Emoties

Wat een dag! In de eerste plaats was dit Femkes geboortedag. Al weer 17 jaar geleden dat Femke werd geboren na een supersnelle bevalling. De dokter was er net op tijd. Mijn zusje Ingeborg mocht assisteren, aangezien zij in huis was en net haar diploma Verpleegkundige op zak had. Was voor de dokter een extra meevaller, anders had ze ook moeten assisteren, denk ik... In elk geval was de kraamverzorgster ruimschoots te laat. En zo blijven de herinneringen aan die dag.
Femke, die maar anderhalf jaar bij ons mocht zijn. Maar waar we wel anderhalf jaar van mochten genieten. En die nu verder leeft bij onze Vader in de hemel. Wat een troost, elke dag weer, dat we dat mogen weten. En wat een vooruitzicht...

hier was Femke ongeveer 10 maanden, ze kon net staan, een vriendelijke lachebek

Maar meer emoties kleurden onze dag. Bij het wakker worden werden we gelijk al opgeschrikt door de telefoon. Ard bleek gehacked te zijn. Allerlei mensen die zich ongerust maakten, opbelden, mailden, berichtjes stuurden via fb. De telefoon stond ongeveer roodgloeiend, vandaag.
Het meest vervelende is dan nog dat Ard al zijn gegevens kwijt is. Mailadressen, bestanden per mail. Hij hoopt dat hij dat via Google nog terug kan krijgen.
Hij heeft inmiddels een nieuw e-mailadres.

En daarbij alle berichten en reacties op de schietpartij van gisteravond. Van sommige reacties rijzen je de haren te berge. Bijvoorbeeld van onze MP, Ivas Asjes, die zegt: Die schietpartij was een losstaand incident.
Pff, geen mens hier op het eiland die dat gelooft!
En dan ook nog van hem: De doden en gewonden, het waren allemaal lokale mensen.
Ja, dus??
Zaterdagavond om 6 uur is er een bijeenkomst op het Brionplein voor iedereen die er over wil nadenken hoe dit aangepakt moet worden. Er gaat zeker een delegatie van huize Vreugdenhil naar het Brionplein.