Dat is dan de ene kant. De andere kant is dat die beslissing niet zo maar is gevallen. We hebben gebeden om wijsheid. Om inzicht: wat is Gods bedoeling met ons leven. We zijn niet bij toeval aan elkaar gegeven. Waarom gaat het dan zoals het gaat? Vragen die we biddend gesteld hebben.
Er komen geen briefjes uit de hemel. Dus we moesten zelf op zoek. Dat hebben we gedaan. En zo zijn we uitgekomen bij een voorlopige oplossing met 9000 kilometer tussenruimte.
Zoals God ons alles heeft gegeven in de afgelopen jaren (nu ja, ons hele leven al...) toen we diep in de zorgen zaten en we soms halverwege de maand niet wisten hoe we het eind van de maand moesten halen. Zo zal God ook met ons zijn in de komende tijd.
Dat heb ik dus wel geleerd. Ik kon me, een paar jaar geleden, zoveel zorgen maken om onzekerheden die ik niet op kon lossen. Nu heb ik nog veel meer reden om me zorgen te maken en kan ik het loslaten. Ik lig niet meer wakker van het feit dat ik woonruimte moet zoeken en dat ik een baan moet zien te vinden. Natuurlijk ben ik er wel mee bezig, maar het beheerst niet mijn gedachten.
Zo zeker ben ik er van dat God bij ons is. Dat Hij voor ons zorgt, waar we ook zijn. Dat Hij beter weet wat goed voor mij is dan dat ik dat zelf weet. Daarom leg ik mijn zorgen bij Hem neer en dat geeft ongelooflijk veel rust.
 |
| mijn achtergrond op facebook, elke dag zie ik dit en put ik er kracht uit |
Datzelfde geloof geeft me ook het vertrouwen dat het met onze relatie wel weer goed komt. Het zal tijd kosten, maar God is er bij.
De preek van vanmorgen was dan ook heel bemoedigend. Domi Rudsel preekte over het 'Eli, Eli, lama sabachtani'. Waarom hebt U mij verlaten? Dat riep de Here Jezus aan het kruis uit.
Hij is door God verlaten, zodat wij nooit meer door Hem verlaten zouden worden. Wat een troost en bemoediging is dat voor ons, wat we ook mee moeten maken in ons leven. Zorgen, ziekte, dood, verdriet... Onze Vader in de hemel laat ons niet alleen modderen. Hij heeft de leiding in ons leven. Hij zal alles in ons leven doen meewerken ten goede.
Ard is vandaag met Ellen en Thijs en met Dirk, die vandaag bij ons was, de Veerisberg op geweest. Helaas kon ik niet mee, want mijn wandelschoenen zijn in de container gegaan. De zolen lagen los, het kon echt niet meer. Verder kwam het wel goed uit, want nu kon ik het eten vast klaar maken...
Nog even een paar leuke foto's van de wandeltocht:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten