Ons leven op Curaçao: Helaas... maar...

Helaas heb ik geen foto's gemaakt van Annemieke die tig splinters uit haar handen en voeten peuterde, en waar ik een nep zwaluwstaartje om haar vinger heb gebonden vanwege een nogal diepe wond. Helaas hebben we geen foto's van de afdaling in de diepte. Helaas hebben we geen foto's van de wandeling met tanks op de rug (want ik was er niet zelf bij...).

Maar gisteren hebben Ard en Arjan, Jelte, Annemieke, een poging gedaan om achter Bullenbaai te gaan duiken. Het bleef bij een poging, want het water was te ver en te diep, zullen we maar zeggen. Ze hebben 3 kilometer gewandeld met de tanks, raakten Jelte met auto kwijt. Of hij raakte hun kwijt, net hoe je het bekijkt.
In elk geval zaten de tanks nog vol, waren de zookeepers leeg, en hebben ze alle friet en sla opgegeten die we nog hadden, want hun energievoorraad was ook op na deze actie. Daarom zijn ze vanmiddag weer gegaan. maar op mijn aandringen hier bij de baai. Geen verrassingen, please.
De grootste verrassing was dan voor vandaag dat ze flinke lionfishes aan de speer hebben gespietst. 4 kilo in de vriezer, 4 kilo meer dan er al lag. De 1,3 kilo van Jelte niet eens meegerekend.

We hadden een uitnodiging in de ruimte gestuurd voor een gezellig avondje spelletjes doen. Tenslotte moeten we het ook leuk houden voor de mensen die niet op vakantie zijn, wijzelf bijvoorbeeld.
Zo zaten we vanavond met een tafel vol mensen te genieten van de kippensoep met stokbrood, de tunasalade van Fokko, en de kipcurry van Edward. Ennnnn het toetje van Jelte! Oké, de soep was een beetje royaal geschat, daar kunnen we zelf met gemak morgen nog een keer van eten.

De rest ging bijna of helemaal op.
Er was een gast van Edward mee, een jongen uit Venezuela. Gelukkig kan Jelte heel goed Spaans omdat hij vorig jaar in Venezuela stage heeft gelopen en daarvoor een uitgebreide cursus Spaans heeft gevolgd.
Na het eten hebben we spelletjes gespeeld. Het bleek wel dat wij een behoorlijke verzameling spelletjes hebben die de gemiddelde Nederlander van boven de 40 niet vanzelfsprekend kent. Maar alles is te leren, dat bleek ook.
Zo hebben we Blokus gespeeld en kon ik dat ook eens winnen...
In Keltis was Edward een kei, hoewel het voor hem de eerste keer was dat hij het speelde.
Verder hebben we Uno gespeeld, Ratuki, Set, Ligretto. Je kunt dus ook prima Triominos spelen met iemand uit Venezuela. Tja, als je domino kent, kun je ook Triominos. Al weet ik niet hoe het daarmee afgelopen is, want dit speelde zich achter mijn rug af.
Hoe dan ook, het was erg gezellig en zeker voor herhaling vatbaar.