Met een knipoog...

Beetje gepikt van een andere blog: soms zit het mee, soms zit het tegen. Had ik gister gehoopt bij de dokter recepten te krijgen voor een half jaar, ging dat feestje mooi niet door. De assistente vond het niet goed. Officieel heeft ze ook gelijk, dus ik ben maar niet in discussie gegaan. Als ik bij de dokter zelf kom, geeft hij ze wel mee. Dus een kleine tegenvaller. Ach, er zijn ergere dingen te bedenken.
Aangezien de bodem van het laatste potje rap in zicht komt, moest ik vandaag wel naar de Botika. Waar ik verwachtte voor één maand medicijnen mee te krijgen omdat de baas zelf met vakantie is. Maar nee, wat een meevaller: ik kreeg evengoed voor 3 maanden alles mee. Dat wil zeggen, ze hadden niet alles op voorraad, de rest komt binnen een paar dagen. Yes, mooi zo!
Toen waren we ook al bij de Bruna geweest voor de schoolspullen. Agenda's natuurlijk, kaftpapier, schriften, kladblokken, groene en rode pennen, en nog veel meer.
Thijs heeft heel veel zin om naar school te gaan. Hij heeft zichzelf nog even getrakteerd op een echte voetbal. Nu gebruikte hij vaak die van Theo, maar Theo vindt dat meestal niet zo goed. Die is zo zuinig op zijn ballen...

Nog een stop bij de Centrum om eten voor vanavond te halen. Arjan was ook mee, dat gebeurt niet zo vaak. Dus gaf ik hem de opdracht om eten uit te zoeken. Weet ik tenminste zeker dat we geen gezeur hebben aan tafel. Rijst met kip-kerrie, of ik dat goed vond. Tuurlijk, prima plan.
Zegt Thijs tegen mij: Moeten we even oom Herman bellen of hij ook komt eten, want die houdt daar ook zo van!
Dat hebben we niet gedaan. Maar verder zou ik niks zeggen...
Het was heel gezellig aan tafel :) :)

Inbreker!

Thijs studeert voor inbreker. Hij is vandaag begonnen met de auto van Herman...
Ik werd tussen de middag gebeld door Anja. Of ik nog van plan was om naar Hato te komen. Nou nee, eigenlijk niet. Maarre... ze hadden een probleempje. De autodeuren zitten op slot en die kregen ze niet meer open van buiten. Nu was er één schuifraampje dat nog open ging. Ze stonden op Hato (mensen weg brengen) dus misschien zou Thijs naar binnen kunnen klimmen?? Oké, zei ik, neem een bak koffie, ik rij naar huis, neem Thijs mee en kom naar Hato. Dan zien we weer.
Zo gezegd zo gedaan. Thijs vond het wel een stoer avontuur, die ging graag mee.
Dan verbaas je je er toch over dat mensen zo maar moeilijk kunnen doen bij een auto, zonder dat er een agent of security aan komt om te vragen wat je bezig bent. Nu was het hun eigen auto. Voor hetzelfde geld hadden vreemden geprobeerd om erin te komen.
Maar goed, Thijs kroop door het raampje naar binnen, mocht de sleutel in het contact steken en een slagje draaien. En toen op het goeie knopje duwen. Ging van een leien dakje. Iedereen blij.

Toen hoorde Thijs dat Herman en Anja nog naar Zuikertuintje zouden gaan. Vroeg hij met zijn liefste lachje of hij mee mocht. Ja hoor. En omdat hij held van de dag was mocht hij ook nog een heeeeel lekker ijsje uitzoeken. Zijn dag kon niet meer stuk.
Uiteindelijk kwam hij met Herman en Anja mee naar huis aan het eind van de middag. Die bleven ook bij ons eten zodat we weer even bij konden praten.

lachen!!

Zie mijn facebook... Via Ellen (ADHD-lied van Kinderen voor Kinderen) kwam ik bij liedjes van Jochem Myjer. Die is natuurlijk zo gek als een deur, maar zijn ADHD liedjes zijn zo herkenbaar. Wat moest ik lachen! Heerlijk. Heb je af en toe nodig. Het relativeert ook. Wij zijn niet de enigen met stuiterkinderen én: het komt wel goed. Wees blij met die creativiteit en met die tomeloze energie.
https://www.youtube.com/watch?v=33Ic1CtdLIY

Verder zijn Herman en Anja terug op Curaçaose bodem. Veilig geland. Nu staan er op de airport her en der politieagenten, om alles in de gaten te houden. Alhoewel je je af kunt vragen of je een schietpartij zoals vorige week wel aan kunt zien komen. Maar goed, er worden flinke stappen vooruit gemaakt wat betreft veiligheid. In de krant stond dat er al 24 wapens ingeleverd zijn (vrijwillig!) Er zijn 7 wapens ingenomen bij controles. En er zijn nog veel meer zaken ingenomen die mensen niet bij zich mochten hebben: messen, scharen (nog meer dus...), drugs en dat soort dingen.
Plus dat vandaag Robbie dos Santos is opgepakt. Geen verrassing, maar toch. Hoe zal het volgende week gaan als het proces begint van de moord op Helmin Wiels? We kunnen het hier via de radio volgen, want er mag geen publiek bij voor de veiligheid (ik denk dat nog niet alle illegale wapens ingeleverd zijn...) en ook omdat de zaal niet groot genoeg is. Want dit is wel een zaak die iedereen hier interesseert. Er wordt nog één aanhouding verwacht. Nee, het is nooit saai, hier!

Brok in je keel, lood in je schoenen...

Zo voelde het wel ongeveer, toen we vanavond op Hato stonden om onze "pleegdochters" uit te zwaaien. Pfff. Na 4 heel gezellige weken was het tijd om afscheid te nemen. Ik had me niet helemaal gerealiseerd dat het zo moeilijk zou zijn...
Rieke en Marthe hadden het zelf ook heel leuk gevonden. Van alles gezien van Curaçao, van alles meegemaakt. Films gekeken met onze kids, gevoetbald, gechilled. En af en toe wat ondeugd uitgehaald met elkaar. Gelukkig hoorden we dat pas op de laatste dag.
Tja, 4 weken lijken lang. Maar voor je het weet is het toch voorbij.
Ik kwam thuis en dacht dat we gelijk weg moesten naar Hato. Want dat is dan de standaard procedure, als gasten met KLM vliegen. Doch, vandaag was een uitzondering. Voor de verandering regende het eens uitbundig in Nederland. Ik dacht dat zulke buien alleen bij ons voorkwamen. Niet dus. Het vliegtuig naar Curaçao was met 5 uur vertraging vertrokken. En zo gebeurde het dat ze met z'n allen een film zaten te kijken, toen ik van mijn werk kwam. Pot thee erbij, Theo was net broodjes aan het roosteren. Het rook dus heerlijk.
Hierdoor werd het helemaal een vreemde planning. Want als het vliegtuig om half 8 vertrekt, moet je om half 6 op Hato zijn. Maar pas een uur na het opstijgen ga je iets van een hapje eten krijgen. Dat zou een lange middag worden. Daarom zaten we om half 5 al aan tafel aan de macaroni, zodat de meiden niet met een lege maag het vliegtuig in hoefden.
We hadden al gehoord dat het vandaag (hoe zoek je het uit...??) de dag was dat de bursalen naar Nederland gaan. Dat is een happening van formaat. 250 kersverse studenten vertrekken naar de kou (en de regen :) ) en worden uitgezwaaid door de hele familie. Wat een chaos! Tel daarbij op dat er 2 KLM vluchten vlak na elkaar landden, door het waterballet op Schiphol. En nog een Arke vlucht. De auto's stonden bijna van Santa Maria tot aan Souax langs de kant van de weg. Alle pasjes van de parkeerplaats van Hato waren in gebruik, dus kon je niet meer op de parkeerplaats komen. Alles reed stapvoets over de drop-off baan. Ard zei al: het lijkt hier wel een Nederlandse file, zo erg.
Gelukkig kwam alles goed. We kregen nog een sms-je dat ze "zonder gezeur" door de douane en de emigratie waren gekomen.
En nu maar zien dat we hier weer een beetje in het normale ritme kunnen komen. Nog ruim een week vakantie voor de kids, dan begint het harde schoolleven weer. Thijs heeft er zin in. Ellen ziet de bui hangen, die moet heel hard aan het werk, dit schooljaar. Maar we hebben afgesproken dat we het samen gaan doen.

Lieve meiden, we gaan jullie hier heel erg missen. Maar veel plezier weer in Nederland en succes met jullie studie ... Ayooooo!

in de nieuwe hal mét airco! op weg naar de douane

Tarp

dit is onze amandel, er groeien bloemetjes aan. Zouden we amandelen krijgen?

dit is het nieuwe verblijf van de schildpad, met schaduwton...

... en zwembad

Eigenlijk had ik erg veel zin om in alle rust in onze eigen tuin te genieten van mijn boek. In de hangmat. Maar hoe kom je aan schaduw? Want onze amandel doet het heel goed, maar daar kan ik nog niet onder liggen... behalve als ik plat op de grond ga liggen. En ik ben geen schildpad, dus dat doe ik niet. Dacht ik: de tarp??? Heeft Ard voor mij de tarp opgehangen zodat ik heerlijk in de schaduw hing! Lezend in het derde deel over koning Hizkia, van Lynn Austin. Mooie serie.

Bananen zijn rijp...

en er is al weer een nieuwe tros aan het groeien, voorlopig eten wij wel bananen en drinken we bananensmoothie

 

San Juan

Vandaag een dag naar San Juan. Persoonlijk mijn favoriete plekje op dushi Korsou. Aangezien we met 3 gezinnen en wat aanhang waren, hadden we een gezellige dag. Met veel bijkletsen, zwemmen, duiken, snorkelen, vissen en lionfish eten (en ook broodjes knakworst, want je mag daar lekker net zo veel vuurtjes maken als je wilt).

acrobatiek, Marthe en Thijs

ja, die kunnen samen wel een nummertje opvoeren

Thijs in een zandauto. Waarop Arjan, liefhebbende broer, het woord LOLO achterop heeft geschreven.

vader en zoon, samen voor een duik. Toen ze terugkwamen mocht Thijs nog een keer mee met Ard, aan de octopus

even lief naar mama kijken...

We kregen nog een flinke regenbui. Da's niet zo handig op playa Manzaliña, waar je al gauw onder de manzaliña's zit. Het is niet helemaal gezond om onder zo'n boom te zijn als het regent. Er zit iets giftigs in. Gelukkig hebben we er niks aan over gehouden. Het was ook een gewone tropische bui: even lekker hard en daarna schijnt de zon weer.

Vliegen

Ja, 4 weken vliegen voorbij. Vraag maar aan Marthe en Rieke. Als je dan naar Curaçao komt lijkt het een heerlijke lange tijd. Maar je knippert even met je ogen en de laatste week is al weer half voorbij. Gelukkig hebben ze een leuke tijd gehad hier, met een beetje vrijwilligerswerk en ook een beetje vakantie.
Vanavond hebben we met elkaar iets lekkers gedronken bij de baai, cadeautje van de dames. Een broodje gezond erbij en het weekendgevoel is er.

en ook Thijs was erbij...

Totdat het donker werd hebben de kids nog fanatiek gevoetbald. Daarna moesten ze nodig het zweet er weer af zwemmen.
Omdat ik de presentatie voor zondag nog moest maken zijn Ard en ik vast naar huis gegaan, met Arjan die het ook wel gezien had.
Thijs kwam netjes naar huis.... op de fiets, in het donker...
Maar Ellen zag haar kans schoon. Die bleef met Theo en Marthe en Rieke tot een uur of 10 op het strand. 't Is dat het vakantie is...

De spanning stijgt...

Vanmorgen, om maar weer eens op het politieke pad te gaan, is onze oud-minister van financien opgepakt. Kun je nagaan wat voor een regering wij gehad hebben tussen 2010 en 2012! 2 maanden geleden is Schotte opgepakt en is nog steeds verdachte. Nu Jamaloodin, die ook een security bedrijf heeft waarvan ze zeggen dat het moordwapen afkomstig is.
Theo en ik hadden het er zopas nog over. Dat het nu nog steeds af en toe dubieus is, maar in elk geval stukken beter dan in de tijd van Schotte. Daarbij, wat er toen in 2 jaar allemaal fout is gegaan, dat kun je niet in 2 jaar weer weg poetsen.
We zullen afwachten wat er nu uit komt. Nog anderhalve week, dan begint het proces over de moord op Helmin Wiels. Laten we hopen dat ze genoeg bewijsmateriaal verzameld hebben!
Een moord, witwaspraktijken, corruptie, een grote boevenbende. Inmiddels is een beetje duidelijk geworden welke partijen waarvoor stonden. Met stip bovenaan: MFK, alle verdachten komen tot nog toe uit deze partij. Langzamerhand wordt hier tussen de regels door ook duidelijk wat er al boven tafel was gekomen, in elk geval door Helmin Wiels. Wat de reden was om hem te vermoorden.

Ondertussen worden de regels aangescherpt: strenge straffen op wapenbezit. Zelfs een honkbalknuppel kan al aangemerkt worden als wapen. Tenminste, in de krant stond dat een honkbalknuppel en een mes in beslag waren genomen. Bij een andere zoekpartij waren 10 scharen en 13 messen in beslag genomen... waarom ik een beetje moest lachen. Want het bezit van een schaar lijkt me op zich niet strafbaar. Maar misschien wel in combinatie met andere dingen.
Toch voelt het goed dat er nu echt ingegrepen wordt. Je krijgt als burger het gevoel dat er eindelijk, eindelijk recht gedaan gaat worden.
Al blijft het lastig hier, op onze kleine klip. Want ga maar na: als je als politieman je familielid moet oppakken omdat hij dingen doet die niet door de beugel kunnen... daarbij, hier is familie ook heel belangrijk. Dan kun je behoorlijk in een spagaat terecht komen. Nog afgezien van het feit dat het ook als politie-agent gewoon gevaarlijk is om bepaalde wijken binnen te gaan. Juist door de kleinschaligheid kan het heel lastig zijn, allemaal.

Overigens is het voor ons nog steeds heerlijk wonen. Thijs en Ellen gaan elke dag zelf naar de baai. Ja, dan woon je achter een poort, maar het heeft zeker voordelen! Die wegen voor ons niet op tegen de nadelen. Thijs klust bij met zijn grote broer. Helpt op het strand met bedjes enzo.
Ellen gaat graag naar de kidsclub. Helpt daar mee en houdt Farah, de leidster, gezelschap. En ze maakt nog steeds armbandjes. Dan gaat ze gezellig aan de bar zitten en verkoopt tussendoor wat ze maakt.

Ard krijgt steeds meer opdrachten voor zookeepers, een buis waar je je vis in kunt doen onder water. Hij maakt ze zelf en de belangstelling is groot. Hij is nu met Anton en Anton aan het duiken. Een nachtduik, want het is al donker. Ze hopen weer een lading lionfish aan de speer te krijgen. Arjan, Ellen en Thijs mochten nog mee naar de baai. Die kwamen net thuis (kwart voor 9...) en liggen nu in bed. De hele week waren Thijs en Ellen al aan het smeken of ze nog 's avonds naar de baai mochten. Nu mocht het vooruit-dan-maar omdat Ard ook ging.

hier douw je dus de vis doorheen naar binnen

ziet er gezellig uit, toch?

Stond er gisteren een stukje bij ons in de krant dat een meisje in Amerika een onderzoek heeft gedaan hoe lionfishes het doen als je ze beetje bij beetje in zoet water zet. Hmm, niet heel hoopgevend, want dat overleven ze prima. Dussss... als ze ergens de rivier opgaan dan gaan ze daar verder. Slim meisje, by the way.

De mannen zijn net thuis. Conclusie, het is leuk, 's avonds duiken, maar je vangt niet zoveel vis. Uur of 5, 6 als de zon bijna onder gaat blijkt toch de beste tijd te zijn.

Wij ook

Ook bij ons, hier op Curaçao, werd er vandaag meegeleefd met Nederland. Op officiële en minder officiële plaatsen. De regering heeft een minuut stilte gehouden om 10 uur (wij lopen natuurlijk 6 uur achter). Bij de Nederlandse vertegenwoordiging kon je tekenen. Maar ook bij de banken hingen de vlaggen halfstok. Bij veel andere bedrijven hingen juist geen vlaggen, wat ook een vorm van meeleven is. Bij de radiostations, in elk geval de Nederlandstalige, hadden ze een aangepaste programmering. Wat betekende dat ze niet al te uitbundig deden.
Ard had vanmorgen bij ons thuis de vlag halfstok gehangen. Ik was iets te vroeg weg...
En verder hielden we de NOS bij via internet. Ook al zitten we 9000 kilometer verderop, toch bezorgen de beelden me kippenvel en tranen in de ogen.
Vanmorgen deed ik de meditatie op de afdeling. Wat mij de gelegenheid bood om ook in het gebed deze dag van nationale rouw aan te halen.

Het bepaalt ons weer bij de kwetsbaarheid van ons bestaan. We kunnen denken dat we alles in de hand hebben, maar dat is niet zo. Ons leven is in Gods hand, of we dat nu geloven of niet. Hij bepaalt de dag van onze geboorte en de dag van ons sterven. Dan kunnen we er heel veel vragen bij hebben. Waarom, waarom zo? Waarom nu al? Maar hoe dan ook is God erbij. Hij heeft zijn bedoeling met dit gebeuren. Waar wij niets van begrijpen. Misschien dat het ons eens duidelijk wordt aan het eind van de tijd. Misschien ook niet...
Ik kan niet anders dan mijn leven in Gods hand leggen. Waar moet ik anders heen?

En als je dan leest in de krant of op internet van alle andere leed in de wereld: in Nigeria, vliegtuigcrash in Taiwan, Israël en de Palestijnen. Dan snap ik wel dat Thijs elke avond bidt: Here Jezus, wilt U zo snel mogelijk terugkomen naar de aarde?

Maar hier gaat ook het gewone leven daarnaast door. Helaas moet ik ook morgen extra werken...
Ik vind het wel leuk dat ik collega's heb die ook prikkracht zijn, net als ik. Vanmorgen hadden we zo waar tijd om koffie te drinken. Dan heb je even de tijd om samen te brainstormen. Mijn nieuwste collega komt kersvers uit Nederland. Dan kijk je wel echt heel anders tegen de gang van zaken aan dan als je hier al 25 jaar op dezelfde plek werkt. Ik denk dat het heel verfrissend is, een paar nieuwe collega's. We zullen zien.
Theo werkt ook hard. Scheelt wel als je om half 7 al begint, dan ben je ook halverwege de middag al vrij. En kun je nog even gezellig met onze gasten chillen op het strand... Sowieso vermaken onze jongens zich prima met de dames! Ze vinden het héél gezellig, zulke jonge gasten.

Hiken

Vandaag zijn we weer eens naar de vlakte van Hato geweest. Klimmen en klauteren, een vuurtje maken en daar lekker knakworstjes op warmen. Ard is zelfs zonder touwen met Thijs, Marthe en Rieke naar boven geklommen!

Daarna zijn we nog een keer naar Westpunt gegaan. Weer schildpadden gespot. Lekker watermeloen gegeten.

Om vervolgens naar Santa Cruz te gaan.
Een gezellig dagje met veel activiteiten.
Dus nu in de relax-stand. Tenslotte is het morgen zondag...

Grote schoonmaak

Ard is met Anton 'muziek' aan het duiken geweest, vanmiddag. Het was een lucratieve bezigheid. Veel vissen en nog heel dikke ook. Scheelt weer aan het koraal. Wat fijn toch dat dat jagen zo nuttig is...
Dus, wie zin heeft in een lionfish moet naar het restaurant. Want ik geloof dat ze niet in onze pan komen.
Er zaten heel veel lionfishes. Zo veel had Ard nog nooit bij elkaar gezien. Als je dan je zoo-keeper vol hebt, dan volgt de Grote Schoonmaak. Want ja, al die beesten moeten nog ontdaan worden van spines en van hun ingewanden. Dan ben je echt wel een paar uur verder. Je moet er wat voor over hebben.
Gelukkig kwamen Rieke en Marthe heel stoer helpen! Die hebben echt met hun handen in de vis gezeten!

Verder hebben we weer een typisch Curaçaos avontuur gehad. Gezien de verandering van werk van Ard, moesten we overstappen van de ene zorgverzekeraar naar de andere. Natuurlijk moet je dan een nieuw pasje. De rest had Ard al geregeld, maar hiervoor moesten we allemaal mee. Theo moet het zelf regelen. Dat krijg je als je 18 jaar bent. Haha, scheelt ons weer!
Met de andere kids gingen we naar het kantoor van de SVB. In Otrobanda, dat is natuurlijk een meevaller. Redelijk dichtbij voor ons. En ze hadden het advies gegeven om 's middags om een uur of half 3 te komen, dan is het niet zo druk meer. Inderdaad, het was vrij rustig. Er waren maar 16 nummers voor ons... Die waren in een klein half uurtje weggewerkt. Vervolgens was het onze beurt. Dan denk je dat alles geregeld is, (Nee, meneer, u hoeft alleen de paspoorten mee te nemen) aanvraagformulier op tafel, paspoorten en sedula van Ard en mij erbij. Helaas bleek toen dat Arjan, Ellen en Thijs nog geen identiteitsnummer van hier te hebben. Grr. "Dat moet u dan halen bij Kranchi". Het was fijn dat de mevrouw die ons hielp zo vriendelijk en netjes was. Maar we moeten echt eerst een geboortebewijs halen. En een uittreksel uit het basisregister.
Ze beweerde bij hoog en bij laag dat je een geboortebewijs gewoon hier kunt halen. Ik hou mijn hart vast, want vorig jaar bij het aanvragen van een nieuw paspoort moesten wij een bewijs uit Nederland hebben.
Eind van het verhaal was wel dat Ard en ik een pasje hebben. Kids moeten nog. Als het maar geregeld is voordat het tijd is voor nieuwe recepten...

Thijs heeft nieuwe banden om zijn fiets. O, wat is hij blij! Hij fietst naar de baai heen en weer. Heel trots met zijn slot en sleutel. Dat zijn dingen die hij in Nederland bijna niet heeft meegemaakt. Grappig om te zien.
Ellen wilde ook mee. Die past al wel op de mountainbikes die we hebben. Alleen zag ze kans om op haar eerste ritje gelijk een band lek te rijden. Niemand had zin om te helpen met plakken, dus ging ze samen met Thijs aan de gang. Ik vond het wel moedig van ze. Helaas was het niet afdoende. Of ze hebben het gat niet goed geplakt of ze is weer door de pika's gereden, in elk geval was de band heel snel weer leeg.

Emoties

Wat een dag! In de eerste plaats was dit Femkes geboortedag. Al weer 17 jaar geleden dat Femke werd geboren na een supersnelle bevalling. De dokter was er net op tijd. Mijn zusje Ingeborg mocht assisteren, aangezien zij in huis was en net haar diploma Verpleegkundige op zak had. Was voor de dokter een extra meevaller, anders had ze ook moeten assisteren, denk ik... In elk geval was de kraamverzorgster ruimschoots te laat. En zo blijven de herinneringen aan die dag.
Femke, die maar anderhalf jaar bij ons mocht zijn. Maar waar we wel anderhalf jaar van mochten genieten. En die nu verder leeft bij onze Vader in de hemel. Wat een troost, elke dag weer, dat we dat mogen weten. En wat een vooruitzicht...

hier was Femke ongeveer 10 maanden, ze kon net staan, een vriendelijke lachebek

Maar meer emoties kleurden onze dag. Bij het wakker worden werden we gelijk al opgeschrikt door de telefoon. Ard bleek gehacked te zijn. Allerlei mensen die zich ongerust maakten, opbelden, mailden, berichtjes stuurden via fb. De telefoon stond ongeveer roodgloeiend, vandaag.
Het meest vervelende is dan nog dat Ard al zijn gegevens kwijt is. Mailadressen, bestanden per mail. Hij hoopt dat hij dat via Google nog terug kan krijgen.
Hij heeft inmiddels een nieuw e-mailadres.

