Had ik de tas met nieuw geleende boeken even naast de auto gezet, op de parkeerplaats om de deur open te kunnen doen. Want de batterij van mijn automatische deurvergrendeling is kaduuk. Waarschijnlijk op... Dus, moet ik eerst mijn deur open maken, daarna met het knopje de deuren achter ontgrendelen en daarna de deur open maken van de bijrijderskant, want die reageert sowieso nergens meer op. Om een lang verhaal kort te maken, ja daar ben ik goed in!, die tas staat dus even op de grond. Begint er naast mij iemand te toeteren. En nog een keer en nog een keer. Tot ik, heel slim, door heb dat hij met die open deuren van mij niet kan vertrekken, terwijl hij dat wel graag wil. Ik spring snel achter het stuur, zeg tegen de kinderen: Instappen en deur dichtdoen.
Tja, toen is die tas daar blijven staan. Pas veel later, thuis, kwam ik erachter. Na eerst het hele huis doorgezocht te hebben, de auto, nog een keer het huis, moest ik wel tot de conclusie komen dat de tas met boeken ergens verdwenen was. Hopend op eerlijke mensen nam ik het besluit om vandaag bij de bieb te gaan vragen. Het was me toch te ver om gister nog een keer op en neer te rijden. En toen ik naar les ging was de bieb al dicht.
Om dit verhaal maar gelijk af te maken: ja, er zijn nog eerlijke mensen. Want iemand had mijn tas binnen gebracht en daar stond hij achter de balie. Dezelfde aardige jongen van gister was er nu ook weer. Hij herkende ons meteen en met een brede grijns pakte hij mijn tas. Hij vertelde dat ze zelfs nog geprobeerd hadden om ons te bellen, maar ze hadden het nummer van ons vorige huis. Een warme douche voor de bieb in Punda!
Vanmorgen hard gewerkt in het ziekenhuis. Er kwam een oude man (echt oud, bijna 80!). Hij vertelde dat hij in veel landen van de wereld had gevoetbald. Noemde wat namen, ja zei hij erbij: toen was u nog niet geboren... Maar toen hij Abe Lenstra noemde ging mij wel een lichtje op: Die ken ik wel van naam, zei ik.
Nu traint hij nog jongens van een jaar of 6 tot 17 jaar. Het is zo leuk om iemand enthousiast te horen vertellen over zijn grote hobby. Heerlijk als je op deze manier oud mag worden. Alleen een klein probleempje: zijn knieën waren versleten. De ene was 3 jaar geleden geopereerd, nu was de andere aan de beurt. Daarna hoopte hij weer verder te kunnen.
Ook kwam er een aanmerkelijk jongere man, 19 jaar, samen met zijn vader. Die vertelde (in het Papiamentu, maar ik verstond het wel) dat hij maar meekwam, want de vorige keer was hij flauw gevallen. Hmm, altijd een beetje gevaarlijk. Gok je erop dat hij het volhoudt of zoek je een bed om te liggen. Nee, nee, nee, het zou wel goed gaan, hij bleef zitten.
Ik heb mijn uiterste best gedaan om hem af te leiden. Een vraag stellen in het Papiamentu is één, het antwoord erop verstaan is een ander ding. Juist in zo'n situatie is het toch wel wenselijk dat je dan met enige logica ingaat op wat hij dan zegt.
Gelukkig ging het goed, en waren we zo klaar.
Waarop de vader, enigszins verontwaardigd, vroeg waarom hij mee had gemoeten. Zo te zien was er toch niets aan de hand.
Kan natuurlijk ook gelegen hebben aan mijn aanpak.... haha. Maar toen vertelde de jongeman hoe het ongeveer gegaan was, die vorige keer. Ik zal het hier niet herhalen, maar het verdiende geen schoonheidsprijs. Het was ook niet bij ons op het lab, fieuw!
Met een "pasa un felis dia" hebben we afscheid genomen. Hij net zo opgelucht als ik.
Theo en Arjan zijn vanmiddag naar Zuikertuintje gegaan. Er moesten nog inkopen voor Sinterklaas gedaan worden. Eind van het liedje was dat ze geen geld meer hadden om thuis te komen. Hebben ze Ard gebeld, die zei: kom hier maar heen, dan kunnen jullie met mij mee terug rijden. Toen moesten ze zich nog een uurtje op kantoor vermaken.
 |
| kijk, zo werkt dat: nu geen 4,90, maar 5,20! Echt een mooie aanbieding... |
Morgen moeten de surprises wel zo ongeveer klaar zijn. Al vieren wij pas vrijdag Sinterklaas. Ik denk niet dat ik vrijdagmiddag nog veel inspiratie heb. Maar eens even zien of het morgen, na het ramen-wassen lukken wil?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten