Ik heb het even laten bezinken, maar wil het toch wel op de blog kwijt. Gister kwam de uitslag van de EFO. Best wel spannend, maar Ellen was er redelijk relaxed onder. Het liefst wil ze naar de VSBO. Maar als er AGO (praktijkonderwijs) uit zou komen, zou ze daar ook vrede mee hebben. Hoe dan ook, dit was een afscheid van de basisschool, die voor haar al 2 jaar extra had gegeven.
Met z'n allen stonden we te wachten onder de overdekking. Kinderen van groep I en J, hun ouders, en alle andere klassen kwamen er ook bij staan en zitten.
Eerst de 3 besten, toen de besten van hun klas en uiteindelijk werden ze één voor één naar voren geroepen en werd er verteld wat ze gehaald hadden. Dat leverde her en der wat tranen op, als ze VSBO gekregen hadden terwijl ze AGO verwacht hadden, als het andersom was. En er waren een paar waar tegen gezegd werd: Jij komt volgend jaar hier weer terug. Dat verbaasde mij een beetje. Want waren dit kinderen die nog geen 13 waren en dus nog een jaartje extra mochten? En waarom ging dit dan zo in de groep?
Ellen was als laatste, tja, dat heb je als je Vreugdenhil heet... In het gejuich dat er inmiddels geklonken had kon ik niet eens horen wat er over Ellen gezegd werd, maar ik zag haar in tranen uitbarsten. Door de menigte probeerde ik zo snel mogelijk bij haar te komen. Vanwaar dit verdriet? Toen ik bij haar was snikte ze hartverscheurend: Ik moet volgend jaar weer terugkomen!
Wat?? Wat was dit?? Ik kon het niet plaatsen. Ze had haar rapport gekregen van de juf en daarbij zat een brief. Met de EFO-uitslag. Daar stond op: Niet toegelaten tot het VO (voortgezet onderwijs). Ik was verbijsterd, want hoe kon dit? Ze wordt binnenkort 14, dan kun je toch niet nog langer op het basisonderwijs zitten?
Terwijl er feest gevierd werd stonden wij daar. Ik voelde me een moederdier die haar jong moest beschermen, maar ik wist niet hoe.
In een kort gesprek met het hoofd van de school heb ik afgesproken om contact op te nemen en komende week hierover verder te praten.
Na nog een heleboel tranen is de ergste schrik gezakt en heeft Ellen nagedacht over haar mogelijkheden. Liever nog een jaar Divi en dan hopen op VSBO dan nu naar het AGO. Gelukkig wil ze ook wel naar ons luisteren en onze overwegingen meenemen, maar ik vind het geweldig om haar veerkracht te zien en te merken hoe doelgericht ze is. Lieve schat, je bent een kanjer!
En Theo? Die is in Nederland aangekomen en gaat daar zijn weg alsof hij niet weggeweest is, volgens opa. Viel natuurlijk met zijn neus in de boter toen zijn beide nichtjes net hoorden dat ze geslaagd waren op het moment dat hij aankwam in Nederland.
Wat is het toch fijn om liefhebbende familie te hebben waar je je veilig voelt! En wat is het dan ook fijn om te kunnen chatten, skypen, mailen, facebooken met alles wat je achter hebt moeten laten ;)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten