Op het nippertje

Soms krijg ik een beetje de kriebels als ik zie hoe het gaat met opdrachten, werkstukken, spreekbeurten bij onze kinderen. Meestal loopt het wel goed af.
Zo moest Thijs voor morgen een poster maken over zintuigen. Kan nooit moeilijk zijn, denk ik dan. De wereld aan informatie op internet. Een stapel tijdschriften waar je de neuzen, ogen, monden, oren enzovoort zo uit kunt knippen.
En daar minstens 6 weken de tijd voor hebben. Natuurlijk komt het dan toch weer op de laatste dagen aan. Maar in het begin had ik al gevraagd wat de juf gezegd had: hoe moet het eruit zien? Waar moet het aan voldoen? Thijs had geen idee. En nee, hij had ook geen blad. Huh??
Vervolgens zei hij dat ze alle zintuigen moeten noemen en dan één uitwerken. Het oor had hij al een keer gedaan, nu koos hij het oog.
Wij aan het knippen en plakken op de computer. Uiteindelijk zag het er best leuk uit. Theo heeft het uit laten printen, die zwierf toch in de stad rond.
Waarna Thijs vanmiddag zegt: Dan ga ik het nu uitknippen. Hebben we nog een vel karton?
Ik viel bijna van mijn stoel. Wat is dit nu? Ja, zei Thijs, het moet een poster worden. Het mag niet op een A-viertje.
Hij zocht zelf een vel karton op dat er nog lag van een spreekbeurt. Trok voorzichtig de plaatjes eraf die daarop zaten en ging de andere kant toen beplakken met zijn zintuig-knipsels.
Maar op mijn vraag of juf nu nooit een blaadje meegegeven had waarop stond hoe ze het moesten maken, kreeg ik nu toch wel het antwoord dat dat ooit wel meegegeven was. Juist, zoiets dacht ik eigenlijk wel.

omdat ik me niet kan voorstellen dat juf het zo bedoelde, moest hij van mij verplicht nog 5 plaatjes zoeken, die zijn er later nog bijgeplakt. We zijn benieuwd naar het cijfer voor dit kunstwerk

Ellen maakte het nog bonter. Had Thijs een week of 6 de tijd gehad voor zijn poster, Ellen heeft 5 maanden de tijd gehad voor een opdracht van Spaans. Met een groepje moesten ze een soort spreekbeurt voorbereiden over een Spaanstalig land. Aangezien één van de jongens uit Ellen haar groepje uit Santo Domingo komt, kozen ze voor dat land. Ze hebben ook werkelijk wel een keer een middag bij elkaar gezeten. Maar verder is er niet veel gebeurd. Samen werken aan een opdracht is duidelijk nog een brug te ver. Omdat ze ook niet veel meer doen in de klas, zei ik tegen Ellen dat ze het misschien wel op school konden maken. Omdat de helft van het groepje er niet was, werd het niets. Nu heeft Ellen vanmiddag nog zitten studeren op Santo Domingo, zodat ze morgen iets kan vertellen. En ze heeft de vlag nagetekend. Dat ziet er best ingewikkeld uit, dus ik vind het knap dat dat gelukt is!

Gelukkig heb ik in mijn leven al geleerd dat het handiger is om vooruit te werken. Want vrijdag moet ik de dagopening doen. Ik heb mijn "preek" klaar. En een boekenlegger voor iedereen. Die kon Theo dus ook meteen laten uitprinten. Scheelde mij vanmiddag weer een ritje naar de Samsom.

een foto van fort Beekenburg, bewerkt