Kiet zei aan tafel heel diplomatiek: Het is heel lang geleden dat ik bietjes heb gehad!
Oké, zei Ard, zal ik je dan maar opscheppen?
Nou, ging Kiet verder, bij ons thuis zijn er eigenlijk maar 2 mensen die bietjes lekker vinden.
Ja??
Dat zijn mijn vader en mijn moeder...
Haha, lekker jochie. Hij lust meestal alles, maar dit had hij nog niet eerder gehad, bij ons. Hij bedankte dus beleefd. Hield het bij gehakt en puree. Thijs ging natuurlijk helemaal in de verdediging, die had toch niks meer te verliezen. Zij laptop is al voor de rest van de week achter slot en grendel.
Dus ik heb aan het eind van de middag, voor judo, nog maar even een hamburger gebakken. Dubbele boterham er omheen, hebben ze in elk geval iets in hun maag.
En toen ging judo niet door. Gingen we Kiet nog naar huis brengen. Aangezien zijn vader nog stond te opereren, scheelde het moeder Ellen een ritje met alle kids naar de judo om Kiet op te halen.
Nu weet ik wel waar ze wonen en hoe ik er heen kan rijden, maar dat is van uit ons huis. Kiet en Thijs riepen om het hardst dat ze best de weg konden wijzen. Dat hoopte ik al. Maar voordat ik de hoek om was, zaten ze allebei al verdiept in een Duckie, die op de achterbank lagen. Toen ik na honderd meter vroeg wanneer we linksaf moesten, kreeg ik al geen antwoord meer. Vroeg ik het nog een keer op iets dringender toon, keken ze allebei verrast op. Oeps, eigenlijk zijn we al te ver, geloof ik, zeiden ze.
Jongens, die Duckies dicht en opletten. Moesten we helemaal de Seru Loraweg af. Kom je op een minder geschikt tijdstip Santa Rosa binnen... Maar goed, het is gelukt, zullen we maar zeggen. Al had ik beter een iets andere weg kunnen nemen die ik wel zelf kende. Dat is dan voor een volgende keer.
Vandaag moest Thijs zijn herbarium af zijn. Moet morgen ingeleverd worden. Ik vanmorgen naar de Samsom, op Saliña, het zekere voor het onzekere nemend wat printen betreft. Kwamen we er vanmiddag achter dat ze 3 blaadjes niet geprint hadden. Of niet meegegeven. Dankzij Herman en Anja komt het toch nog goed, juf mag er wel een hoog cijfer voor geven, ik heb er in elk geval heel hard aan gewerkt. Nu is het dan ook helemaal klaar.
Gister hoorde ik dat ik volgende week inderdaad vrij ben. Ik hield mijn hart een beetje vast. Bijna was het ook nog verkeerd gelopen, maar het komt goed. En in november kan ik nog een week opnemen. Ik ben benieuwd hoeveel dagen ik dan nog over heb. Genoeg om in januari nog wat op te nemen, schat ik in.
En Ard heeft gister bij Blue Bay gepraat over de buren. Er zijn duidelijke afspraken gemaakt. Bij grensoverschrijdend gedrag wordt meteen de politie gebeld. Kids mogen weer op het pleintje spelen. Zelfs voetballen, alleen zorg ervoor (zeiden wij...) dat de bal niet bij de buren in de tuin vliegt.
Eén en ander was ook al duidelijk gemaakt aan de buren. Blijkbaar is het overgekomen. Vanmorgen had de buurvrouw vriendelijk "goedemorgen" gezegd tegen Ard. Theo viel bijna steil achterover toen hij het hoorde.
Die vermaakt zich opperbest in het appartement. Komt er zo achter dat eten koken niet zo moeilijk is, alleen heb je er daarna zoveel werk van om alles weer schoon te maken. Tjaaaa, het huishouden is een eeuwigdurende cirkelgang. Neem de was maar eens!
En toen... was het al weer bijna woensdag. Nog een paar daagjes en dan lekker vakantie. Voor iets meer dan de helft van ons gezin, dan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten