsen. Theo kon de verleiding niet weerstaan om toch nog even naar school te gaan, nadat hij Ellen afgezet had bij Parasassa Beach, waar ze een afscheidsdag hadden van de groepen I en J. En kwam prompt met Shavony terug. Ja, ze moest toch wachten, kon ze dat net zo goed hier thuis doen...

Ellen is al een paar dagen ziek, koorts en snotverkouden. Theo snottert ook flink (is niet handig met vliegen, maar ja, het is niet anders). Daarom heb ik Ellen vandaag ook lekker uit laten slapen en daarna een paar uurtjes laten gaan, maar geen hele dag. Ze is gister en eergister ook thuisgebleven. Gelukkig dat dat nu kan, na alle toetsen enzo.

Theo kwam vanmorgen vroeg uit bed. Die wilde vroeg zwemmen. Zo'n gevoel van: voor het laatst dit, voor het laatst dat.
Daarna voor het laatst samen een bakkie koffie gedronken... Nou ja, het zal echt nog wel eens gebeuren mag ik hopen, maar voor het laatst als kind thuis. Want dat is toch wel definitief: zijn zelfstandige leven is nu begonnen. En dat is wel even wennen.
Het appartement ligt er nu zo donker bij. De auto staat rustig voor de deur. Geen Theo meer die aanbiedt om Thijs op te halen...

Thijs zei dat hij vanmiddag heel erg zijn best had gedaan om niet te huilen. Waarop ik tegen hem zei dat dat anders best had gemogen. Maar nee, hij was blij dat het 'goed gegaan' was. En nu verheugt hij zich op morgen. Ze gaan namelijk met school op kamp. Compleet met kamplied en al. Naar de enige kampeerboerderij die er is op Curaçao: Brakkeput. Het lijkt hem geweldig. Het is gelijk een mooie afleiding...

Ard heeft weer een andere afleiding: die heeft met de juiste connecties 2 perskaarten voor de voetbalwedstrijd van vanavond op de kop getikt. Geen idee hoe het er voor staat, ik heb nog geen gejuich gehoord, hier. En aangezien wij geen Curaçaose televisie en radio hebben, zal ik het moeten hebben van de straat... of ik hoor het morgen.
Overigens heb ik het nieuws ook gehaald met een foto. Een foto van een blog, van 2 gasflessen.

Hij is al vaker op internet verschenen, maar nu stond mijn naam er ook bij. Het was trouwens wel dubieus nieuws: problemen bij de Isla en de gaslevering is in gevaar. Wij wachten ook nog op een gasfles, dus ik hou mijn hart vast! Vandaag stond de Isla ook geweldig te roken: enorme vlammen en pikzwarte rook en een stank! Gelukkig niet over Blue Bay, maar toch.

dit kwam vanmorgen wel over ons heen, maar het was nog niks vergeleken bij de pikzwarte rook van vanmiddag!

De geschiedenis herhaalt zich...

Donderdag heb ik met Theo zijn slaapkamer verder uitgemest. Af en toe sloeg ik steil achterover van wat we tegenkwamen: een zak met muntjes van (vooral) 5 en 10 cent. Allemaal teruggekregen in de bus, waar je contant moet betalen. Het is niet te geloven wat je in 3 jaar tijd dan bij elkaar kunt sparen: een kleine 100 gulden. Theo was zelf ook verbaasd.
Verder vonden we het lijkje van een muis. Die willen dus nog wel eens hun einde vinden in een mandje, want dit is niet de eerste keer... Overigens wel de eerste keer op Theo's kamer, die andere lag in de berging.
Nu ja, en een heleboel troep. Nog een stapel repetities van de Marnix. Waarom zou je die zo lang nog bewaren?? Gelukkig mocht het nu wel weg.
Thijs heeft een stopwatch ge-erfd. Nadat ik het alarm eindelijk uitgeschakeld kreeg. We hebben ons jaren afgevraagd wat er toch bij tijd en wijle op Theo's kamer piepte. Dat dus. Maar nu niet meer.
Arjan heeft een rekenmachine weer afgestaan aan Theo, want die heeft bedacht dat hij toch wel eentje nodig heeft voor zijn studie (en dat zou wel eens juist kunnen zijn).

gezellig met de cavia van Ellen op schoot alle paperassen uitzoeken

dit moet in elk geval mee... afgezien van 3 shirts en 3 onderbroeken is dit een allegaartje van dierbare en/of onmisbare spullen

Als we niet uitkijken heeft Theo straks een tas vol spullen mee in het vliegtuig en een handbagage met wat kleding.
Ik vroeg aan hem: hoe laat moet je op Hato zijn?
Antwoord van Theo: zo laat mogelijk, zodat ik net het vliegtuig mis...
Ja, die roze wolk krijgt akelig grijze randjes!

En gister vierden we dan Ard zijn verjaardag, samen met Theo's afscheid.
Theo haalde met veel plezier zijn broer(tje)s uit school, want dan kan hij Shavony nog even zien. Of meenemen, zoals gister.
Thijs en Ellen vinden het een hele belevenis, Theo met Shavony. Ze hebben een tijd met elkaar spelletjes zitten doen. Toen kondigde Theo aan dat ze een eindje gingen wandelen. Waarop Ellen én Thijs reageerden met: Wij gaan mee!!!
Helaas, dat werd niet op prijs gesteld...
Toen ik het aan Ard vertelde, grijnsde hij. De geschiedenis herhaalt zich. Wij, allebei ook de oudste, dachten terug aan kleine Dirk, die ook graag meewandelde met ons... zo'n 25 jaar geleden :)

met een toespraak van Billy en Annemieke

Hieperdepiep hoera

Vandaag vierden we de verjaardag van Ard. Met z'n allen vroeg uit bed, vanochtend. Zoals altijd... vonden we toch nog genoeg tijd om rustig te feliciteren en cadeautjes te geven. Theo was ook al vroeg present, want Ard zou gaan duiken met Jelte en Theo zou ze wegbrengen. Wat hebben we er toch een lol van dat hij zijn rijbewijs heeft! Jammer dat we er maar zo kort van kunnen genieten.

Natuurlijk wilden de mannen lionfish jagen. Alleen was er niet zoveel vis te zien. Zou het dan toch zo zijn dat de populatie kleiner wordt?
Helaas, nee. Want na het duiken sprak Ard een duikinstructeur uit Boka, die vertelde dat hij gisteren was gaan duiken, van Boka naar Blue Bay. En een grote lionfishes dat ze gevangen hadden!
Tja, dat noemen ze: achter het net vissen, Ard.

Ellen had vandaag bolodag op school. Ze vond dat het heel goed uitkwam, net op papa's verjaardag. Voor de zekerheid had ze maar een flinke doos meegenomen om lekkere bolo mee naar huis te kunnen nemen. Dat was haar aardig gelukt. Zo konden we vanmiddag genieten van een heerlijk stukje cake en hebben we morgen ook nog wat.

Verder hebben Arjan en Ellen een soort van examen gedaan voor judo. Als het goed is heeft Arjan zijn bruine band gehaald. Hij hoort het over een paar weken officieel. Ellen gaat eerst voor de gele band. We zijn er alleen nog niet helemaal uit hoe we dat dan gaan doen als Theo weg is. Nog eens even op puzzelen...

Dan gaan we nu een spelletje Rummikub doen met Theo. Ons vaste avond-ritueel. Het is dat tie bijna weggaat, daarom laten we hem maar steeds winnen... Offe is het toch anders?