Seaturtles!

Vorig weekend ben ik (Ard) met Arjan naar Klein Curacao geweest om daar weer aan de slag te gaan met de STCC, het zeeschildpad conservation team. Vanaf dit voorjaar zijn we vrijwilliger en we hebben al heel wat (mooie) dingen mee mogen maken.

Vanavond was ik te gast in een live radioprogramma (Business as Unusual) om daar ter plekke meer te vertellen van het werk als vrijwilliger en het belang van schildpadbescherming. Thijs zag het niet zitten om mee te gaan, maar de rest van de family ging mee als supportteam. Een van de onderwerpen van dit interview was de tocht naar Klein Curacao, waar we een zender hebben kunnen plaatsen op een schildpad. Een unieke ervaring waar Arjan eerst over schrijft.

Na een behoorlijk uitputtende schooldag gingen we weer eens naar Klein Curacao. Op school haddden we het 7e en 8e gym: in de hete zon lekker over het veld rennen... 
We gingen met de Kailani; de boot waar ik ook de allereerste keer mee ben gegaan. Het is een behoorlijk kleine boot dus we slingerden behoorlijk. Gelukkig was er niemand van ons team van vrijwilligers (10 man) erg gevoelig voor zeeziekte. Bij aankomst moesten we de boot uitladen. Er is daar helaas (nog) geen steiger, dus we konden gelijk lekker afkoelen in het water. 

Nadat alle spullen bij de Mermaid stonden, waar we 
droog konden slapen (HEEL erg bedankt) verdeelden we de nacht over verschillende shifts; elk van 2 uur. Papa en ik waren bij de tweede shift en konden dus nog even liggen en gelukkig even rustig aan doen, want het werd een behoorlijk intensieve nacht.

Wij namen (met Joey), turtle beach, aan de oostkant. Dit betekent dat het erg winderig was en dus ook erg koud. In de eerste shift van ons gebeurde er niets, We gingen lekker slapen voor een magere 1,5 uur tot onze volgende shift. Die was vreselijk koud, het bleek de volgende ochtend uit de verhalen van de anderen dat het keihard geregend en gestormd had. Er waren zelfs drie boten losgeslagen. 

Halverwege de tweede shift stuitten we op turtle tracks. Pas na even kijken zag ik ~10 meter verderop een steen bewegen, wat natuurlijk geen steen was. Ondanks de maan was het dus heel moeilijk om de schildpadden van de rotsen te onderscheiden. Tegen die tijd was de schildpad al bijna bij het water. Verder gebeurde er niets tot zonsopkomst. De volgende dag hadden we voor onszelf, lekker zwemmen, meehelpen om het gebouw van de mermaid schoon te houden, veel drinken en natuurlijk slapen. Ik had die middag vier uur geslapen, waarna we gingen duiken. Die avond aten we lekker zelfgevangen lionfish. 

Dit keer deden we maar twee shifts: een van zonsondergang tot ongeveer 1 uur en een van 1 uur tot zonsopgang. Na ongeveer twee uur geslapen te hebben, kort voor de start van onze shift werden we gewekt door de anderen: miss Mermaid was aan land gekomen om haar laatste nest te leggen. 

Bij miss Mermaid was het niet nodig om haar vast te houden, ze had immers al een zender. Nadat ze klaar was met eieren leggen, gingen we naar Turtle beach, De kou weer in om te patrouilleren. Dit keer was het raak: na 9 attempts (zogenaamde draairuns, het water uit en er weer in zonder een nest te maken) begon een vrouwtje eieren te leggen. Toen zeker was dat ze eieren legde, haalden we de rest van de vrijwilligers op. Helaas bleven er een aantal in hun bed liggen. Onbegrijpelijk. Anyway, nadat ze klaar was met eieren leggen, probeerden we haar hogerop het land te krijgen, op de begroeiing zodat ze niet overal zand zou gooien. 

Na heel veel foto's een een zender op haar schild begon het al licht te worden en was de epoxy droog. Tijd om haar te laten gaan. Met de zonsopkomst zo boven de zee was het echt een prachtig gezicht en een mooi einde van deze 'missie'. 

Toen was het tijd om weer in te pakken en om te gaan. De terugreis was, zoals gewoonlijk, heel rustig. 
Op onze facebook sites staan veel meer foto's en ik denk dat je ze de komende tijd wel vaker tegen gaat komen, ook de mensen van Carmabi en in Nederland de RUG en WUR en Imares gebruiken ze. Het was een unieke ervaring en erg leerzaam. Ook zo bijzonder om contact te maken met zo'n groot dier en te voelen hoe ze door je handen en vingers op haar kop rustiger wordt. 

Vanavond hoorden we dat er een nieuwe sponsor is voor de derde schildpad, hopelijk levert de media-aandacht nog meer op, in februari is een congres in Lima waar we graag heen willen met het kernteam en volgend seizoen gaat het onderzoek ook weer verder. We blijven monitoren en hopen nog extra scholing en training te krijgen.