En daarbij alle berichten en reacties op de schietpartij van gisteravond. Van sommige reacties rijzen je de haren te berge. Bijvoorbeeld van onze MP, Ivas Asjes, die zegt: Die schietpartij was een losstaand incident.
Pff, geen mens hier op het eiland die dat gelooft!
En dan ook nog van hem: De doden en gewonden, het waren allemaal lokale mensen.
Ja, dus??
Zaterdagavond om 6 uur is er een bijeenkomst op het Brionplein voor iedereen die er over wil nadenken hoe dit aangepakt moet worden. Er gaat zeker een delegatie van huize Vreugdenhil naar het Brionplein.

Shocking...

Vanavond een schietpartij op Hato. Gewoon terwijl allemaal toeristen bij Arrivals naar buiten komen. Wat is dit voor gestoord gedrag??
Zie bericht bij Dolfijn fm:
UPDATE: NIEUWE SCHIETPARTIJ (zie onder)

BREAKING NEWS: SCHIETPARTIJ OP HATO

Een schietpartij op Hato heeft geleid tot meerdere gewonden en 2 doden (bevestigd).

Tussen half 9 en 9 uur, buiten bij de arrivals van Air Berlin zouden enkele mannen hebben gewacht en het vuur hebben geopend met een automatisch geweer, er zouden twee doden en vier tot vijf gewonden zijn. Onder de gewonden zouden zich enkele toeristen bevinden.

Een van de twee slachtoffers is Jais Juliana uit Buena Vista, naar verluid een grote jongen in de Curaçaose drugswereld. Het andere slachtoffer is nog niet bekend. Geruchten dat ene Lo Martinus slachtoffer zou zijn, zijn onjuist.

Over de schutters is nog vrijwel niets bekend. Ten tijde van de schietpartij waren veel gezinnen met kinderen ter plaatse. In de wandelgangen gaat het gerucht dat deze afrekening iets te maken zou hebben met de liquidatie onlangs van de Curaçaose topcrimineel Gwenette Martha in Amsterdam.

UPDATE
Zojuist is er een nieuwe schietpartij geweest, op Kaya Kandela in Souax. Info volgt.


Het is een beangstigend idee dat die bendeleden dus al zo ver gaan dat ze in de aanval gaan terwijl er vele onschuldige mensen vlakbij zijn. De onderwereld komt boven...
Daarbij dan ook nog het bericht dat er een stuk of 6 monteurs opgepakt zijn op Schiphol, ivm drugssmokkel. Die hadden het handig aangepakt. Gelukkig wordt er ook nog wel opgelet. Alleen krijg ik wel eens het gevoel dat het allemaal een bodemloze put is. 
We zijn blij dat we hier betrekkelijk veilig wonen. Het is ook niet zo dat we overal over onze schouder moeten kijken wat er achter ons gebeurt. En bovenal: we hebben een Vader in de hemel die bij ons is. Wat er ook gebeurt!

Eindelijk de Christoffel op

Vandaag was het Thijs zijn grote dag: eindelijk gingen we de Christoffel beklimmen. Heel de familie mee en ook Marthe en Rieke, onze gasten. Om kwart voor 6 liep mijn wekker af, de normale tijd als ik moet werken. De rest bleef nog even liggen, maar ik kon al vast het meeste spul inpakken in koelboxen, tassen ed. Want het plan was dat we om 7 uur zouden vertrekken. Oké, het werd 5 minuutjes later, maar dat is nog netjes.
Eerst even tanken bij Julianadorp en dan in één keer door naar het Christoffelpark, landhuis Savonet. Waar we zo rond een uur of 8 waren. Mooi op tijd om aan de klim te beginnen. Er stonden al wel een paar auto's, en er kwamen ook nog wat achter ons aan. Vind ik zelf dan wel een prettig idee. Als er iets gebeurt dan zijn er andere mensen in de buurt. Bezorgde moeder...
Thijs zou bij Ard blijven (of Ard bij Thijs), mijn voorgevoel zei dat die wel in de voorhoede zouden belanden. Ik zelf was hekkesluiter. Vandaag was het droog op de berg. Erg fijn, scheelde heel veel met de vorige keer, toen ik met mijn nichtje Renske ben geklommen regende het echt. Wat zorgt voor natte paden en glibberige stenen. Als het droog is heb je veel meer grip. Desondanks is het toch wel zwaar en nam ik me heilig voor om de komende 3 jaar de uitdaging niet meer aan te gaan. Het is weer even mooi geweest.
Ard, Thijs en Theo waren als eersten op de top, in goed een half uur. Daarna volgde Marthe. Daarachter Rieke en Arjan. En als laatsten, in bijna een uur, kwamen Ellen en ik. Pfff, eindelijk boven.
Vervolgens is het daar dan weer erg gezellig. Allerlei soorten mensen zie je dan komen en gaan. Er worden allerlei foto's gemaakt voor anderen. Ervaringen uitgewisseld.
En dan moet je weer terug. Het voelt iets minder zwaar, maar op een gegeven moment voel je toch echt je kuiten bibberen doordat je steeds in moet houden. Of je stuitert in ene keer van boven naar beneden. Dat is niet aan te raden.

Terug bij de auto hebben we lekker gepicknicked. Broodjes, eierkoek, kruidkoek, kopje koffie. Heerlijk. Daarna hebben we nog gekeken bij landhuis Savonet. Dat hebben ze heel netjes opgeknapt, ziet er echt uit alsof het er al eeuwen zo staat. Wat ook zo is.

Toen op naar Playa Forti. Waar de jongens graag wilden springen. Rieke had beloofd om ook te springen. Of Marthe het beloofd had weet ik niet, ze heeft het wel gedaan. Rieke ook, maar die had wel iets meer tijd nodig om genoeg moed te verzamelen. Thijs stond ook al die tijd daar boven. Ik was bang dat hij gewoon een keer de sprong zou wagen, hij wilde wel heeeel graag. Maar wij hadden het hem verboden. Hij deed het niet, maar het was met pijn in zijn hart.
Ard heeft geen last meer van zulke kick-dingen. Die ging op schildpaddenjacht. Het duurde maar even toen had hij ze gevonden. 5 stuks. Eigenlijk altijd prijs. De kids zijn er achter aan gegaan en hebben ook allemaal (behalve Thijs, want die wilde niet in het water gaan...) de schildpadden gezien.
Ondertussen lag ik even te slapen. Vroeg eruit vanmorgen, heel die berg op en weer af. Dan wil het wel als je even lekker ligt.

Als laatste gingen we nog naar Santa Cruz. Het leek ons toe dat de wandeling naar de Blauwe Kamer een beetje te veel van het goede zou zijn, na zo'n dag. Dus stelde Ard voor om naar Santu Pretu te lopen, dat is maar 10 minuutjes. Vandaar konden ze naar het wrak zwemmen/snorkelen en eventueel doorzwemmen naar Santa Cruz.
Daar kwam protest op. Vooral Thijs wilde wel naar de Blauwe Kamer. En ook Theo vond het onzin dat dat te veel zou zijn. Zodoende bood ik aan om op de spullen te passen (hoe nobel...) zodat de rest naar de Blauwe Kamer kon lopen. Wat heb ik daar heerlijk liggen lezen, zonnen en zwemmen. Het was er ook erg rustig.
Marthe en Rieke waren heel blij dat ze dan allemaal konden zien, ze vonden het heel mooi. Onze kids vinden het ook erg gezellig om deze dingen aan gasten te laten zien.
En passant heeft Ard nog een stuk of wat lionfishes gevangen. Die liggen nu al in de vriezer.

Op de terugweg hebben we nog snel boodschappen gedaan bij de Centrum. Een grote pan macaroni gemaakt, bijna 2x zoveel als anders en alles ging schoon op.

Terwijl wij dus een gezellige, sportieve dag hadden, gebeurde er hier wel van alles. Toen we terugkwamen hoorden we dat Samuël, de pleegvader van Ellen haar vriendje Daniël, ernstig ziek is geworden. Hij ligt inmiddels in Colombia in het ziekenhuis en moet waarschijnlijk morgen een heel zware operatie aan de aorta ondergaan. Het is heel spannend en zorgelijk. Gelukkig vertrouwen zij op God, Die machtig is en wonderen kan doen.

Meevallers

Vandaag kreeg ik een mail van Beamworks. Via hen zou ik een presentatie voor de kerkdienst kunnen maken. Eerst heb ik een demo uitgeprobeerd. Ik heb nog wel wat vragen, onder andere of ik ook Opwekking kan invoegen. Als dat niet kan schiet ik er niet zo veel mee op. Verder vind ik het zelf wel een goed programma. Maar ik hou voorlopig nog even een slag om de arm...

En de volgende meevaller is meer voor onze vorige gasten. Een van de mannen was zijn trouwring op het strand verloren. Arjan is nog wel op zoek geweest met de metaaldetector, maar kon hem niet vinden. Stond er vanmiddag een berichtje op fb dat er een trouwring gevonden is bij de baai. Wow, dat is echt een meevaller! En zo snel al. Want het is een week of 2 geleden gebeurd. We hebben het heuglijke nieuws gelijk doorgemaild.

Morgen gaan we de Christoffel beklimmen. Vooral Thijs wilde dit al 3 jaar lang. Elke vakantie kwam het weer ter sprake en aldoor was er wel een reden waarom het niet kon. Dus hadden we vorige week al een dag gepland. Eens zien of we er allemaal bovenop kunnen komen. Theo wilde ook graag mee, en laat hij nou juist morgen vrij zijn. Dan begint zijn nieuwe rooster, dat hij gister kreeg. Ook een meevallertje voor hem.

Allemaal gelukt...

Wat dan allemaal? Nou, bijvoorbeeld dat Theo en Arjan kleren hebben gekocht. Theo moest nog een broek erbij voor in zijn werk. Verder vond ik dat hij wel een paar nieuwe schoenen nodig had. Dat was hij met me eens. Wow. Tot mijn verrassing wilde hij zelfs een paar nette schoenen. Ik weet niet wat voor officiële hoogtepunten hij nog verwacht in de nabije toekomst, maar in elk geval komt hij dan netjes voor de dag. Aangezien Arjan heel noodzakelijk 2 nieuwe broeken moest hebben voor school, opperde Theo het idee om samen te gaan. Arjan moest wel even slikken, shoppen is niet echt zijn hobby (die van Theo ook niet, maar ik weigerde om hun kleren te gaan kopen, hoog tijd dat ze dat zelf gaan regelen) en na even overwegen was Arjan wel bereid om mee te gaan. Ard wilde ze, op weg naar de Voedselbank, wel afzetten in de stad. Dat werd Theo te bar, want dat zou betekenen dat ze daar om goed 8 uur afgezet zouden worden. Dan is er nog geen winkel open, natuurlijk. Waarop ik een beetje medelijden kreeg met de jongens en hun beloofde om mee te gaan. Als ik dan van hun een kopje koffie kreeg in de stad. Dat beloofden ze onmiddellijk, dolblij dat ze zo makkelijk en onder mijn geleide inkopen zouden kunnen doen.
Zo gezegd, zo gedaan.
Het was ook de eerste keer dat ze hun nieuwe pasjes zouden gaan gebruiken van hun rekening hier. Een mooie gelegenheid om Arjan in te wijden in het gebruik van pas en pincode. Ook dat is gelukt.
Het is zelfs gelukt om broeken, shirts, riem én schoenen in één en dezelfde winkel te kopen. Dat zal je in Nederland niet zo gauw lukken, denk ik.
Daarna zijn we naar de Handelskade gelopen, de leukste locatie om even te zitten en iets te drinken, vinden wij. Theo was zo blij met zijn eerste salaris dat we zelfs een stukje appeltaart bij de frozen cappuccino kregen. Warm appelgebak mét slagroom. Het was heerlijk.

Daarna zijn we naar de kwekerij "klein Hofje" gegaan, vlakbij Blue Bay. Theo wil graag de tuin verfraaien. Hij heeft daar zelfs zijn eigen geld wel voor over. En zo liepen we daar langs allemaal mooie planten, struiken en bomen. Na 3 jaar Curaçao weten we wel dat we net zo goed een beetje klein spul kunnen aanschaffen, want met een beetje extra water groeit alles als een tierelier.
Wat Theo betrof hadden we daar de rest van de middag kunnen blijven. Maar ik had nog andere plannen... Theo zei onder het uitzoeken van de plantjes dat dit nog leuker was dan vuurwerk kopen.
Thuisgekomen is hij ook meteen aan de slag gegaan om ze in potten en in de tuin te zetten. En hij zal de komende tijd ook nooit vergeten om ze water te geven, tot ze genoeg geworteld zijn. Het heeft echt zijn hart.

de rechtse hadden we al, nu een nieuwe varen er naast

als ik het goed onthouden heb is dit een woestijnroos

leuke hangers, lijkt een beetje grassig

en, goed kijken, 2 bougainvilles onder de ramen van het appartement. Heel klein nu nog, maar onze ervaring is dat die héééél hard groeien, dus dat komt vanzelf goed

En als laatste activiteit van de dag ben ik nog met Ellen naar de baai gegaan, waar Ard inmiddels was met Thijs. En Anton en Henriët met de kinderen en logees, heel gezellig.
Heel komisch om te zien was dat toen de wedstrijd Brazilië-Nederland begon er maar een klein clubje mensen zat te kijken. Waaronder wel onze Ellen en Thijs. Pontificaal op de eerste rij. Maar toen het eerste doelpunt viel en er luid gejuich klonk, stroomden de belangstellenden toe. Het zag er niet zo oranje uit als afgelopen zaterdag, maar er zaten uiteindelijk minstens net zo veel mensen.

vogeltje drinkt appelsap, ik probeerde hem te fotograferen terwijl hij dronk, maar dat lukte niet. Hij was te snel...