Een nieuw hoofdstuk

Maandag 20 juni

Een nieuw hoofdstuk. Zoals Thijs het vanmiddag noemde. Eigenlijk vond ik dat heel mooi gezegd. Het is geen nieuw begin, geen nieuwe start, maar we gaan door met het volgende hoofdstuk.

Laten we dan eerst even de laatste bladzijden van het vorige hoofdstuk afmaken.

Het waren heerlijke dagen op Westpunt, ondanks het naderende afscheid, ondanks alle dubbele gevoelens.

Donderdag had Thijs afscheid genomen op school. Hij kreeg een leuk boekje mee, waar alle kinderen wat in hadden geschreven. Juf had er in gezet: Afscheid nemen bestaat niet. Dat werd het motto van Thijs. Ook in de kerk hadden we dat als thema, vorige week. Het geeft aan dat er niet definitief iets afgesloten is. Nee, we houden een weg open.

Even goed is het hoopvol om een nieuwe start te maken op een nieuwe school. Hoewel we nog niet weten waar, is het wel een uitzicht op andere mogelijkheden, andere manieren van leren. Thijs vindt het spannend en uitdagend.

Thijs had nog een giftcard van de bioscoop. Heel graag wilde hij Finding Dory zien, die net 16 juni in premiere ging bij ons. Dat was een tikkeltje kort dag. Zo zijn we gezellig met elkaar, vrijdagavond, naar de Cinemas gegaan. Finding Dory, grappig, leuk om de onder-water-wereld in tekenfilm-vorm te zien. Daarna hebben we nog, voor de laatste keer, een ijsje gegeten in Riffort. Na de koude filmzaal is het heerlijk om buiten in de warme avond een ijsje te eten.

Toen kwam de zaterdag. Afscheid van de kring. We hebben gepraat, samen eten (nasi) gemaakt. Gezwommen met schildpadden, in het licht.

En gezwommen in het donker, met murenes... dat is dan natuurlijk niet helemaal de bedoeling. Jantine voelde iets langs haar been gaan en Arjan riep ‘au’. Ze verdachten eerst Thijs nog van grapjes, maar nee, die was de onschuld zelve. Boven gekomen zagen ze dat er twee bloedende puntjes in Arjans been zaten. Dat kon eigenlijk maar één ding betekenen. Op onze intuïtie hebben we er jodium op gedaan. Volgende dag nog even gecheckt bij Gerard de verpleegkundige. Juist. En zo lang er geen rode plek omheen komt hoef je je niet ongerust te maken. Dat doen we dan ook maar niet. Zondags had Arjan er ook al geen last meer van.

Zondags afscheid van de gemeente. In vijf jaar tijd bouw je natuurlijk wel wat op. Twee weken geleden, bij mijn laatste beamerbeurt, memoreerde ouderling Dirk het al. Het laatste jaar, toen ik er niet meer alleen voor stond, was het al een stuk makkelijker geworden. Dat maakt het nu ook makkelijker om het los te laten. Het beamen dan. Want de gemeente loslaten, dat is nog een ander verhaal.

Wat is er veel gebeurd in vijf jaar tijd. Wat hebben we ongelooflijk veel dominees voorbij zien komen, bijvoorbeeld. De één paste iets beter op Curaçao dan de ander. Maar zorg en meeleven waren bij allen te merken.

We hebben gemeenteleden zien gaan en zien komen. Bij het gaan heb ik vaak gedacht: Hoe zal het zijn als wij daar staan?

Nu was het dan zover.

Omdat er deze zomer, in twee maanden tijd, bijna veertig gemeenteleden vertrekken,  hadden we een brunch met elkaar. Nog even tijd om bij te praten en afscheid te nemen. En, uiteraard, de beroemde mok in ontvangst te nemen.

De dominee preekte over David en Jonathan, de twee vrienden, die ook afscheid moesten nemen. En zoals David en Jonathan met tranen afscheid van elkaar namen, zo was dat ook met ons. Het is goed om je thuis te voelen in een kerkelijke gemeente en je verbonden te voelen met elkaar. Maar dat zorgt er dan ook voor dat het afscheid pijn doet. Dat is moeilijk aan de ene kant, het voelt goed aan de andere kant. Ik weet zeker dat de verbondenheid blijft. Niet alleen doordat Ard en Arjan nog steeds deel uitmaken van de kerkgemeenschap, maar ook doordat we er vrienden hebben zoals David en Jonathan vrienden waren.

