De geschiedenis herhaalt zich...

Donderdag heb ik met Theo zijn slaapkamer verder uitgemest. Af en toe sloeg ik steil achterover van wat we tegenkwamen: een zak met muntjes van (vooral) 5 en 10 cent. Allemaal teruggekregen in de bus, waar je contant moet betalen. Het is niet te geloven wat je in 3 jaar tijd dan bij elkaar kunt sparen: een kleine 100 gulden. Theo was zelf ook verbaasd.
Verder vonden we het lijkje van een muis. Die willen dus nog wel eens hun einde vinden in een mandje, want dit is niet de eerste keer... Overigens wel de eerste keer op Theo's kamer, die andere lag in de berging.
Nu ja, en een heleboel troep. Nog een stapel repetities van de Marnix. Waarom zou je die zo lang nog bewaren?? Gelukkig mocht het nu wel weg.
Thijs heeft een stopwatch ge-erfd. Nadat ik het alarm eindelijk uitgeschakeld kreeg. We hebben ons jaren afgevraagd wat er toch bij tijd en wijle op Theo's kamer piepte. Dat dus. Maar nu niet meer.
Arjan heeft een rekenmachine weer afgestaan aan Theo, want die heeft bedacht dat hij toch wel eentje nodig heeft voor zijn studie (en dat zou wel eens juist kunnen zijn).

gezellig met de cavia van Ellen op schoot alle paperassen uitzoeken

dit moet in elk geval mee... afgezien van 3 shirts en 3 onderbroeken is dit een allegaartje van dierbare en/of onmisbare spullen

Als we niet uitkijken heeft Theo straks een tas vol spullen mee in het vliegtuig en een handbagage met wat kleding.
Ik vroeg aan hem: hoe laat moet je op Hato zijn?
Antwoord van Theo: zo laat mogelijk, zodat ik net het vliegtuig mis...
Ja, die roze wolk krijgt akelig grijze randjes!

En gister vierden we dan Ard zijn verjaardag, samen met Theo's afscheid.
Theo haalde met veel plezier zijn broer(tje)s uit school, want dan kan hij Shavony nog even zien. Of meenemen, zoals gister.
Thijs en Ellen vinden het een hele belevenis, Theo met Shavony. Ze hebben een tijd met elkaar spelletjes zitten doen. Toen kondigde Theo aan dat ze een eindje gingen wandelen. Waarop Ellen én Thijs reageerden met: Wij gaan mee!!!
Helaas, dat werd niet op prijs gesteld...
Toen ik het aan Ard vertelde, grijnsde hij. De geschiedenis herhaalt zich. Wij, allebei ook de oudste, dachten terug aan kleine Dirk, die ook graag meewandelde met ons... zo'n 25 jaar geleden :)

met een toespraak van Billy en Annemieke