Gemis dat blijft...

Vandaag was het 17 jaar geleden dat ons leven in een ogenblik veranderde. Van een onbezorgd jong gezinnetje waren we ineens "ouders van een overleden kind". Daarop volgde een tijd waarin we moesten leren leven met het verlies en het gemis. Hoeveel momenten zijn er geweest waarop we beseften dat Femke nooit meer terug zou komen bij ons. Hoe vaak heb ik de pijn gevoeld van het gemis, bij het zien van leeftijdgenootjes in de kerk en op familiedagen als we allemaal bij elkaar waren. Allemaal, behalve Femke.

Ja, het gemis blijft. De pijn is verzacht.
Vanmorgen lazen we aan tafel psalm 139. De psalm die we uitkozen als onze trouwpsalm. Juist omdat deze psalm het hele leven omvat.
God ziet ons, overal waar we zijn. Niet als een Big-Brother-watching-you, maar als een liefhebbende Vader, die zijn kinderen in het oog houdt. Hij draagt ons als we pijn hebben. Hij helpt ons als we gevallen zijn.
God kent ons, nog beter dan wij onszelf kennen.
Hij kent ons, omdat Hij ons Zelf heeft gemaakt. Al voordat wij geboren waren kende Hij ons. Hij had onze dagen opgeschreven. De dagen die we hier op aarde krijgen van Hem. Voor Femke waren dat maar 19 maanden, maar daarna zijn haar dagen doorgegaan. Zij leeft al in Gods nabijheid, de hemel. Hoe het daar is?  Wij weten het niet. We hebben er al zo vaak over doorgepraat. De andere kinderen hebben hun vragen daarover, van jongs af aan, gehad. Hoe zou het daar zijn? Hoe mooi kun je het daar bedenken! Dan nóg mooier.

En dan aan het eind van psalm 139 de bede tot God:
Doorgrond mij, God, en ken mijn hart,
peil mij, weet wat mij kwelt,
zie of ik geen verkeerde weg ga,
en leid mij over de weg die eeuwig is.

Hoe troostend is het om te weten dat God ons kent, door ons heen kijkt, weet waar onze pijn en ons verdriet vandaan komen.
Daarom de vraag aan Hem om ons aan de hand te nemen en ons te leiden op zijn weg, die regelrecht naar het eeuwige leven gaat.
Waar we niet alleen Jezus zullen zien, maar ook onze Femke terug mogen zien. Wat een vooruitzicht!