ABC

Vanmorgen liep de wekker om 6 uur af. Voor 7 uur waren we vervolgens de deur uit, op weg naar Schiphol. Wat heb ik ook een hekel aan afscheid nemen, Thijs heeft het niet van een vreemde...
We waren mooi op tijd, vlot ingechecked. Mijn grote koffer was alsnog 23,8 kilo. Altijd een beetje gevaarlijk, maar de weegschaal op Schiphol gaf net zo veel aan als de weegschaal thuis. En de mevrouw bij de balie zei er niks van. Eerste hobbel genomen.
Toen een bak koffie bij Starbucks, drinkt ook zo lekker met een knop in je maag, maar ja, anders duurt het nog uren voordat ik iets zou krijgen.
Ik ging een beetje op tijd door de douane, omdat ik nog de verloren portemonnee van Bob op zou halen. Ze hadden gezegd dat dat achter de douane zat. Maar.... na een megarij bij de douane zocht ik waar ik 'lost and found' kon vinden. Niet. Vragen bij inlichtingen, nee, mevrouw, dat is heel ergens anders. Zou ik weer terug moeten en dan naar de kelder. Om vervolgens weer achter aan te sluiten. Dat durfde ik toch niet aan.
Gelukkig heb ik net gehoord dat Gerard en Aida wel de goeie afdelig hebben gevonden, die nemen morgen op hun vlucht het verloren voorwerp mee. Poeh, wat een opluchting. Vooral voor Bob, natuurlijk, maar ook voor mij. Voelt toch wel knap knullig als je zoiets belooft en het lukt dan niet. En op Schiphol had ik ook geen internetverbinding, dus dat schiet voor geen meter op. Plus dat het op Curacao midden in de nacht was, dus ik ging Ard ook niet bellen. O, o, wat een stress. Uiteindelijk heb ik bij mezelf maar bedacht dat er ergere dingen zijn en dat er heus wel een manier te bedenken zou zijn om het hier te krijgen. Dat was dus ook zo, voordat ik op Bonaire geland was, was het al opgelost. En gelukkig heb ik hier op Flamingo-airport wel internet, zodat ik het goede nieuws meteen te horen kreeg.

In het vliegtuig, gelijk na het opstijgen vanaf Schiphol, hoorde ik dat we eerst naar Aruba zouden vliegen en vandaar naar Bonaire. Dat verklaarde meteen voor mij die lange vlucht. Vooruit, niks aan te doen. Nu had ik wel geweldig mazzel dat de stoel naast mij leeg bleef. Dat was aan het gangpad, dus na het opstijgen ben ik snel verhuisd. Toch een tikkeltje relaxter. Nu heb ik de film 'hoe duur was de suiker' helemaal bekeken. En heel veel gelezen.

Ziezo, daar vertrekt net de KLM terug naar Nederland. Nu maar hopen dat ze mijn koffer niet op Aruba eruit gehaald hebben of hem nu weer meenemen naar Nederland... best spannend.
Net zat het hier op dat kleine vliegveldje bomvol mensen. Want er moest nog een Arkekist vertrekken en een KLM. Best een gezellig sfeertje. Nu zitten er een stuk of zes mensen te wachten op die laatste vlucht van Insel. Hopen dat hij eerder kan vertrekken...
Verder ben ik nog best wakker. Wachtend op wat komen gaat.