Het huis uit...

Eergister hebben we flink opgeruimd en ingepakt. Alle ruimte voor de huurders.
En dan zit je op je voorporch, de nacht in te kijken. Weemoedig... Ik besefte ineens dat ik heel druk ben geweest met schoonmaken en dat soort dingen. En dingen regelen voor ons vertrek, de praktische kant. Met steeds wel in mijn achterhoofd dat alles voor woensdag klaar moet zijn. Alleen dat dat afscheid van het huis echt op dinsdagavond, woensdagmorgen is, daar heb ik niet zo bij stilgestaan. Toen was het er, patsboem.
Gelukkig voor mij was Ard gister vrij. Die was, letterlijk, de bezemwagen. Ik zou achteraf niet weten hoe het anders gegaan zou zijn. Sommige dingen komen bij mij pas boven als het moment daar is. En dat is soms te laat.... In elk geval kwam het nu helemaal goed.

Mijn laatste werkdag, gister. Voor de laatste keer de poort van Blue Bay uitgereden en vriendelijk 'bon dia' geroepen naar de security.
Voor de laatste keer de dag opgestart op Damacor.
Met een cake in de koelkast voor de zusters, waarmee ik zo'n goede verstandhouding heb gehad.

Daar zit ik dan, donderdagmorgen, op mijn strandbedje, met uitzicht op de Caribische Zee. De zon begint net op te komen, alleen zie ik die voorlopig nog niet, want die zit achter de bergen. We hebben buiten geslapen en dat ging best. Wel werd ik van het eerste hanengekraai wakker, voor de wekker ging om half zes, maar nu ja.

Mijn afscheid van het Lab was zo leuk! Ik heb allemaal lieve, bemoedigende, positieve woorden meegekregen. Ze zullen me missen en ik hen ook. Als ik me dan straks een keer alleen voel, of verdrietig, dan zal ik aan dat moment terugdenken. Dan zal het weer warm worden in mijn hart. Ik kreeg een kookboek met Curaçaose gerechten, daar hadden ze allemaal wat voorin geschreven, dus ook nog een tastbaar geschenk.

Zelf had ik voor mijn collega’s aardappelsalade en saladebroodjes mee. Ard had met Ellen Lionfish-hapjes gemaakt met katenspek eromheen. Dat viel goed in de smaak. En ik mocht ze een teamtraining aanbieden bij AV-Connect. Ik ben heel benieuwd hoe ze dat gaan ervaren.

Toen dat allemaal achter de rug was konden we thuis de laatste dingen inpakken. Onze beide auto’s zaten afgeladen vol, klaar om naar Westpunt te gaan. Ard ging gelijk, met Arjan en Thijs. Ik bleef met Ellen nog wachten op de nieuwe dominee en zijn gezin, die de komende tijd in ons huis zullen wonen. Grappig om hun reacties te zien, het was net of ik onszelf terugzag, vijf jaar geleden.

Aan het eind van de middag moesten we nog naar Yudaboyu, brieven en recepten halen. We zijn nu voorbereid op alles wat mogelijk is. Genoeg medicijnen (nu ja, ik moet ze nog krijgen...) en de brieven zijn voor bij de douane en de nieuwe dokter in Nederland. Weer wat afgehandeld.

Om half zes vanochtend, net voor de wekker ging, kwamen de vissers ook al hier beneden bij het haventje. En een herrie! Nu hebben ze een groot net in het water liggen. Ard zei dat ze op Masbangu gingen vissen.

Ard en Thijs zijn om zes uur weggereden, naar school. Thijs zijn laatste schooldag op de Albert Schweitzer.

En ik zit nu even internet te krijgen bij de Albert Heijn, samen met Arjan en Ellen. We zijn al bij de botica geweest. Natuurlijk hadden ze niet alles, dat zou ook al te mooi zijn geweest. Hopelijk lukt het nog wel voor maandag.

Ook de boodschappen voor het weekend zijn binnen. Want als je op Westpunt bent rij je niet even snel naar de supermarkt. Goed nadenken, dus.

Nu de rest van mijn lijstje. Dat wordt alsnog een challenge...

We doen het op Westpunt zonder internet. Lekker basic. Wie ons wil spreken zal moeten bellen :) En foto's komen ook nog.