Het mooiste moment was toen alle mensen die níet vertrekken, voorin de kerk Nieuwe Liedboek 416 ons toezongen:

Ga met God en Hij zal bij je zijn.

Kippenvel, tranen, vreugde, een achtbaan aan emoties. Ik zal dit moment nooit meer vergeten. Gelukkig heeft Ellen er een filmpje van gemaakt.

’s Middags hebben we nog even gezwommen (voor de laatste keer met schildpadden) en tegen de avond zijn we naar Watamula gegaan. Ooit was ik er een keer geweest. Tegenwoordig wordt er voor gewaarschuwd, er wordt daar nogal eens ingebroken in auto’s en dat soort ongein. Daarom is het geen plaats waar ik gauw met gasten heen ga. Maar het is een bijzondere en mooie plaats: de overgang van Noordkust naar Zuidkust. Een groot gat in de rotsbodem, waar je het zeewater heen en weer ziet gaan, doordat de rotsbodem eigenlijk een soort grote brug is.

Her en der lagen er zoutplakkaten. Arjan en Thijs zochten handen vol zout. Ja, en wat moet je er dan mee? Nou, bijvoorbeeld naar je broer gooien. Die gooit vervolgens terug. Uiteindelijk mondt het uit in een soort sneeuwgevecht waarbij je sneeuw moet vervangen door zout... Als je wil weten hoe het voelt, vraag Thijs.

Vanmorgen, maandag, moest Arjan al om half acht op school zijn om zijn boeken in te leveren. Ard ging mee, die had nog andere dingen af te handelen. Ellen, Thijs en ik hebben de koffers ingepakt. Het was zaak om precies goed te zitten met de kilo’s. Zo heb ik nog wel wat dingen heen en weer geschoven, tot ik dacht dat het goed was.

Het gekke was dat het bij twee koffers precies klopte, en bij één niet: een paar honderd gram te veel. Kwam op 24,1 uit. De laatste koffer mocht geen 23 kilo wegen en die zat net op 23,0. Hulde aan de KLM. Ze kneep een oogje dicht en heeft het hele zaakje door laten gaan.

Het laatste afscheid was natuurlijk het moeilijkste. Ik zal er verder maar niet te veel van zeggen. Billy en Vanessa kwamen ook nog, op speciaal verzoek van Thijs... Wat fijn om zo uitgezwaaid te worden.

Douane kostte wel even tijd, maar leverde geen problemen op. Als laatste kwam de Immigratie. Nadat ze de tickets en paspoorten had bekeken, vroeg ze om de uitschrijvingsbewijzen van de kinderen. Wat was ik blij dat we dat nog geregeld hadden bij de Leerplicht. Alles werd gecontroleerd en in orde bevonden. We mochten door.

Dinsdag 21 juni

Na een vlotte vlucht zijn we vanmorgen geland op Schiphol. Het was kwart over zes dat we landden, maar dan duurt het nog tijden voor je eindelijk door de douane, de immigratie en de koffercontrole bent. Niet dat het controleren zo lang duurt, maar het is allemaal lange einden lopen.

Toen ik Ellen haar koffer van de band tilde viel er van alles uit. Einde verhaal, voor de koffer. Ellen en ik hebben hem samen op een karretje getild, andere koffer er bovenop. Nu zitten Ellen haar spullen in een weekendtas van Kees en Ingeborg.

Mijn zusje Ingeborg stond ons, met dochter Nienke, op te wachten. Ze waren er ruim op tijd geweest. Voor dag en dauw, dus.

In de auto viel Thijs al in slaap. Die heb ik al slapend op een bed gelegd, schoenen uitgetrokken en een deken over gedaan. Hij heeft minstens vier uur geslapen, toen kon hij er weer even tegen. Ellen en Thijs lopen de hele dag in hun dikke truien, maar ik heb het niet koud gehad (nog). Ondanks alle voorspellingen.

Nu zijn we bij mijn ouders in Leek. Ellen en Thijs slapen. Ik ga ook zometeen plat.

Een nieuw hoofdstuk kan beginnen.

Het huis uit...

