Vanmorgen mocht ik alleen werken op de prikpost Muizenberg. Gelukkig heeft Sherila mij wel wegwijs gemaakt. Want ook al is het prikken overal gelijk, de rest verschilt nogal eens. Maar het is niet moeilijk, je moet even weten waar je op moet letten.
Er kwam een mevrouw bij mij die in het Spaans(?) een heel verhaal afstak, waar ik werkelijk geen woord van herkende. Tot ze iets van resultado zei. Zij verstond niets van mijn Nederlands. Dat zijn de lastige momenten. Gelukkig zit er om de hoek van de prikkamer een aardige assistente die én Nederlands én Spaans verstaat. Zij kon mij vertellen dat de mevrouw kwam om een uitslag. Uitslag van bloedprikken en ontlasting, van september vorig jaar. Toen heb ik voor hun uitgezocht wat de uitslagen waren van het bloed, dat wilde mijn aardige collega op het Lab wel faxen. Maar die ontlasting had de mevrouw nooit ingeleverd... ja, dan krijg je ook geen uitslagen, natuurlijk.
Vervolgens kwam er een echtpaar, engelstalig, waarvan de man ook Nederlands sprak, maar de vrouw moest geprikt. Ze was nogal gezet, zacht gezegd. De elleboog kon ik bijna niet vinden, laat staan dat ik een ader daar kon vinden. Dus op de hand geprikt. Dat viel ook nog niet mee, dunne vaatjes. Sloegen dicht, te weinig materiaal... wat een toestand. Legde ik met gevoel uit dat dit niet goed ging komen. Die mevrouw was not amused, ze vond het allemaal erg pijnlijk. Wat ook wel zo was, denk ik. Zei ik: 'Ik zal het nog even op de andere hand proberen...' Zegt die meneer: 'Dat zal niet gaan, die zit er niet meer.' Oeps, heel die arm geamputeerd. Ze had er een spijkerjasje overheen hangen, ik had er niets van gezien...
Op het Lab heb ik later uitgebreid uitgelegd hoe de vork in de steel zat. In de hoop dat ze zo veel mogelijk bepalingen uit het beetje bloed dat ik had zullen halen. Maandag maar eens even vragen of het een beetje gelukt is.
En als laatste stunt kwam er een jongeman. Met een formulier voor ontlasting onderzoek. 'Wat moet ik doen?' vroeg hij. Ik probeerde hem uit te leggen dat hij ontlasting in moest leveren. Hij keek nogal wazig. Faeces... Nog waziger. Tja, wat is het Papiamentu voor poep??
Tot hijzelf begon over: moet ik poepen? Ja!! Dat was hem. Nou, dat ging hij mooi niet doen. Echt niet, stond hij met veel drama tegen mij te verkondigen. Ik zei nog dat hij het niet ter plekke hoefde te produceren. Maar dat maakte niet uit. Hij ging het echt niet doen!!
Oké, dat hij dat dan zelf maar even bij de dokter ging vertellen. Zoveel Nederlands snapte hij dus wel, hij droop af. Later zag ik hem nog in de wachtkamer zitten. De assistente heeft hem, denk ik, ook doorverwezen naar de dokter.
En vanmiddag hoorden we dat broer Dirk en schoonzusje Rienke een zoon hebben gekregen. We hebben hier de foto's bewonderd. Ellen zei: 'Nu gaan we van de zomer naar Nederland'. Helaas, dat zal niet gaan.
Omdat we nog geen nieuw gas hadden, hebben we maar frietjes gegeten bij de baai. Waar ook Herman en Anja nog kwamen (om frietjes te eten). Zodat we een gezellig begin gemaakt hebben van het weekend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten