grensverleggend bezig...

feestje op de vlakte van Hato. Je hoeft helemaal niet moeilijk te doen om een leuk feestje te geven... Men neme een Pick-up, rijdt een half uurtje over de vlakte, zoekt een paar oude bommen en granaten, klimt een metertje of 10 omhoog... en weer omlaag.

Poeh, blij dat ik zit na al dat klimmen en klauteren!

en natuurlijk een vuurtje stoken om marshmallows te bakken

of in de fik te steken

lekker jochie! Hoe heb ik dit nou voor elkaar gekregen??

Thijs heeft een heerlijke middag gehad, en zijn vriendjes ook. Met elkaar waren ze het er over eens dat dit wel de echte grotten waren en die grotten bij Hato airport een beetje nep. Thijs wist precies wat hij de jongens wilde laten zien: het stuk waar de Amerikanen vroeger in de oorlog geoefend hebben met bommen gooien. Wow, en mag je dat zomaar meenemen? Ja hoor, jongens, neem maar mee.

Dan een paar rondjes driften. Waarbij ik vroeg of ik alsjeblieft uit de auto mocht. Laat mij de foto's maar maken. Dat mocht. Wat voor mij een griezelige aangelegenheid is, is voor die kleine mannen het hoogtepunt. Figuurlijk gesproken dan.

Want daarna zijn we doorgereden naar de grot. Een grote stofwolk achter ons latend.

Bij de grotten moesten we eerst een stukje binnendoor lopen. Waarna we plotseling voor een steile wand stonden. Niet alle vriendjes keken even opgewekt. Er was er eentje die na Thijs en Guido zei: Mag ik nu alsjeblieft naar boven? Hij bedoelde: voordat ik niet meer durf... Toch kreeg hij het prima voor elkaar. Alleen schrok hij zich een ongeluk toen hij achterom keek naar beneden.

De laatste 2 klauterden, bijna zonder hulp van het touw, zelf naar boven. O ja, vinden we leuk!

Tja, en toen moest ik. Een weg terug was er niet, dan had ik alleen gemoeten, en die weg wist ik niet. Dus met de moed der wanhoop begon ik aan de klim. Je zou zeggen, als die jongens dat kunnen, moet jij dat ook kunnen.

Oké, ik kon het ook. Maar vraag niet hoe. En toen was er even verderop weer een afdaling langs de boomwortels. Het was me een belevenis! Ik had flink de bibbers in de benen.

Daarna moesten we nog weer een eindje door de grotten. Waarbij Thijs moeiteloos de weg vindt. Die is er al zo vaak geweest, hij kan het bijna met de ogen dicht vinden.

Morgen mag hij weer mee. Hij verheugt zich er erg op.

Vanavond heeft hij nog even snel examen gedaan voor judo. Kon er ook nog wel bij. Waarna we gezellig (Ellen, Thijs en ik) bij de MacDonalds een frietje hebben gegeten. Want eten koken werd hem niet, op zo'n dag.

Ard heeft met de grote mannen iets gegeten bij Saint Tropez. Die hebben stiekem gespijbeld van judo...