Voor het laatst

Vandaag had Theo zijn laatste werkdag aan de baai. Een late dienst, waardoor we vanmorgen nog gezellig samen een kopje koffie konden drinken. Nadat we samen boodschappen hadden gedaan.
Theo knuffelde eerst even met de cavia (van Ellen). Daarna pakte hij Thijs zijn schildpadje op schoot. Dat is sowieso een nieuwsgierig beestje. Hij kiepert zichzelf gewoon uit de bak en gaat dan aan de scharrel. Daarbij blijft hij wel altijd op Thijs zijn kamer. Ik denk dat hij niet onder de deur door kan...
Maar omdat het goed is voor schildpadden om ook direct zonlicht te krijgen, gaf ik Theo de raad om hem bij het hok van de grote schildpadden te zetten. Konden wij hem nog een beetje in de gaten houden.
Ondertussen zaten we te kletsen en een schuin oogje te houden op het schildpadje. Hij tippelde een rondje om een halve meloenschil, at er eens van, liep naar één van de blauwe tonnen, die daar voor de schaduw zijn. Meestal liggen die grote schildpadden daaronder, overdag. Aan het eind van de middag gaan ze rondlopen, als het niet meer zo warm is.
Na de koffie ging Theo zich klaarmaken om aan het werk te gaan. Ik wilde nog een foto maken van hem, dus ik deed even wat werkjes aan de voorkant van het huis, niet al te opvallend...

Toen Theo naar de baai was, dacht ik ineens weer aan het schildpadje. Oeps, helemaal vergeten. Tja, en toen? Ik kon hem niet weervinden. Ik lag zowat op mijn buik voor die tonnen om te zien of hij daarbinnen zat. Zag wel de andere 2, Tonny en Nelis, maar geen Ieniemienie. De schrik sloeg mij om het hart. Zou hij dan toch kans hebben gezien om door het gaas te gaan? Ik kon het mij bijna niet voorstellen. Hoe zou ik dat ooit aan Thijs op durven biechten? Ik ben drie rondjes door het hok gelopen, overal gekeken. Ook in de tuin van de buurvrouw, maar ik zag niets wat leek op een schildpadje.
Toen besloot ik de dakpannen, die tegen de tonnen staan om de zon nog wat meer tegen te houden, allemaal opzij te zetten. Misschien dat hij daar toch onder was gekropen. Groot was mijn opluchting toen ik de kleine scharrelaar zag zitten: net in een kuiltje, helemaal in zijn schild gekropen. Fieuw, een zucht van verlichting. Gauw heb ik hem weer veilig in zijn bak gezet op Thijs zijn kamer.

Verder heb ik mij nog lekker nat gekliederd bij het schoonmaken van de auto. Na alle stof en zand van de afgelopen weken, helemaal vanuit de Sahara hierheen gewaaid, was dat hard nodig. Van buiten en van binnen weer schoon en netjes, voorzover mogelijk...