Vanmiddag hebben we weer de wedstrijd op het strand gekeken. In de eerste plaats heb je daar een goed beeld, met wel 4 televisieschermen. In de tweede plaats is het natuurlijk reuze gezellig, met zoveel oranje-fans. Alhoewel er ook nog wel andere fans rondhuppelen.
De spanning was te snijden, toen er maar steeds geen doelpunt viel. Ja, dan ga zelfs ik voor de bijl. Zo zat ik op het puntje van mijn stoel, toen uiteindelijk de penalty's genomen moesten worden. Pfff, wat een opluchting bij de eerste misser van Costa Rica. En bij de tweede misser stond iedereen te juichen en te springen en te zingen. Wat een feest. Heerlijk, zo'n uitbarsting.
Onze logees vielen op deze manier ook met hun neus in de boter. Daarbij is het ook veel leuker om de wedstrijd om 4 uur 's middags te zien, dan om 10 uur 's avonds. Toch? En dan woensdag weer zo'n feestje (laten we hopen...). Maar volgende week gaan de dames aan het werk. Helpen bij een kamp met autistische kinderen. Ze verheugen zich er erg op.
Voor de rest hebben ze zich al prima vermaakt met de stad bekijken, en met Thijs en Ellen naar de baai gaan. Ellen heeft haar nagels mooi rood-wit-blauw gelakt gekregen van Marthe.
Gisteravond mocht Ellen met haar vriendje Sam mee naar de film. Lekker stel! Daarna gingen ze nog een ijsje eten, maar Ellen belde netjes even naar mij op of dat goed was. Tuurlijk, kind, lekker van genieten. Het is vakantie...
Ja, alleen mijn vakantie valt een beetje in het water. Aangezien er een collega ziek is, moet er iemand voor haar invallen. Daarmee is er eentje minder op het lab aanwezig. Al met al een tikkeltje crisis. Gelukkig is het ook iets rustiger, dat wel. Nu ben ik heel hard bezig om een splinternieuwe collega in te werken. Dat gaat al heel goed. Dus nog een weekje en dan heb ik toch nog één week vakantie. De rest van de dagen mag ik dan later in het jaar opnemen. Ik heb zo'n vermoeden dat ik nog heel wat dagen te besteden heb... daar verheug ik me dan maar op. En zeker als er nog familie hierheen komt :)
We hebben Thijs beloofd! dat we deze vakantie nog de Christoffel gaan beklimmen. Hij wil het al 3 jaar, dus het wordt hoog tijd. In de hoop dat ik niet zo'n spierpijn er aan over hou als de laatste keer in november.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten