Rieke en Marthe hadden het zelf ook heel leuk gevonden. Van alles gezien van Curaçao, van alles meegemaakt. Films gekeken met onze kids, gevoetbald, gechilled. En af en toe wat ondeugd uitgehaald met elkaar. Gelukkig hoorden we dat pas op de laatste dag.
Tja, 4 weken lijken lang. Maar voor je het weet is het toch voorbij.
Ik kwam thuis en dacht dat we gelijk weg moesten naar Hato. Want dat is dan de standaard procedure, als gasten met KLM vliegen. Doch, vandaag was een uitzondering. Voor de verandering regende het eens uitbundig in Nederland. Ik dacht dat zulke buien alleen bij ons voorkwamen. Niet dus. Het vliegtuig naar Curaçao was met 5 uur vertraging vertrokken. En zo gebeurde het dat ze met z'n allen een film zaten te kijken, toen ik van mijn werk kwam. Pot thee erbij, Theo was net broodjes aan het roosteren. Het rook dus heerlijk.
Hierdoor werd het helemaal een vreemde planning. Want als het vliegtuig om half 8 vertrekt, moet je om half 6 op Hato zijn. Maar pas een uur na het opstijgen ga je iets van een hapje eten krijgen. Dat zou een lange middag worden. Daarom zaten we om half 5 al aan tafel aan de macaroni, zodat de meiden niet met een lege maag het vliegtuig in hoefden.
We hadden al gehoord dat het vandaag (hoe zoek je het uit...??) de dag was dat de bursalen naar Nederland gaan. Dat is een happening van formaat. 250 kersverse studenten vertrekken naar de kou (en de regen :) ) en worden uitgezwaaid door de hele familie. Wat een chaos! Tel daarbij op dat er 2 KLM vluchten vlak na elkaar landden, door het waterballet op Schiphol. En nog een Arke vlucht. De auto's stonden bijna van Santa Maria tot aan Souax langs de kant van de weg. Alle pasjes van de parkeerplaats van Hato waren in gebruik, dus kon je niet meer op de parkeerplaats komen. Alles reed stapvoets over de drop-off baan. Ard zei al: het lijkt hier wel een Nederlandse file, zo erg.
Gelukkig kwam alles goed. We kregen nog een sms-je dat ze "zonder gezeur" door de douane en de emigratie waren gekomen.
En nu maar zien dat we hier weer een beetje in het normale ritme kunnen komen. Nog ruim een week vakantie voor de kids, dan begint het harde schoolleven weer. Thijs heeft er zin in. Ellen ziet de bui hangen, die moet heel hard aan het werk, dit schooljaar. Maar we hebben afgesproken dat we het samen gaan doen.
Lieve meiden, we gaan jullie hier heel erg missen. Maar veel plezier weer in Nederland en succes met jullie studie ... Ayooooo!
 |
| in de nieuwe hal mét airco! op weg naar de douane |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten