Voldaan

Ziezo, wat een heerlijk gevoel! Vandaag heb ik, min of meer samen met Thijs, zijn kamer opgeruimd en schoongemaakt. Het was dan ook wel meer dan nodig. Alleen ontbreekt me vaak de tijd. Vandaag dacht ik dat het een mooie gelegenheid was. Thijs was dat niet geheel met me eens. Ard en Arjan zitten op Klein Curaçao voor de schildpadden. Ellen was naar de Zeeverkenners (die had ik eerst nog naar Brakkeput gebracht, samen met 2 vriendinnen). Gelukkig kon een andere moeder ze weer ophalen. En zo wierpen we ons op die slaapkamer. Thijs heeft zijn lego zo verdeeld over de bakken die we ervoor hebben dat het tenminste opgeruimd lijkt. Hij speelt er helaas nooit meer mee...
En ik heb de kasten helemaal leeg gehaald. Je snapt werkelijk niet hoe het kan, maar de muizenkeutels liggen tot boven in de kast! Het zijn dus flinke klimmers... het blijft een strijd om ze de baas te blijven. Wie heeft er nog een goeie tip? Want deze lust in elk geval geen pindakaas. De muizenval met pindakaas staat al een dag of 2 in de berging en alles zit er nog op. Ik mag dat ding ook wel eens goed schoonmaken, want anders lopen binnenkort de mieren feest te vieren. Al dat ongedierte, ik heb er schoon genoeg van.
We kwamen nog wat broeken tegen die ooit van Arjan waren, en zelfs nog erfenisjes van Theo. Blijkt dat Thijs daar al in kan. Maat 146, het is een mager scharminkel, maar de lengte heeft-ie dus wel, onze Thijs. Ook nog een leuk T-shirt met de opdruk: als judo gemakkelijk was zou het wel voetbal heten.

hoe hou je het evenwicht?

Thijs trok hem gelijk aan, vanmiddag. Die humor kan hij wel waarderen. Ellen protesteerde, toen ze het gelezen had. Die wenst geen negativiteit over voetbal te horen. Haha.
Na de lego heeft Thijs de doos met Donald Duckjes geordend. Niet dat het erg lang zal duren, deze netheid, maar voor dit moment is het toch prettig om naar te kijken.
Ondertussen vonden we nog spelletjes waarvan we even moesten proberen of alles compleet was...

hoe leg je ze zo dat er een T gevormd wordt, of een huisje...

Ellen heeft haar Spaanse stad afgemaakt. Eigenlijk moest ze het samen doen met Qiony, maar omdat het lastig afspreken was, zei ik dat ze er zelf maar flink mee aan de gang moest gaan. Dat had ze van de week al gedaan en vanmiddag heeft ze het afgemaakt. Heel creatief!
Qiony gaat nu het verhaal erbij maken in het Spaans. Hebben ze er toch allebei aan gewerkt...

alle lego is vastgeplakt met Arjan zijn pistoollijm, zoals Ellen zegt...

Omdat we natuurlijk wel het één en ander konden wegbergen, bedacht ik dat we nog even naar de Centrum zouden gaan om dozen te halen. In de hoop dat die er nog waren. Konden we gelijk een lekker toetje halen. We vonden dat we dat wel verdiend hadden, na zo'n dag hard werken.
Alleen jammer dat ik de lange ladder niet kon vinden, nu staan die dozen nog een beetje in de weg.
Als laatste nummer moesten we nog zuigen en dweilen. Als je hele huis gelijkvloers is, dan doe je dat in één keer. Dus dan ben je wel even bezig. Het zijn heel wat vierkante metertjes. Maar we hebben het eerlijk verdeeld. Ik ging stofzuigen, Thijs ging dweilen (voor het eerst, ja je moet wat als je grote broer weg is...) en Ellen ging pannenkoeken bakken (ook voor het eerst). Dus misschien zijn alle hoekjes niet zo goed schoon als anders en waren sommige pannenkoeken een beetje vreemd gevormd, maar Ellen en Thijs hebben geweldig hun best gedaan! Zo was dat lekkere tricolore ijs erg verdiend...

Dus toen ik Thijs zat voor te lezen bij het naar bed gaan, voelde ik me zeer voldaan!

Zielig...

Vorige week vrijdag zijn Ellen en Thijs weer eens naar de tandarts geweest. Ze hadden in maart al gemoeten en we hadden ook een afspraak, maar die is vervallen doordat onze tandarts vertrok. Er bleef wel iemand over, maar we werden niet vanzelfsprekend ingepland. Dus bleef het erbij. Tot Thijs begon te klagen over kiespijn. Toen ik dan uiteindelijk belde voor een afspraak duurde het nog een week of 6 voordat ze terecht konden. Ik had het in de agenda staan voor afgelopen donderdag, maar op dinsdag werd ik gebeld dat ze woensdag om 4 uur bij de tandarts moesten zijn (ze bellen altijd een dagje van te voren om zeker te zijn dat mensen niet hun afspraak vergeten, best een handig systeem, dat zie je zo maar weer). Oeps, ergens een foutje gemaakt. Geeft niet, woensdag kon ook, scheelde weer een dagje voor Thijs, die heel erg graag wilde. Helaas, op woensdagmiddag werden we gebeld dat de tandarts ziek geworden was. Nu konden ze vrijdagmiddag nog wel terecht. Tja, kwam niet zo goed uit, maar doe maar…

Tot onze verrassing werden we vrijdagmiddag opgewacht door een jonge, vrouwelijke, Nederlandstalige tandarts. Onze vorige was ook vriendelijk en vrouwelijk, maar niet jong en niet Nederlandstalig. Wat vooral Ellen erg lastig vond. Dus dit was een aangename verrassing.

Jammer voor Thijs, maar ze wilde niks doen aan zijn gaatjes. Binnenkort gaan die tanden er wel uit, zei ze. En Ellen haar gebit zag er prima uit. Ellen was zo opgelucht, ze wil graag nog een keer…

Zaterdagmiddag hadden Thijs en ik happy-hour van Thijs zijn klas. Natuurlijk was iedereen welkom, maar de rest van de familie had andere bezigheden. Dit soort activiteiten zijn altijd aan de andere kant van de stad, dat is dan wel jammer. Voor ons een eind rijden. Maar het was gezellig. Thijs heeft lekker gespeeld met zijn vrienden. Voetballen, natuurlijk, en ook zwemmen. En ik heb een hoop gelachen met andere moeders (en een vader).

Toen was het zondag. 

Bij de baai zag Ard een man met een nogal grote camera, hij zei er iets van en vervolgens bleek dat diegene in Emmen in de dierentuin werkte als dierenarts. Met als speciaal project: schildpadden! Hoe bestaat het... Genoeg gespreksstof :)

Aan het eind van de middag is Ard met Arjan naar Bandabou gegaan. Er zou een nest schildpadjes uitkomen en daar moest bij gewaakt worden. Helaas, toen ze kwamen lagen er al vijf dode schildpadjes. In de loop van de avond kwam er nog eentje uit, die wel fris en fruitig wegliep, maar verder niks meer.

klein of groot, het blijven mooie beestjes

Gisteravond zijn ze weer gegaan. Deze soort schildpadden komen aan het begin van de avond uit. Die grote schildpadden komen halverwege de nacht uit, die nestelen bij Miami enzo. Meestal niet hier op Curaçao. Maar ook gisteravond nog twee dode en verder niks meer. Ze weten nog niet wat hiervan de oorzaak is, Carmabi gaat er onderzoek naar doen.

Gistermiddag zat er een motvlinder op Thijs zijn hor. Hij wilde dat ik hem naar buiten bracht, maar ik zei dat hij vanzelf wel de vleugeltjes zou nemen. Nooit meer aan die vlinder gedacht. Tot we zopas thuiskwamen uit school en werk en de vlinder, pieremotje, op de grond lag in Thijs zijn kamer. Thijs barstte in tranen uit: zie je nu wel dat u hem gister naar buiten had moeten brengen? Oei, groot drama. Daarna hoorde hij het verhaal van de schildpadjes. Wat een verdriet…

Nu zit hij te zwoegen op spelling en woordenschat. D’s en t’s, vuilniszak en anderszins, geenszins en graszaad. En dan zo meteen nog fagot, klavecimbel, klarinet en saxofoon… Plus twee bladzijden versterkingen: hemelhoog, grasgroen, spiegelglad, wildvreemd en bloedheet. Nou, bloedheet, dat hoef je hier niet uit te leggen, we weten allemaal wat dat betekent.

Ellen moet voor Spaans een stad maken, samen met Qiony. Eerst maar eens karton verzamelen en een idee krijgen.

En Theo zwoegt in Nederland op zijn komende tentamens. Spannend…

allemaal beestjes... zo veel beestjes...

Gisteren is Arjan weer op pad geweest voor de Turtle Conservation. Dit keer om gras te gaan plukken (serieus!) voor miss Bubble Butt.

Het verhaal is als volgt: een paar weken geleden is deze schildpaddame gevonden bij een van de baaien. Door een vergroeiing heeft ze een ‘dikke kont’, haar schild is aan de achterzijde te groot, er zijn teveel luchtkamers in haar achterlijf en daardoor kan ze niet goed duiken. Niet duiken betekent ook: niet eten! Een probleem dus. Mogelijk zal deze dame nu voorzien  worden van een passend loodpakketje zodat ze zich wel beter zelf kan leren redden. Dat betekent dat ze daarmee wel weer moet  kunnen duiken om te eten, vluchten, een rustplek te zoeken enz.

Miss Bubble Butt heeft een voorkeur voor het zeegras wat in een bepaalde baai groeit en aangezien ze een beetje vetgemest zal moeten gaan worden, krijgt ze deze voorkeursbehandeling. Arjan en andere vrijwilligers hebben dus gras gehaald, tegelijk daar de populatie schildpadden bekeken en zijn vervolgens met de ingrediënten naar het seaquarium gegaan om de prinses van haar portie gezonde groenvoer te voorzien. Dit werd in dank afgenomen! Een sample werd nog naar het marine-biologisch onderzoeks centrum gebracht (tevens de kayaklokatie van Ard gisteren ;-) ) zodat de onderzoekers in Nl deze gegevens ook in het onderzoek mee kunnen nemen.

Vanmiddag is Ard met de kids gaan struinen. Het kostte even wat aansporing maar uiteindelijk had iedereen de schoenen aan, waren ook de gasten opgetrommeld en werd koers gezet naar landhuis Klein Piscadera. Nou ja, een ruïne dan… Al ruim 4 jaar stond deze plek op de bucketlist en nog steeds was het er niet van gekomen de ruines te onderzoeken.

Bij de ruïne, vrij onherstelbaar vervallen zou een mooie fotoshoot gemaakt kunnen worden, het zou een onderdeel van een spannende speurtocht kunnen zijn en tevens was het vandaag al een waar verzamelaars eldorado. Ellen heeft een complete geit/schaap aan botten en botjes verzameld, een 5 gallon emmer vol. Ook wat andere schedels verdwenen in de verzameling, maar we hebben niet eens alles meegenomen.

Op naar deel 2, de berg die nog altijd bedwongen moet worden, ons uitzicht vanaf de voorporch. We hebben hem nog niet gehaald, maar wel spannende weggetjes ontdekt, bij de mangroves geweest, een paar boompjes geplant en een paar mooie arenden gespot. Nu is de vraag nog even welk soort het is, er moeten namelijk visarenden en zeearenden in de salina van Piscadera zitten.    

Genoeg beestjes voor vandaag. Er is niet gedoken en de lionfish heeft het rustig gehad dit weekend. Vannacht zijn we zo massaal wakker gehouden door onze buren en hun gasten, feestvierende co-assistenten uit het Sehos, inclusief Braziliaanse band (veel koper en snaredrums, heeeel veel) dat er vandaag nog sprake was van een fors energielek. Als je om half vier ’s nachts nog wakker in bed zit en luid en duidelijk aan moet horen dat ‘Joost anders geaard is…’ (jaja dat wisten we al lang, dat liedje was al lang geleden met ons kortgesloten) ben je de rest van de dag een beetje gaar…  Daarom maar op tijd in bed vandaag, geen visite, geen duiken en geen late borrel. Eerst maar eens bijladen en de accu door een gezond portie slaap weer op niveau krijgen!  

Zonsondergang

We hadden bedacht dat het wel eens goed zou zijn om samen even eruit te zijn, Ard en ik. Omdat Ard vanmiddag zou helpen bij een feestje met de kajakken, had hij gevraagd of we daarna nog even met een kajak eropuit mochten. Dat mocht, lang leve Ryan.
Zo ging ik om half 5 richting Piscaderabaai. Het was wel een poosje wachten tot de kajaks er aan kwamen, maar ik zat daar lekker in het zonnetje met mijn tas met broodjes gezond, rijstsalade en fles rosé. En koelelementen...

We gingen buiten langs, dus niet de baai in. Richting Blue Bay. Ik moet zeggen dat ik niet zo'n held ben op zee. Dat heen en weer geslinger op de golven, brr. Maar we zijn niet zo ver gegaan. We hebben een plekje gezocht met een beetje zand voor de kajak en toen zijn we zelf neer gestreken op een aangespoelde boomstam.

Niet dat we zoveel van de zon onder hebben zien gaan, want er zaten nogal wat wolken in de weg, maar het was wel lekker zo. Hapje eten, slokje drinken, beetje praten en genieten van het uitzicht:

Vakantie!

Hier is het inmiddels tussenvakantie. En druk dat we het hebben....
Er gebeurt van alles. Onder andere dat we afgelopen zaterdag een gemeentedag hadden, die onze kring georganiseerd had. Altijd spannend, want je kunt wel leuke dingen bedenken, maar víndt iedereen het wel leuk?? Ja dus. Pff, gelukkig.
Het leukste aan het fenomeen gemeentedag, georganiseerd door een kring, is dat het elke keer weer een verrassing is. De kringen zijn min of meer geografisch georganiseerd en daardoor komen we ook telkens weer op ander plekken. Tot nog toe, dan.
Zo hadden wij bedacht dat het leuk zou zijn om naar Boca Sami te gaan. Geografisch naast Blue Bay, ongeveer. Boca San Michiel, officieel, is een lokaal vissersdorpje met een natuurlijk haventje.
Ard heeft daar zo zijn connecties en dat kan handig zijn. Vrijdagavond hebben we al onze stoelen geparkeerd onder een palapa. En zaterdagmorgen heb ik mijzelf daarbij geparkeerd, om half 9. Ard ging toen Ellen wegbrengen, die had een kamp van de zeeverkenners.
Dus daar zat ik, pontificaal, om half 9 zaterdagmorgen, het fort te bewaken. Af en toe moest ik wat mensen wegkijken, maar dat lukte. Ondertussen kon ik de presentatie voor zondag maken, want daar was ik vrijdag niet aan toe gekomen.
Om goed 11 uur kwam Ard en tegelijk kwam ook Dirk met zijn kleine dochtertje Nina. Ik was blij dat ik versterking kreeg, want het viel zo langzamerhand niet meer mee om de mensen weg te kijken. Allerlei mensen kwamen handdoeken en slippers neerleggen. Een grote groep Antillianen ging fanatiek, onder leiding van een coach, aan het aquajoggen. Zo, hij heeft ze flink afgemat! Ik denk dat ze zeker wel een uur, anderhalf uur, bezig zijn geweest, un, dos, tres, kuater... achter elkaar door oefeningen doen in en bij het water.
Wij hebben in die tijd ons onderkomen nog wat verder aangekleed met lampions, stoelen en wat dies meer zij. Om een uur of één was zo'n beetje onze hele wijk present en zaten we elkaar aan te kijken: Wat als er nu niemand meer komt??
Oké, het duurde wel even, maar in de loop van de middag kwam bijna de hele gemeente wel opdagen. Om twee uur vertrok de groep die ging snorkelen. In eerste instantie hadden we bedacht om naar Vaerssenbaai te snorkelen, maar dat bleek in de hitte toch iets te ambitieus. Carlos, onze duikinstructeur, vond het niet verantwoord, daarom hebben we besloten om het in te korten: tot de rots in de verte en dan terug. Zo gezegd, zo gedaan.
Om drie uur vertrok Ard, natuurlijk werd ook dat iets later, met zijn groep voor een wandeltocht rond de Saliña. Een leuke tocht met uitleg over de mangroves. Schoenen verplicht.
Ik bleef op honk, als oppas voor de kleine kinderen, samen met Rianne, die getrouwd is met Dirk. Niet dat we het heel druk hadden...
Herman ging, samen met Bob, timmeren met de grotere kinderen. Tot mijn verbazing wilde ook Arjan graag meedoen met timmeren. Prima, natuurlijk!
Toen ik een uurtje later kwam kijken stond er een mooie hut van pallets, waar nog allerlei fraais aan werd toegevoegd. Herman leerde Arjan even tussen neus en lippen door nog wat handigheidjes op timmergebied.

hier is hard gewerkt

ons onderkomen

hutje gebouwd

hopi gezellig!

Al met al was het een gezellige boel. Iedereen was enthousiast.
Tot slot was er, hoe kan het anders hier, een barbecue. Waar Egbert de leiding over had. En ik kan je verzekeren, dat heeft wat voeten in aarde, voor zoveel mensen.
Het was dus ook al helemaal donker voordat wij naar huis gingen, maar we konden terugkijken op een geslaagde dag!

Zondag ging Ard met Arjan weer mee naar Klein Curaçao met de Turtle Conservation. En weer vonden ze drie nieuwe nesten! Wow, wat een vooruitgang. Direct is te merken hoeveel invloed het heeft dat er schoongemaakt is en wordt. De schildpadden hebben veel meer ruimte om hun eieren te leggen. Er zijn dit jaar al 37 nesten gemerkt. Nu wordt het wel spannend hoeveel nesten er uitkomen en wat er van de schildpadjes terecht komt.

grote heremietkreeft, of zoals Thijs vaak zegt: dynamietkreeft

links zie je waar de schildpad aan kwam lopen en rechts waar ze weer vertrokken is

Arjan, na twee drukke dagen....

In elk geval hadden de mannen met de dames een leuke dag en hebben ze weer veel bijgeleerd. Ard en Arjan staan al aangemerkt als waardevolle vrijwilligers, die gevraagd worden voor speciale acties...

Thijs en ik hadden intussen een rare dierendag: want terwijl ik de post op facebook las van tante Norin over al hun dieren, dacht ik: dieren?? Cavia?? Ik hoor al een tijdje niks meer???
Ik ging kijken en helaas, cavia Dushi lag dood in zijn hok.
Ai, en wat nu?? Thijs ging het zelf ook van dichtbij bekijken. Tja, het was echt zo, hij was echt dood.
Toen, indertijd, ons konijn dood ging, een jaar of acht geleden, was Ard naar Bonaire. Dus dat moest ik zelf op gaan lossen. Op aanraden van mijn vader heb ik toen een gat gegraven in de tuin en daar het konijn in gedaan. Dat viel nog niet mee, want het was bijna winter en de grond was hard. Het konijn niet zo heel klein, dus het gat moest ook vrij groot zijn... Het is gelukt, maar de hond ging later regelmatig graven op die plek. Dus of het diep genoeg geweest is??
Ik kon wel bedenken dat we de cavia niet moesten laten liggen tot Ellen terug was op maandagmiddag, maar tot 's avonds als Ard terug was, dat zou wel kunnen.
Zo stond Ard, in het halfdonker, nog een gat te graven waar het beestje in gelegd werd.
Ik wist dat Thijs het zielig vond, maar een uurtje nadat hij naar bed ging, bleek pas hoe zielig. Tranen met tuiten! Vooruit dan maar, even alle verdriet eruit laten komen... Daarna nog maar een Donald Duckje lezen en toen ging het weer.

Maar ja, maandagmiddag om een uur of vier kwam Ellen thuis. Hoe zou die reageren?
Het gaat vaak anders dan je denkt. Want op mijn mededeling dat ik iets akeligs moest vertellen zei ze meteen: Dushi is dood.
Nuchter zoals ze kan zijn, nam ze het zoals het was. Hij was al een weekje anders dan anders. Hij at wel normaal en dronk ook gewoon, maar hij viel af en toe om. Nu had hij wel eens vaker rare tickjes gehad, dus we wisten het niet zo goed. Het zorgde er echter wel voor dat Ellen niet ondersteboven was van dit nieuws. Een pak van mijn hart!
Wel hebben Thijs en Ellen allerlei ideeën voor het grafje. En wil Ellen ook over een maand of drie de botjes weer opgraven. Ze is nieuwsgierig genoeg om te zien wat er dan van overgebleven is. Wat ik dan wel weer een beetje luguber vind. Maar goed, maakt niet uit, als zij dat wil mag ze het van mij doen. Geen idee wat Thijs daar dan weer van vindt...
Dat was maandag.
O ja, Ellen had een klap van de giek gehad, bij een valse gijp. Lachen hoeveel zeiltermen er ongemerkt in het rond vliegen. Ellen leert veel bij de zeeverkenners. Maar zo'n klap van de giek is geen grapje, ze had een blauwe plek naast haar oog. "Heb je ook gehuild?" "Ja, wat denkt u zelf??". Euh, ja... sorry.

Even goed wilde ze meteen dinsdag de hort op. We hadden voor onze verjaardagen geld gekregen 'om samen iets leuks te gaan doen'. Ha, dat is niet zo moeilijk! Lekker samen de stad in.
Zo gingen we eerst naar Zuikertuintje. Met twee bonnen van de Bruna kon ik daar een nieuwe muis kopen. Niet eentje die pindakaas lust, maar één voor mijn laptop. Een stuk handiger nu.
Ellen ging zich te buiten aan twee leesboeken. De nieuwste van Carry Slee: Kapot. Ze twijfelde nog, hoewel ze het boek graag wilde hebben, maar het was zo duur. Dus heb ik haar over de streep gehaald door de helft van het boek te betalen. Het andere boek was een aanbieding van tien gulden. Omdat ik zelf zoveel van lezen houd zal ik dat altijd stimuleren. Ze is ook al enthousiast bezig met lezen. Ellen kiest niet zo gauw dit soort boeken, dik, pittig wat betreft onderwerp. Daarom ben ik vooral blij dat ze ze wel gekocht heeft. De eerste boeken van haar eigen geld! Verder kocht ze nog paracord, een nieuwe rage? Je kunt er armbanden van maken, maar ook andere dingen knopen. Vrij dik materiaal, maar wel grappig.
Na Zuikertuintje gingen we naar Mensings, ook een boekhandel. Ellen wilde hier graag kijken. Uiteindelijk hebben we er niets gekocht, maar wel even in de bladen gesnuffeld.
Toen door naar de Albert Heijn. Beetje boodschappen doen en een broodje eten. Volgens mij kun je nergens goedkoper broodjes  krijgen...
Daarna naar de stad, Punda in. De kraampjes bij langs en allerlei winkels in en uit. Heerlijk om rustig te kijken en niet snel-snel te hoeven. Ellen kocht alleen nog maar een armbandje van twee gulden. Ik zag nog wel een leuk jurkje, maar ik durfde het niet aan om dat te kopen. Stel je voor dat het niet lijkt...
Omdat we vonden dat we nog genoeg tijd hadden, zijn we zelfs Sambil nog ingegaan. In vergelijking met de vorige keer, een paar maanden geleden, zag het er al veel beter uit. Bijna alle panden bezet. Het is echt leuk om daar rond te lopen. Daar heb ik twee leuke shirts gekocht, omdat ik het ook te gek vond van mezelf om alleen met een computermuis thuis te komen...
Ellen en ik hadden samen een heerlijke dag!