Eergister hebben we flink opgeruimd en ingepakt. Alle ruimte voor de huurders.
En dan zit je op je voorporch, de nacht in te kijken. Weemoedig... Ik besefte ineens dat ik heel druk ben geweest met schoonmaken en dat soort dingen. En dingen regelen voor ons vertrek, de praktische kant. Met steeds wel in mijn achterhoofd dat alles voor woensdag klaar moet zijn. Alleen dat dat afscheid van het huis echt op dinsdagavond, woensdagmorgen is, daar heb ik niet zo bij stilgestaan. Toen was het er, patsboem.
Gelukkig voor mij was Ard gister vrij. Die was, letterlijk, de bezemwagen. Ik zou achteraf niet weten hoe het anders gegaan zou zijn. Sommige dingen komen bij mij pas boven als het moment daar is. En dat is soms te laat.... In elk geval kwam het nu helemaal goed.

Mijn laatste werkdag, gister. Voor de laatste keer de poort van Blue Bay uitgereden en vriendelijk 'bon dia' geroepen naar de security.
Voor de laatste keer de dag opgestart op Damacor.
Met een cake in de koelkast voor de zusters, waarmee ik zo'n goede verstandhouding heb gehad.

Daar zit ik dan, donderdagmorgen, op mijn strandbedje, met uitzicht op de Caribische Zee. De zon begint net op te komen, alleen zie ik die voorlopig nog niet, want die zit achter de bergen. We hebben buiten geslapen en dat ging best. Wel werd ik van het eerste hanengekraai wakker, voor de wekker ging om half zes, maar nu ja.

Mijn afscheid van het Lab was zo leuk! Ik heb allemaal lieve, bemoedigende, positieve woorden meegekregen. Ze zullen me missen en ik hen ook. Als ik me dan straks een keer alleen voel, of verdrietig, dan zal ik aan dat moment terugdenken. Dan zal het weer warm worden in mijn hart. Ik kreeg een kookboek met Curaçaose gerechten, daar hadden ze allemaal wat voorin geschreven, dus ook nog een tastbaar geschenk.

Zelf had ik voor mijn collega’s aardappelsalade en saladebroodjes mee. Ard had met Ellen Lionfish-hapjes gemaakt met katenspek eromheen. Dat viel goed in de smaak. En ik mocht ze een teamtraining aanbieden bij AV-Connect. Ik ben heel benieuwd hoe ze dat gaan ervaren.

Toen dat allemaal achter de rug was konden we thuis de laatste dingen inpakken. Onze beide auto’s zaten afgeladen vol, klaar om naar Westpunt te gaan. Ard ging gelijk, met Arjan en Thijs. Ik bleef met Ellen nog wachten op de nieuwe dominee en zijn gezin, die de komende tijd in ons huis zullen wonen. Grappig om hun reacties te zien, het was net of ik onszelf terugzag, vijf jaar geleden.

Aan het eind van de middag moesten we nog naar Yudaboyu, brieven en recepten halen. We zijn nu voorbereid op alles wat mogelijk is. Genoeg medicijnen (nu ja, ik moet ze nog krijgen...) en de brieven zijn voor bij de douane en de nieuwe dokter in Nederland. Weer wat afgehandeld.

Om half zes vanochtend, net voor de wekker ging, kwamen de vissers ook al hier beneden bij het haventje. En een herrie! Nu hebben ze een groot net in het water liggen. Ard zei dat ze op Masbangu gingen vissen.

Ard en Thijs zijn om zes uur weggereden, naar school. Thijs zijn laatste schooldag op de Albert Schweitzer.

En ik zit nu even internet te krijgen bij de Albert Heijn, samen met Arjan en Ellen. We zijn al bij de botica geweest. Natuurlijk hadden ze niet alles, dat zou ook al te mooi zijn geweest. Hopelijk lukt het nog wel voor maandag.

Ook de boodschappen voor het weekend zijn binnen. Want als je op Westpunt bent rij je niet even snel naar de supermarkt. Goed nadenken, dus.

Nu de rest van mijn lijstje. Dat wordt alsnog een challenge...

We doen het op Westpunt zonder internet. Lekker basic. Wie ons wil spreken zal moeten bellen :) En foto's komen ook nog.

Alle hens aan dek

Vanmorgen was het improviseren geblazen op de poli. Spoedbepalingen, die dus met spoed naar het lab moesten. Vergeten aanvragen, die nog even tussendoor moesten. Overigens niet door mij vergeten... Onduidelijke aanvragen. Soms moet je bijna geheimschrift kunnen lezen om te snappen wat de arts bedoelt.
Uiteindelijk kwam alles op zijn pootjes terecht en werd het twaalf uur. De laatste tijd kan ik bijna altijd op tijd vertrekken, wat wel zo fijn is.

Toen ik Thijs opgehaald had zijn we gelijk langs de supermarkt gegaan. Leek me wel zo praktisch.
Alleen bij thuiskomst las ik een briefje, door Ellen geschreven. Om drie uur kijkers. Oeps! Allen hens aan dek. Het was na één uur dat ik thuis was, dus anderhalf uur de tijd om alles netjes te maken.

Ellen was al naar de baai. Die had daar afgesproken met haar Zeeverkennerij-vriendinnen. Heel gezellig, maar het kwam nu een beetje verkeerd uit.

Even goed hebben we het gered, dankzij onze twee handige jongens, Arjan en Thijs. Ze hebben flink hun best gedaan. In een moordend tempo hebben we alle losse dingen in kasten gepropt, de afwas weggewerkt, was opgehangen (wat je eigenlijk niet moet doen als je kijkers krijgt, maar je ziet vanuit huis de waslijn niet meer en dus vond ik dat het wel kon). Gelukkig kwam Ard ook vroeg thuis om mee te helpen.
Alle half-ingepakte koffers hebben we in de auto's gegooid. En daarna kon er nog gedweild worden.
Tegen half drie vertrokken Arjan en Thijs met badhanddoeken richting zwembaden en baai. Die vermaakten zich wel.
Wij bekeken met voldoening het schone, lege, opgeruimde huis. Trokken de deur dicht en gingen naar de stad om enige zaken te regelen. Het zweet liep nog in straaltjes van mijn gezicht, maar met de raampjes van de auto open droogde dat al snel.

We konden allerlei dingen afhandelen en afvinken van onze to-do-list. Bijvoorbeeld stempels en handtekening van het ministerie van Onderwijs en de Leerplichtambtenaar, zodat Ellen en Thijs met toestemming het eiland af mogen, volgende week. Ja, je moet er toch niet aan denken dat je op Hato staat en de kids niet mee mogen...
Even na vier uur reden we Blue Bay weer op. Thuisgekomen vroeg Ard: Heb jij de sleutel?
Nee, ik had de deur dichtgedaan, maar niet op slot.
Uiteraard had de makelaar, geheel volgens de regels, de deur achter zich op slot gedraaid. Ai, wat nu?
Ard heeft zijn hele auto overhoop gehaald om te zien of hij nog ergens een sleutel had liggen, maar helaas. Er zat niks anders op dan naar de makelaar te rijden, wat gelukkig dichtbij is, en de sleutel te halen.
Ard startte de auto en ik zakte op de voorporch op een stoel neer. Deed mijn tas open om mijn telefoon te pakken... en zag mijn sleutelbos.
Blijkbaar heb ik gedachteloos mijn sleutels in mijn tas gestopt, voor we weggingen. Probleem ook weer opgelost.
Later hoorden we van de makelaar dat de kijkers positief waren. We zien dus met spanning uit naar de komende dagen.

In elk geval is het voorlopig alvast schoon en netjes, voor als de nieuwe bewoners woensdag komen. Zo zie je maar, soms kun je in korte tijd heel veel doen.

Zeeverkennerij

Gister heeft Ellen afscheid genomen van de Zeeverkennerij. Ruim vier jaar heeft ze daar meegedraaid, met veel plezier. En voor meelezers op Curaçao: het is echt een aanrader. De sfeer op de Zeeverkennerij is supergoed. Welk niveau je op school ook hebt, welk etiketje je ook hebt gekregen, bij de Zeeverkennerij kun je meedoen, word je aanvaard zoals je bent en worden je talenten aangesproken. Zo ook bij Ellen.
Ze is een sportmeisje, kreeg als advies mee om in Nederland een atletiekvereniging op te zoeken. Dus dat gaan we zeker doen.
Verder werden Ellen, en de andere twee junioren die afscheid namen, in het zonnetje gezet. Ten voorbeeld voor de andere, jongere, meisjes. Dat ze zo enthousiast mee hebben gedaan met alle activiteiten lag zeker ook aan de organisatie zelf.
Een dikke pluim voor de Zeeverkennerij Mgr. Verrietgroep Curaçao!

Na het afscheid op Brakkeput zijn we naar Zuikertuintje gegaan. Want de kids hadden bij Target, vorige week, een paar bonnen gekregen: Bruna, Jamin, Bella Italia. Aangezien de dagen voorbij vliegen, was dit dé gelegenheid om de bonnen te verzilveren. En zo hebben we genoten van het lekkerste ijs van Curaçao en hebben Ellen en Thijs een dikke zak snoep en leesvoer voor de komende dagen.
Dat was dan tegelijk de laatste keer Zuikertuintje...

heerlijk zonnige foto van een zonnig meisje

Ritueel

Vanmiddag ben ik met Thijs bezig geweest om zijn spullen uit te zoeken. Veertien kilo in de koffer, dat viel dus reuze mee. Kan nog wel wat bij.
Alle schoolspullen van het hele jaar hebben we opgeruimd. Hij heeft het zelf uitgezocht, dus ik hoop dat er niet te veel weg is gegaan. Hoesjes en mapjes, stickers en een Donald Duck gaan maandag mee naar school, daar gaat hij vriendjes blij mee maken.
Er lagen ook nog twee polo's van vorig jaar, te klein en niet de juiste kleur. Thijs vroeg of hij die mocht verbranden. Vond ik geen goed idee.

Arjan, aangestoken door de opruimwoede, was ook druk bezig met uitzoeken. Ik dacht dat het van dit jaar was, maar later hoorde ik dat hij ook nog toetsen van drie jaar geleden had. De stapel 'weggooizooi' was vrij hoog. Arjan vroeg toen of hij het 'ritueel' mocht verbranden.
'Ja, ja, ja' stond Thijs erbij te juichen. Toen ging ik overstag. En zo hebben ze even lekker fikkie gestookt met papieren en vervolgens met de polo's. Nou, daar komt een flinke rookwolk vanaf! Kun je best rooksignalen mee afgeven. Gelukkig is de security niet gealarmeerd... Ellen heeft het geheel gefilmd.
Uiteraard hebben de jongens netjes de resten van het vuur met water gedoofd. Zo is Arjan dan ook wel weer.

Tollen

Soms tolt mijn hoofd van alles wat er in rond draait. Wat moet ik nog doen om het huis netjes achter te laten. Want de komende maanden hebben we ons huis verhuurd. Een fijne optie, zodat we langer de tijd hebben om het te verkopen. Alleen moeten we dan woensdag uit het huis. En gaan we voor de laatste dagen nog naar Westpunt, in een vakantiehuisje.
Natuurlijk erg leuk, want je krijgt pardoes een vakantiegevoel. Het enige nadeel is dat ik goed moet bedenken wat er allemaal mee moet. Het voordeel is dat het huis niet leeg hoeft...
Zoals ik dan ben, er hangt een lijstje aan de koelkast. Om het overzicht niet kwijt te raken. We poetsen nog de ramen (gelukkig helpt Ellen mee, die hoeft niet meer naar school), de koelkast, de berging. En passant nog even een muisje om zeep geholpen, helaas muis, had je maar niet hier in de berging moeten kruipen.
De planning voor een week wat we gaan eten, staat op het lijstje. Kan ik vast de boodschappen in huis halen.
Dan al de afscheidsfeestjes die er komen: school, Zeeverkenners, mijn werk. En natuurlijk de kring.
Het tolt en ik kan bijna niet nadenken over wat er na de twintigste komt.
Gelukkig zijn we tot eind augustus onder dak. Dat is geregeld.
Soms heb ik het gevoel: twee stappen vooruit, één achteruit. Sommige dingen zitten mee, sommige zitten tegen. Maar hoe dan ook, we komen er wel.

En toen was gisteren Margriet er. Onverwacht was ik de woensdag vrij, in plaats van de donderdag. Hoe goed kwam dat uit. We zijn, op mijn verzoek nog een keertje de stad in geweest: laatste foto's maken op de Pontjesbrug. We kwamen er aanlopen, stond de vlag op oranje en de hoorn toeterde. Oranje, dat betekent dat de brug kort dicht gaat. In dat korte poosje hebben wij even leuk foto's staan maken op de brug... de lege brug.

Daarna hebben we heerlijk arepa di pampuna (pompoen-pannenkoekjes) gegeten, echt local. Ik was er nog nooit binnen geweest, bij Plasa Bieu. Dat was dus op de valreep. Het grappige was dat Margriet het wel van binnen kende... Zo leuk!

