Ons leven op Curaçao: Survival

Gistermiddag, het paste allemaal precies in elkaar, had ik tegen half 1 mijn auto bij de garage gebracht. Ard had Thijs uit school gehaald en was er vlak na mij ook.
De garageman vroeg mij: Wordt u gezocht?
Huh?? O ja, in het Papiaments is buska het woord voor zoeken, maar ook voor ophalen. Hij vertaalde het dus zo naar het Nederlands, en hij bedoelde ermee: Wordt u opgehaald.
Het duurde dus even voordat ik hem gerust kon stellen, ja, ik word opgehaald.
Dat was dus geregeld. Ze zouden hun best doen om hem vanmiddag klaar te hebben.
Maar, ze waren tot vijf uur open. Ard was in elk geval tot vijf uur bezig met een training op Bandabou, die kon nooit op tijd terug zijn om met mij naar de garage te rijden.
En op zaterdag? Waren ze tot half 1 open. Ai, dan zouden wij tot een uur of 3 op Bandariba zijn...
En de auto buiten zetten, zodat we hem buiten openingsuren op konden halen? Lukte ook niet, want we moesten wel betalen, uiteraard, en de monteur, die persoonlijk betaald moest worden, was er op dat moment niet...
Om een lang verhaal kort te maken zei ik dat ik het wel zou proberen te regelen. Ik dacht: Al zou ik er voor van Blue Bay naar Palu Blanku moeten lopen, ik haal voor vijf uur die auto op.
Thuis gekomen heb ik alle mogelijkheden op een rijtje gezet. Ik had een helder ogenblik toen ik bedacht dat Bob, in Julianadorp aan het werk, toch min of meer met een omweg die richting op zou moeten, ergens in de middag. Goed geschoten. Hij was wel bereid om mij even af te zetten.
Toen we daar dan aankwamen, eind van de middag, draaide de monteur net de laatste schroeven aan. Just in time. Hopi great. En een paar honderd gulden lichter...
Hoe dan ook, hij loopt weer als een tierelier zodat ik een stuk relaxter in de auto zit.

En vandaag hadden we een heel ander soort survival: training voor kringleiders. We hebben terug gekeken op de afgelopen twee jaar. Hoe ging het, wat ging er goed, wat kon beter? En hoe gaan we verder. Kun je dingen loslaten?
De ultieme test voor samenwerking was natuurlijk het vlotbouwen.
De andere opdrachten werden in buddyparen gedaan. Mijn buddy, Niels, en ik hebben heel wat ervaringen uitgewisseld. Ik ben heel positief over hoe het gegaan is, hoe onze kring draait, hoe ik zelf in die tijd veranderd ben en dat ik er veel van geleerd heb.
Het is zo waardevol, zo'n dag als vandaag. Met elkaar bezig zijn, een beetje je grenzen verleggen. Al blijven er lastige dingen.
Bijvoorbeeld in een groepsproces. Als je bezig bent met elkaar, je moet een vlot zien te bouwen dat blijft drijven. En iemand anders geeft aan: Ja, maar het kan ook wel anders.
In dit geval weet ik: Ard doet het zus en zo. Dat gaat altijd goed.
Dan weet ik niet precies waarom het zus en zo moet, constructie is niet helemaal mijn vakgebied, zeg maar. Alleen weet ik wel zeker dat Ard zijn redenen heeft om het dan op die bepaalde manier te doen.
Hoe breng je dan toch over dat het beter op jouw manier gedaan kan worden?
Ik merk dat ik geneigd ben om dan te denken: Ach, laat maar, wat geeft het als dat vlot straks in 24 stukjes bij de boei komt...
In dit geval is het geen drama, maar soms kun je maar beter wel bij je standpunt blijven. Dat is iets waar ik nog wel wat in groeien mag.
Overigens werd uiteindelijk besloten om inderdaad de foute constructie weer los te halen, het op de juiste manier in elkaar te zetten en zo met een prima vlot naar de laatste opdracht te varen. Waar het vlees voor de barbecue in het water hing.
Waarna we heerlijk gegeten hebben!
Al met al een gezellige, leerzame dag.