Jawel....

2 paspoorten zijn aangevraagd. Het is gelukt. Met enige ergernis, dat wel....
We waren redelijk op tijd, Theo en ik. Half 9 afspraak, half 9 binnen bij Kranshi. Geen rij voor de nummertjes-mevrouw. Het blijft een wonderlijk fenomeen: gelijk als je binnenkomt staat er een niet-meer-zo-jonge mevrouw met ernaast een nogal-groot-uitgevallen meneer. De meneer vraagt waarvoor je komt en vertelt het weer aan de mevrouw. Die kijkt op een vol papier, haalt er de namen uit en geeft je (in ons geval) 2 nummertjes. Dan mag je doorlopen.
In de volle wachtkamer bleek dat er nog 2 nummers voor ons waren. Maar binnen 5 minuten waren die 2 al verdwenen en waren wij aan de beurt. Ai, en Ard was er nog niet. Snel bellen, geen gehoor. Sms-en, geen reactie. Bij de balie vroeg de mevrouw of we nog getrouwd waren (ja...) dus dan moet de vader ook hier zijn om te tekenen. Ja ja, dat weten we, hij is onderweg (hopen we). Hij moet er NU zijn!! ( Ja, dat wil ik ook wel graag, maar ik heb hem niet aan een touwtje).
Vooruit, dan mocht mijn paspoort wel eerst. Daar stond ik te wensen dat Ard er aan zou komen... Maar zelfs toen het gedoe voor mijn paspoort klaar was (ging best snel!) was hij er nog niet. Ik zag mij al weer een nieuwe afspraak maken. Tot mijn onuitsprekelijke opluchting zei ze toen dat we nog wel even mochten wachten, maar niet te LANG. Wat een stress op de vroege ochtend.
Eindelijk, om een uur of 9 was Ard er. Pfffff.
En zaten we weer te wachten, omdat de mevrouw weggegaan was. Dus Ard weer naar de ingang om een nieuw nummertje te halen, komt net die mevrouw weer terug op haar stoel. Ongelooflijk.
Gelukkig kreeg Ard heel makkelijk een nieuw nummertje en konden we al snel terecht bij de balie ernaast. Binnen 10 minuten was het daarna geregeld. 24 juli kunnen we onze paspoorten ophalen.
En de ergernis gold vandaag niet de Antillianen...

Vanmiddag ben ik met Ellen en Thijs naar Anja geweest. Eens even hun nieuwe huis bewonderen, en de hond natuurlijk. Ellen was gelijk verkocht. Niet te geloven dat ze ooit zo bang was voor honden. Thijs was aanmerkelijk gereserveerder. Maar later durfde hij ook wel naast Timmie te staan en hem te aaien. Ze probeerden van alles uit met hem: zit, lig, af. Hij keek hen aan, deed af en toe zijn best om ze te plezieren en voor de rest onderging hij alle commotie stoïcijns.
Nu hopen Ellen en Thijs dat tante Anja snel alle dozen uitgepakt heeft en de bedden opgemaakt, want ze willen graag een keertje komen logeren.

Ard en Ben hebben alle mogelijk moeite gedaan om aan een net kostuum voor Ben te komen, voor morgen naar de première van Tula. Suit and tie verplicht, voor de heren dan. En daarmee ga je niet vanzelfsprekend op vakantie, toch? En Ben is een paar maatjes groter dan Ard... Maar het is gelukt, dankzij een lieve collega van Ard (net colbert), een aardige maat bij de marine (schoenen) en Angelo, een kledingwinkel, waar ze nette pantalons verkopen. Nu nog een bijpassende tie... en dan gaan de heren morgenavond op chic!

Arjan gaat morgen weer klussen op de scholen, Theo gaat verder verven, alleen dan op een ander adres. En ik ga met Ellen en Thijs een dag naar de baai. Gezellig met een ander gezin uit Julianadorp. De jongens van hen zitten bij Ellen op school.