's Middags hebben we lekker gelegen bij de baai. Wat een luxe. Dat doe je dus, als je bezoek hebt. Het voelde haast als een vakantiedag.

Vandaag had Arjan iets leuks. Ik kan er niet te veel van zeggen, maar hij mocht helpen bij een archeologische opgraving. De toetsen zitten er op en prompt komt er zoiets op zijn pad. Heel bijzonder. Later zal er wel meer over bekend worden, schat ik in.

Ellen had een ander feestje, die mocht met Herman en Anja mee.

En Thijs en ik hebben gelunched bij Billy en Vanessa. We zijn er heerlijk verwend! Wat een gezelligheid allemaal.

Met dat alles is het niet zo gek dat mijn hoofd af en toe tolt. Uiteindelijk zal het allemaal wel op zijn pootjes terecht komen. Laat ik het maar dag voor dag bekijken...

De C van Clean-up

Na de reddingsoperatie van woensdag kwam gisteren de clean-up op Boca Sami. Om de paar maanden wordt een strand uitgekozen om schoongemaakt te worden. Het was bekend dat er een zogenaamd Ghost-net in zee lag. Een mega vissersnet wat losgeraakt is en dan ergens vasthaakt. Er bleken allerlei visresten in te zitten. Gelukkig geen dode schildpadden. Het is voor de hele zeebevolking slecht, dit soort netten.

Tijdens de duik naar dit net werd er nog zo'n soort net gesignaleerd. Dat is later op de ochtend nog verwijderd.
Verder werd er, samen met een heleboel vrijwilligers van de RBC (bank), andere rotzooi opgeruimd bij de baai: plastic en flesjes.

Als ik dan het verhaal hoor van Billy en Vanessa, die naar Ecuador zijn geweest, dan verbaas ik me erover hoe verschillend landen kunnen zijn. Want in Ecuador mag je nog niet je t-shirt aan een tak hangen als je gaan zwemmen. Ze zijn daar heel zuinig op hun natuur. En dat is te zien... Als je met respect omgaat met flora en fauna, dan word je beloond doordat dieren zonder angst met je meezwemmen. Heeft God het zo ook niet bedoeld in het paradijs?

Als je dus wilt proeven van een stukje paradijs, ga dan op vakantie naar de Galapagos-eilanden.

Dan hebben we vrijdag ook nog Ard zijn verjaardag gevierd. Hij is verrast met twee nieuwe zwembroeken uit Nederland. En nog wel wat meer... We hebben weer een lekkere kwarktaart gegeten, met slagroom, aangezien die toch in de aanbieding was.

In het kader 'voor de laatste keer' hebben we gisteren gebarbecued met Herman en Anja. Herinneringen kwamen boven aan vijf jaar geleden, toen we ook een afscheidsbarbecue hadden, maar dan in Zeewolde. Het was toen ietsje kouder, ietsje natter en ietsje winderiger. Even goed hebben we toen genoten van het samenzijn, gezellig onder een enorme lap zeil.
Uiteraard was het gister ook erg gezellig en was het eten verrukkelijk. Maar het toetje spande de kroon: vanille-ijs met koude koffie erover. Je moet wel van koffie houden, dan is het echt een aanrader!

Ook de C van Church. Vanmorgen heb ik voor het laatst gebeamed. Raar idee en heel erg dubbel. Want het was leuk om te doen, maar ook wel eens een belasting als ik dan weer op vrijdag of zaterdag een powerpoint in elkaar zat te knutselen. In elk geval blijft voorlopig mijn aandeel nog wel zichtbaar, al was het alleen al door de picto's die gebruikt worden.
Dus de komende tijd allemaal 'vrije' zondagen en dat is dan weer een leeg gevoel. Loslaten, soms best lastig.

Ook Target is voorbij voor Ellen en Thijs. Ze kregen nog een mooie herinnering mee:

En de C van Chocola. Een heerlijk stukje op zondagmiddag. Snel opeten, anders is het gesmolten :)

SOS

Net na het eten, gisteren, zag Ard de noodoproep. Hij riep: ‘Arjan, SOS!!’

Wat was er aan de hand? Twee jongens hadden een zeeschildpad in nood gevonden, bij de Noordkust. Via-via hadden ze dit gemeld bij de SeaTurtleConservationCuraçao. Daar was de noodoproep op de WhatsApp groep gedaan.

Onmiddellijk werd er actie ondernomen. Ard en Arjan schoten in hun zwemshorts, grepen een handdoek en lakens, propten alles in een rugzak en scheurden weg.

Ellen en Thijs bleven beduusd achter. Toen ik, vrij laconiek, opmerkte dat dit wel erg haastig ging reageerden ze verontwaardigd dat het natúúrlijk heel erg nodig was om snel die schildpad te gaan helpen, dat wij het dichtstbij woonden, dus dat die haast heel logisch was.

In twintig minuten waren Ard en Arjan bij San Pedro. Sneller had ook niet gekund. De jongens die de zeeschildpad hadden gevonden hadden hem (of haar) al op het land gehaald, zodat hij meteen in de PickUp gezet kon worden.

Met kennis van zaken stelde Ard vast dat het waarschijnlijk een Olive Ridley was. Deze schildpadsoort komt eigenlijk niet voor op Curaçao en is sowieso ernstig bedreigd. Hij was gewond, de linkervoorvin was afgebeten en de wond zag er lelijk uit.

Toegedekt met een Jip-en-Janneke dekbed werd hij natgehouden door Arjan en zorgvuldig bewaakt.

Met gezwinde spoed ging het toen terug naar de stad. Regelrecht naar dierenarts Pieter de Geus. Deze constateerde dat de zeeschildpad erg verzwakt was, waarschijnlijk doordat de wond was gaan ontsteken. Het vermoeden is dat de zeeschildpad gebeten is door een haai. Hij woog nog maar 24 kilo, terwijl aan de grootte van het schild (meer dan zestig centimeter lang) te zien was dat het wel om een volwassen exemplaar ging. Een normaal gewicht is dan rond de 45 kilo.

Pieter zag het somber in voor het dier, maar even goed werd geprobeerd om zijn leven te redden met spuitjes glucose. Een infuus aanbrengen zou waarschijnlijk niet lukken, doordat de bloedvaten niet meer te vinden waren.

Helaas is de zeeschildpad afgelopen nacht inderdaad doodgegaan.

De SeaTurtleConservationCuraçao (STCC) zou graag medewerking krijgen van organisaties om zeeschildpadden die gewond zijn over te brengen naar Miami, waar meer expertise is voor zulke ernstige gevallen. Daarom is er contact gezocht met het Sea Turtle Hospital en met Mariluz Parga. Zij is een dierenarts met de meeste ervaring met schildpadden. Ze reageerde meteen terug, maar helaas heeft het niet meer mogen baten.

Over de hele wereld zijn er (maar) zeven zeeschildpadsoorten. Bij ons op Curaçao zien we vooral de Green Turtle, die het hier heel goed doet. Verder de Hawksbill, die hier nog wel eens nestelt. De Loggerhead wordt hier soms gezien. En in heel zeldzame gevallen de Leatherback.

De Olive Ridley is nog maar drie keer aangetroffen op Curaçao. De eerste keer was in 1996. De tweede keer was een paar maanden geleden toen er eentje dood werd gevonden bij Playa Kanoa.

Die Olive Ridley zat verstrikt in een vissersnet en was een langzame, verschrikkelijke dood gestorven doordat zij uiteindelijk zo vast zat in het net dat ze niet meer boven water kon komen om lucht te happen. Dood is zij toen door de stroming meegenomen en op Curaçao gestrand. Een veel voorkomende bedreiging voor alle zeeschildpadden, vissersnetten en plastic in zee.

Dan is de zeeschildpad van deze week nog een redelijk natuurlijke dood gestorven. Al blijft het jammer dat een zo zeldzame soort het af moet leggen tegenover een haai...

De Sea Turtle Conservation Curaçao zorgt er voor dat de condities voor zeeschildpadden zo optimaal mogelijk zijn. Dat betekent: schone stranden. Zodat de zeeschildpadden makkelijk hun nesten kunnen maken. Elke week gaan er twee keer twee vrijwilligers naar Klein Curaçao om daar de stranden te controleren en schoon te maken. De nesten die worden gevonden worden zorgvuldig genoteerd. Als de eieren uitkomen wordt gekeken of alle zeeschildpadjes de weg naar de zee hebben gevonden.

Ook wordt een paar keer per jaar een clean-up gehouden op stranden op Curaçao.

Komende zaterdag gaan duikers weer het water in om plastic, netten, vislijnen en dergelijk gevaarlijk materiaal te verwijderen.

Dushi hende....