Vakantie!

Hier is het inmiddels tussenvakantie. En druk dat we het hebben....
Er gebeurt van alles. Onder andere dat we afgelopen zaterdag een gemeentedag hadden, die onze kring georganiseerd had. Altijd spannend, want je kunt wel leuke dingen bedenken, maar víndt iedereen het wel leuk?? Ja dus. Pff, gelukkig.
Het leukste aan het fenomeen gemeentedag, georganiseerd door een kring, is dat het elke keer weer een verrassing is. De kringen zijn min of meer geografisch georganiseerd en daardoor komen we ook telkens weer op ander plekken. Tot nog toe, dan.
Zo hadden wij bedacht dat het leuk zou zijn om naar Boca Sami te gaan. Geografisch naast Blue Bay, ongeveer. Boca San Michiel, officieel, is een lokaal vissersdorpje met een natuurlijk haventje.
Ard heeft daar zo zijn connecties en dat kan handig zijn. Vrijdagavond hebben we al onze stoelen geparkeerd onder een palapa. En zaterdagmorgen heb ik mijzelf daarbij geparkeerd, om half 9. Ard ging toen Ellen wegbrengen, die had een kamp van de zeeverkenners.
Dus daar zat ik, pontificaal, om half 9 zaterdagmorgen, het fort te bewaken. Af en toe moest ik wat mensen wegkijken, maar dat lukte. Ondertussen kon ik de presentatie voor zondag maken, want daar was ik vrijdag niet aan toe gekomen.
Om goed 11 uur kwam Ard en tegelijk kwam ook Dirk met zijn kleine dochtertje Nina. Ik was blij dat ik versterking kreeg, want het viel zo langzamerhand niet meer mee om de mensen weg te kijken. Allerlei mensen kwamen handdoeken en slippers neerleggen. Een grote groep Antillianen ging fanatiek, onder leiding van een coach, aan het aquajoggen. Zo, hij heeft ze flink afgemat! Ik denk dat ze zeker wel een uur, anderhalf uur, bezig zijn geweest, un, dos, tres, kuater... achter elkaar door oefeningen doen in en bij het water.
Wij hebben in die tijd ons onderkomen nog wat verder aangekleed met lampions, stoelen en wat dies meer zij. Om een uur of één was zo'n beetje onze hele wijk present en zaten we elkaar aan te kijken: Wat als er nu niemand meer komt??
Oké, het duurde wel even, maar in de loop van de middag kwam bijna de hele gemeente wel opdagen. Om twee uur vertrok de groep die ging snorkelen. In eerste instantie hadden we bedacht om naar Vaerssenbaai te snorkelen, maar dat bleek in de hitte toch iets te ambitieus. Carlos, onze duikinstructeur, vond het niet verantwoord, daarom hebben we besloten om het in te korten: tot de rots in de verte en dan terug. Zo gezegd, zo gedaan.
Om drie uur vertrok Ard, natuurlijk werd ook dat iets later, met zijn groep voor een wandeltocht rond de Saliña. Een leuke tocht met uitleg over de mangroves. Schoenen verplicht.
Ik bleef op honk, als oppas voor de kleine kinderen, samen met Rianne, die getrouwd is met Dirk. Niet dat we het heel druk hadden...
Herman ging, samen met Bob, timmeren met de grotere kinderen. Tot mijn verbazing wilde ook Arjan graag meedoen met timmeren. Prima, natuurlijk!
Toen ik een uurtje later kwam kijken stond er een mooie hut van pallets, waar nog allerlei fraais aan werd toegevoegd. Herman leerde Arjan even tussen neus en lippen door nog wat handigheidjes op timmergebied.

hier is hard gewerkt

ons onderkomen

hutje gebouwd

hopi gezellig!

Al met al was het een gezellige boel. Iedereen was enthousiast.
Tot slot was er, hoe kan het anders hier, een barbecue. Waar Egbert de leiding over had. En ik kan je verzekeren, dat heeft wat voeten in aarde, voor zoveel mensen.
Het was dus ook al helemaal donker voordat wij naar huis gingen, maar we konden terugkijken op een geslaagde dag!

Zondag ging Ard met Arjan weer mee naar Klein Curaçao met de Turtle Conservation. En weer vonden ze drie nieuwe nesten! Wow, wat een vooruitgang. Direct is te merken hoeveel invloed het heeft dat er schoongemaakt is en wordt. De schildpadden hebben veel meer ruimte om hun eieren te leggen. Er zijn dit jaar al 37 nesten gemerkt. Nu wordt het wel spannend hoeveel nesten er uitkomen en wat er van de schildpadjes terecht komt.

grote heremietkreeft, of zoals Thijs vaak zegt: dynamietkreeft

links zie je waar de schildpad aan kwam lopen en rechts waar ze weer vertrokken is

Arjan, na twee drukke dagen....

In elk geval hadden de mannen met de dames een leuke dag en hebben ze weer veel bijgeleerd. Ard en Arjan staan al aangemerkt als waardevolle vrijwilligers, die gevraagd worden voor speciale acties...

