Vandaag liep alles door elkaar. Niet verkeerd, maar wel van alles en nog wat.
Eerst heb ik de kinderen naar school gebracht. Het ging reuze makkelijk. 5 minuten eerder weg en je bent een kwartier eerder op school. Om half 7 hadden ze zelfs de afwas al klaar (Theo en Arjan) Ellen de bedden recht getrokken, Thijs alle lampen gecontroleerd en zo nodig uitgedaan. En dus konden we weg.
Een uurtje later was ik weer thuis. Zou ik skypen met mijn zusje Ingeborg, maar skype werkte niet mee. Gelukkig konden we nog wel chatten, hebben we dat gedaan. Dat duurt alleen veel langer, je moet elke keer wachten. Maar ik ben weer redelijk op de hoogte! Blijft toch wel fijn om regelmatig contact te hebben, zo kun je met elkaar meeleven.
Met een bakje koffie ging ik even bij Anja buurten. Die ondertussen de garage belde, omdat de auto, zaterdag opgehaald, gister al niet meer wilde starten. Het vermoeden was dat de accu kaduuk was.
Ondanks mijn negatieve verwachtingen, bleek echt de garantie verder te gaan dan de hoek van de straat. De garantie ging zelfs zover: ze beloofden in een kwartier hier te zijn om een nieuwe accu te installeren.
Na bijna 2 jaar Curaçao geloofde ik mijn oren niet. Echt waar?? Echt waar!!
Goed, dat kwartier dat haalden ze niet. Maar zelfs daarvoor werd Anja teruggebeld. Sorry, sorry, ze waren met iets bezig, maar daarna kwamen ze meteen.
Kwamen ze eerst nog met een veel te grote accu.... (het blijft wel Curaçao)
Maar om 12 uur had ze een nieuwe erin. En startte hij als een zonnetje. Wow, een warme douche voor Crown Automotives.
Ondertussen had ik een begin gemaakt met het ontruimen van de berging. Het was hoog tijd om daar eens flink de bezem door te halen, figuurlijk gezien. Want ik had meer aan een sopdoek. Ik heb er 4 emmers sop aan gewaagd. Je wilt niet weten hoeveel smerigheid op, in en aan de kastjes zat.
In elk geval, om 5 uur vanmiddag was het brandschoon. Je kunt er niet eens meer van de vloer eten, er ligt gewoon niks meer.
Ineens blijkt er ook veel meer te kunnen staan.
Overigens, wie heeft er nog belang bij een blikje wortels? Had Ard overgehouden van de Hike, in december. En wij lusten geen wortels.
Ook in de aanbieding: blikjes kokosmelk. Lekker voor piña colada...
 |
| blikje wortels: 3005 gram... |
Tussendoor moest ik Ellen ophalen uit school. Thijs was vandaag bij Kiet. Die had geluk, hij mocht al weer mee naar het Verkeerspark. Wat zal hij goed de verkeersregels weten, straks.
En om kwart voor 4 Arjan en Ellen naar de kerk brengen voor Target.
Dat schiet ook zo fijn op, als je ergens mee bezig bent, al die ritjes her en der heen.
Nog zo'n grapje. Zegt Ellen: Hé mama, daar zijn ze weer van de garage.
Ik schrok, is die auto nou toch niet goed?? Even kijken. Nee, bleek het een andere Pick-up te zijn. Met een mannetje die onze tuinslang stond in te laden.
Ho even. Erop af. Sprak die man alleen Papiamentu. Ik zag dat het iemand van het park was, althans, hij had een polo aan met het Blue Bay-logo.
De buurvrouw, buurvrouw Roos, kwam er ook al aan. Die vertelde aan mij dat zij gebeld had, omdat er achter haar huis, op het jaagpad, tuinafval opgeruimd moest worden. Eigenlijk moesten ze dat van Blue Bay doen, maar omdat dat steeds niet gebeurde had ze het zelf maar gedaan. Alleen kon ze die troep niet zelf wegbrengen.
Die Blue Bay-man was niet zo snugger. Hij had het over sushi, sushi.
Waarop ik hem probeerde duidelijk te maken dat dat toch echt niet voor onze tuinslang gold. uiteindelijk ging hij achter in de tuin kijken. Toen heb ik eerst maar even die slang veilig achter ons huis gelegd. Waar hij natuurlijk ook hoort...
Het einde van het verhaal was dat er een baas aan kwam. Die het allemaal wel snapte. Die vertelde dat ze morgenochtend kwamen om dat puin op te halen. Waarna hij ook nog netjes toestemming aan mij vroeg om door onze tuin te mogen. Want als ze dat via de tuin van de buren moeten doen, moeten ze over de muur klimmen. Vraag ik me toch af hoe buurvrouw Roos dat dan gedaan heeft...
Toch jammer dat we niet nog even een paar bomen gerooid hebben, vanmiddag. Als we die stammen achter de tuin van de buren hadden gelegd, hadden ze dat morgen ook zo mee genomen.
Voor de rest van Anja's verhaal mogen jullie wachten tot het einde van de week.
Wat een dag, wat een dag...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten