Ellen wilde gelijk mee. Zij gaf al lange tijd aan dat ze liever in Nederland wilde wonen. Geen Papiaments meer. Logeren bij familie. Knutselen en de spullen die je nodig hebt gewoon even snel halen bij de Action ofzo. Fietsen naar school. Met vriendinnen de stad in.
Arjan daarentegen wil heel graag hier zijn Havo afmaken. Logisch, hij moet nog één jaar. Verder heeft hij het hier naar zijn zin. Hij weet nog niet wat hij na de Havo precies gaat doen. Iets met techniek. En met computers. En met criminaliteit. Hij heeft nog een maand of tien om daarover te puzzelen. Die puzzel lost hij liever hiervandaan op dan dat hij eerst nog weer in Nederland moet gaan wennen.
En Thijs? Thijs voelt zich hier thuis, hij was nog maar zes jaar toen we uit Nederland weggingen.
 |
| ze zijn wel een tikkeltje gegroeid, in vijf jaar tijd... |
Ard voelt zich hier ook thuis. Al vanaf dat hij kind was en hier opgroeide. In wat voor spagaat hebben wij ons gevoeld de afgelopen jaren.
Nog afgezien van alle sores die over ons heen gekomen zijn en die ik niet allemaal op de blog kan zetten. Neem maar van mij aan dat het veel was!
Waarom heb ik niet meer van mijn dilemma's, zorgen en frustraties laten merken? Sommige mensen zeggen tegen mij dat het allemaal zo positief leek, op de blog (en op facebook). Er zijn ook wel mensen die er doorheen hebben geprikt en die kleine signalen toch hebben opgepikt.
Ik geef toe, je moest wel een heel goed verstaander zijn om die signalen te zien. Verder hangt het ook van je eigen interesses en karakter af hoe je verhalen interpreteert.
Zelf ben ik nogal gestructureerd, zacht gezegd. Dat betekent voor mij voortdurend aanpassen, hier op Curaçao. Hoe vaak heb ik niet voor (onaangename) verrassingen gestaan. Zoals pas, toen plotseling ons internet was afgesloten.
Hoe lastig is het als je je vaste lasten niet via een automatische incasso kunt laten afschrijven. Uiteraard kán het wel, alleen wordt het niet aangeraden, want de kans is heel groot dat er fouten worden gemaakt. Bijvoorbeeld doordat de bank het bedrag om onduidelijke redenen niet overmaakt (en je dus afgesloten wordt) of doordat er te veel wordt overgemaakt.
Hoe lastig is het dan als er weer eens ergens een factuur zoekgeraakt is bij de post. En je dus niet het juiste bedrag over kunt maken.
Hoe irritant is het als je in 2016 nog steeds wacht op de teruggave van de belasting uit 2011. Overigens werkt het belastingkantoor in Nederland, dat de gegevens van burgers in het buitenland verwerkt, bepaald niet veel beter... maar dit terzijde.
En hoe komen mensen erbij dat het leven hier zoveel relaxter is? Wij rijden duizenden kilometers per jaar op ons eiland van hooguit 60 kilometer lengte. Kinderen kunnen hier niet over straat fietsen, die moet je dus overal naar toe brengen en weer ophalen. Om over het huishouden maar niet te praten. Stof en zand dat altijd door de open ramen en deuren je huis binnenwaait. Onbegonnen werk om het schoon te houden.
Alleen zijn dit dingen die ik niet steeds weer op de blog zet. Daar maak je geen leuk verhaal mee. Maar het is wel mijn dagelijkse realiteit.
Als je zelf wat makkelijker in elkaar zit, niet zo zwaar tilt aan onzekerheden, de ergernissen langs je rug af kunt laten glijden, dan zul je mijn frustraties niet opgemerkt hebben...
Zo zijn wij er naar toe gegroeid om, voorlopig, ons gezin op te splitsen. Dan zien we over een jaar verder. In die tijd hebben we ook de gelegenheid om aan onszelf te werken. Want door de crisis waarin we ons twee jaar hebben bevonden zijn karaktertrekken, die we altijd al hadden, uitvergroot. Dat zijn, uiteraard, niet de meest leuke kanten van onszelf.
Hoe dan ook, er is werk aan de winkel. Ik ben druk aan het solliciteren. Het liefst zou ik weer in het midden van het land willen wonen. Omgeving Amersfoort.
Ellen wil heel graag in Putten naar school, daar zit een dependance van Groevenbeek Ermelo. Een kleine, overzichtelijke school, waar ze goed zou passen.
Dus: wie weet er woonruimte voor mij. Ik heb maar twee eisen: dat het goedkoop is en dat ik er met twee kinderen kan wonen...
En dan een baan. Tja, ik kan goed bloedprikken :) Maar als er iets anders is, is het mij ook prima. Administratief ben ik handig (al zeg ik het zelf), tenslotte heb ik ooit mijn diploma Medisch Secretaresse gehaald. Mijn leidinggevende nu maakt daar heel handig gebruik van. Gelijk heeft ze! Daardoor heb ik gemerkt dat ik het minstens net zo leuk vind als bloedprikken.
Of als er ergens een baantje is in een winkel (Bruna, boekwinkel of iets dergelijks...). Ik pak alles aan wat ik kan krijgen.
Tot nog toe merk ik dat het lastig is om hier vandaan iets te vinden. Er komen veel vacatures voor doktersassistente voorbij, maar er zijn heel veel reacties. Dan vindt men het onhandig (denk ik) om iemand van Curaçao uit te nodigen voor een gesprek. Moet je ingewikkeld doen met skype...
Tenslotte, waar is Theo in dit verhaal? Hij heeft het naar zijn zin in Leeuwarden. Het gaat goed met zijn studie. Dat is wat hij graag wil gaan doen. Maar uiteindelijk wil hij ook weer terug naar Curaçao. Of naar Zuid-Amerika. In elk geval niet in Nederland blijven, het land van alle regeltjes.
Ja, dat zijn de consequenties van wonen in het buitenland!
Laatste nieuws is nu dat we hebben geboekt. Tot grote vreugde van Ellen en Thijs gaan we met KLM.
1 opmerking:
Lieve Mariette en natuurlijk Ard en jullie kinderen.
Heel goed ken ik je niet of nog niet echt.
Maar inmiddels goed genoeg dat ik kan zeggen dat je een fantastische moedige vrouw bent.
Ik heb grote bewondering voor je openheid en eerlijkheid.
Wat een moeilijke beslissing hebben jullie als gezin moeten nemen. Voor jullie allemaal!
En wat een verdriet en zorg staat er jullie nog te wachten.
Ik en ook Arthur wensen jullie allemaal veel sterkte toe.
En Gods onmisbare kracht en zorg. ^
Liefs Angenita en natuurlijk Arthur
Een reactie posten