Thijs en ik hadden intussen een rare dierendag: want terwijl ik de post op facebook las van tante Norin over al hun dieren, dacht ik: dieren?? Cavia?? Ik hoor al een tijdje niks meer???
Ik ging kijken en helaas, cavia Dushi lag dood in zijn hok.
Ai, en wat nu?? Thijs ging het zelf ook van dichtbij bekijken. Tja, het was echt zo, hij was echt dood.
Toen, indertijd, ons konijn dood ging, een jaar of acht geleden, was Ard naar Bonaire. Dus dat moest ik zelf op gaan lossen. Op aanraden van mijn vader heb ik toen een gat gegraven in de tuin en daar het konijn in gedaan. Dat viel nog niet mee, want het was bijna winter en de grond was hard. Het konijn niet zo heel klein, dus het gat moest ook vrij groot zijn... Het is gelukt, maar de hond ging later regelmatig graven op die plek. Dus of het diep genoeg geweest is??
Ik kon wel bedenken dat we de cavia niet moesten laten liggen tot Ellen terug was op maandagmiddag, maar tot 's avonds als Ard terug was, dat zou wel kunnen.
Zo stond Ard, in het halfdonker, nog een gat te graven waar het beestje in gelegd werd.
Ik wist dat Thijs het zielig vond, maar een uurtje nadat hij naar bed ging, bleek pas hoe zielig. Tranen met tuiten! Vooruit dan maar, even alle verdriet eruit laten komen... Daarna nog maar een Donald Duckje lezen en toen ging het weer.

Maar ja, maandagmiddag om een uur of vier kwam Ellen thuis. Hoe zou die reageren?
Het gaat vaak anders dan je denkt. Want op mijn mededeling dat ik iets akeligs moest vertellen zei ze meteen: Dushi is dood.
Nuchter zoals ze kan zijn, nam ze het zoals het was. Hij was al een weekje anders dan anders. Hij at wel normaal en dronk ook gewoon, maar hij viel af en toe om. Nu had hij wel eens vaker rare tickjes gehad, dus we wisten het niet zo goed. Het zorgde er echter wel voor dat Ellen niet ondersteboven was van dit nieuws. Een pak van mijn hart!
Wel hebben Thijs en Ellen allerlei ideeën voor het grafje. En wil Ellen ook over een maand of drie de botjes weer opgraven. Ze is nieuwsgierig genoeg om te zien wat er dan van overgebleven is. Wat ik dan wel weer een beetje luguber vind. Maar goed, maakt niet uit, als zij dat wil mag ze het van mij doen. Geen idee wat Thijs daar dan weer van vindt...
Dat was maandag.
O ja, Ellen had een klap van de giek gehad, bij een valse gijp. Lachen hoeveel zeiltermen er ongemerkt in het rond vliegen. Ellen leert veel bij de zeeverkenners. Maar zo'n klap van de giek is geen grapje, ze had een blauwe plek naast haar oog. "Heb je ook gehuild?" "Ja, wat denkt u zelf??". Euh, ja... sorry.

Even goed wilde ze meteen dinsdag de hort op. We hadden voor onze verjaardagen geld gekregen 'om samen iets leuks te gaan doen'. Ha, dat is niet zo moeilijk! Lekker samen de stad in.
Zo gingen we eerst naar Zuikertuintje. Met twee bonnen van de Bruna kon ik daar een nieuwe muis kopen. Niet eentje die pindakaas lust, maar één voor mijn laptop. Een stuk handiger nu.
Ellen ging zich te buiten aan twee leesboeken. De nieuwste van Carry Slee: Kapot. Ze twijfelde nog, hoewel ze het boek graag wilde hebben, maar het was zo duur. Dus heb ik haar over de streep gehaald door de helft van het boek te betalen. Het andere boek was een aanbieding van tien gulden. Omdat ik zelf zoveel van lezen houd zal ik dat altijd stimuleren. Ze is ook al enthousiast bezig met lezen. Ellen kiest niet zo gauw dit soort boeken, dik, pittig wat betreft onderwerp. Daarom ben ik vooral blij dat ze ze wel gekocht heeft. De eerste boeken van haar eigen geld! Verder kocht ze nog paracord, een nieuwe rage? Je kunt er armbanden van maken, maar ook andere dingen knopen. Vrij dik materiaal, maar wel grappig.
Na Zuikertuintje gingen we naar Mensings, ook een boekhandel. Ellen wilde hier graag kijken. Uiteindelijk hebben we er niets gekocht, maar wel even in de bladen gesnuffeld.
Toen door naar de Albert Heijn. Beetje boodschappen doen en een broodje eten. Volgens mij kun je nergens goedkoper broodjes  krijgen...
Daarna naar de stad, Punda in. De kraampjes bij langs en allerlei winkels in en uit. Heerlijk om rustig te kijken en niet snel-snel te hoeven. Ellen kocht alleen nog maar een armbandje van twee gulden. Ik zag nog wel een leuk jurkje, maar ik durfde het niet aan om dat te kopen. Stel je voor dat het niet lijkt...
Omdat we vonden dat we nog genoeg tijd hadden, zijn we zelfs Sambil nog ingegaan. In vergelijking met de vorige keer, een paar maanden geleden, zag het er al veel beter uit. Bijna alle panden bezet. Het is echt leuk om daar rond te lopen. Daar heb ik twee leuke shirts gekocht, omdat ik het ook te gek vond van mezelf om alleen met een computermuis thuis te komen...
Ellen en ik hadden samen een heerlijke dag!