Daar hebben we vandaag bij stil gestaan. Vanmorgen een taartje gegeten, samen met Anja. Toch even gepraat over: hoe zou het geweest zijn als... Toch merk ik dat dat met het verstrijken van de jaren steeds moeilijker voor te stellen is. Eigenlijk zie ik meer uit naar het terugzien in de hemel. En wat zijn wij rijk dat we dat vooruitzicht hebben!
Op een dag als vandaag voel ik het gemis wel extra. Alhoewel ik pas ook een keer ons kleine achterbuurmeisje hoorde praten. Zij is nu anderhalf, dus ongeveer net zo oud als Femke is geworden. Ze kletst ook al best leuk. En haar papa zat met haar te oefenen: opa, oma. Waarop ze het nazei: Opá, omá. Ineens was het of ik Femke hoorde praten... Of de grond onder m'n voeten wegzakte. Dat zijn van die onverwachte momenten dat het gemis en het verdriet even weer fel door je heen gaan.
Omdat ik mij vandaag niet echt aan het werk kon zetten, ben ik vanmiddag met Ellen en Thijs naar de baai gegaan. Lekker lezen onder een palmboom, geruis van de zee op de achtergrond. Had ik even nodig, denk ik.
Ard heeft vanmorgen nog hekjes in de olie gezet, vanmiddag de (kleine) gasfles bijgevuld, dozen gehaald bij Herman en Anja. En vanavond mocht Theo naar de film Tula. Gratis en voor niks, omdat hij meegespeeld heeft. Wat een mazzeltje! Volgens hemzelf is het echt een aanrader...
 |
| zie, ze kleuren al mooi geel |
 |
| Theo heeft stekjes meegenomen van zijn werk, die mogen morgen in een potje! |
1 opmerking:
Gisteren Femke's geboortedag, ik heb nog aan jullie gedacht. Mooi om te lezen dat jullie (net als jullie in het boekje schrijven) uitzien naar het terugzien in de hemel. Zelf moet ik dan altijd denken aan het lied 'Veilig in Uw armen' van Gerald Troost:
De dood is niet het einde
De dood is een gordijn
Daarachter straalt het leven
Waar we altijd samen zijn
Wat een mooi vooruitzicht!
Een reactie posten