Bij de prikpost Damacor, zoals het officieel heet, staan meestal al wel één of twee patiënten te wachten. De mensen zijn gewend dat het druk is, dus komen ze vroeg. Maar het is nu niet druk. Ik kan het op mijn sloffen af, al zijn er wel eens drukke momenten. Ik geniet er nog elke dag van dat ik daar in alle rust en ruimte mijn werk kan doen. Ik heb sinds vandaag zelfs de luxe van heet water, zodat ik thee kan maken.
Door ervaring wijs geworden, neem ik tegenwoordig mijn laptop mee. Dan kan ik nieuwe formulieren maken. Leuk werk! Een lijst van benodigde materialen met daaraan gekoppeld een bestellijst. Dat soort dingen. Ja, dat administratieve ligt mij wel.
Elke ochtend komt het hoofd van de schoonmaak even een praatje maken. Ze vraagt of ik nog iets nodig heb, of alles goed gaat. Ze regelt dat iemand het bloed voor mij naar het ziekenhuis brengt, zodat het niet de hele ochtend bij mij staat.
Ook van de Technische Dienst komen ze vaak even langs. Soms alleen dwars overstekend, van de patio naar de Röntgen of waar ze dan nog meer bezig zijn.
En de security steekt ook elke dag wel een keer het hoofd om de deur. Alles goed, heb je het druk?
Het geeft allemaal wel een gevoel van saamhorigheid. Wij op Damacor.
Om 9 uur drink ik dan mijn kopje koffie, wat ik van thuis meegenomen heb. Koekje erbij. Hopen dat er niet net mensen binnen komen...
Tegen 11 uur is Ard er, om mij naar het ziekenhuis op Groot Davelaar te brengen. Met een beetje geluk bij de stoplichten doen we er zes minuten over. Het is niet ver.
In het ziekenhuis zijn mijn nieuwe collega's al een eind ingewerkt. Super fijn. De laatste dagen is het meeste werk gedaan en ligt er vooral administratie. Daar hebben de dames 's middags tijd voor. Want mijn werktijden zijn officieel van 7 tot 12 uur. Maar zij zijn aangenomen voor de hele dag: van 7 tot 16 uur met een uur pauze.
Dus nu kan ik mijn eigen patiënten in de computer zetten, labels plakken en bij de desbetreffende afdeling brengen. Dan hoef ik daarna alleen nog maar te controleren of alle bepalingen die we zelf niet (kunnen) doen correct in zakjes zijn gedaan met een aanvraag en een kopie van de verzekering én ID. Want dat is hier wel heel belangrijk. Zorg vooral dat je altijd je verzekeringspasje en ID bij je hebt want je hebt het werkelijk overal voor nodig.
De afgelopen tijd heb ik steeds tot half 2 gewerkt, maar gister en vandaag kon ik al om kwart over 12 weg. Dat voelt bijna als luxe, terwijl ik nog wel steeds twee ochtenden extra werk.
En zo stond Ard dus om half 1 weer bij het ziekenhuis om mij op te halen. Nog mazzel dat hij het zo kan plooien met zijn eigen activiteiten. Anders moet ik met de bus naar huis. Het kan, maar dan ben ik wel even onderweg...
Thuis vermaken de kids zich wel. Ellen is meestal naar de baai. Helaas zijn onze gasten weer vertrokken naar Nederland. Nu zoekt ze vriendinnetjes bij de baai en gaat ze knutselen bij Farah van de Kidsclub, die Ellen haar gebabbel wel gezellig vindt. Vandaag moest Ellen ook de katten van Blue Bay voeren. Ze hebben een speciaal programma: als er loslopende katten gevonden worden, worden ze gesteriliseerd. Daarna mogen ze blijven en elke dag wordt er 's morgens en 's avonds gevoerd door vrijwilligers. Ellen is daar eentje van. Die vindt dat heel gezellig en knuffelt dan lekker met die beesten (zij liever dan ik...). Geen idee van wie ze dat heeft, trouwens.
Arjan was maandag weer aan het werk bij Uniek Curaçao en morgen gaat hij daar ook weer heen. Ik weet niet wat hij daar precies doet, maar hij vindt het in elk geval heel leuk en daar zijn ze er heel blij mee. Het heeft met computers te maken, hoe kan het anders.
Thijs is eigenlijk de enige die protesteert dat ik alle dagen aan het werk ben. Dus doen we vaak 's middags samen een spelletje. Het snelle Kolonisten-kaartspel of Keltis of Triominos, of Uno. Of hij gaat met Arjan op zoek op de computer. Vanmiddag hoorde ik Thijs een verhaal voorlezen in het Engels over bacteriën en virussen. Ja, je komt wat tegen, soms! Het is me een lekker stelletje, dat wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten