Tot er achter elkaar 6 mensen kwamen met van alles en nog wat aan kweken. Ik heb erg mijn best gedaan om het goed te doen: genoeg kopiëren, de goede bladen aan elkaar nieten. Ging er een meneer weg, vergat ik om zijn pasjes terug te geven. Gelukkig kon ik hem nog achterna rennen en kwam dat net op tijd goed.
En ik een telefoontje kreeg van het Lab: hoe het zat met de eerste 4 patiënten. Ik snapte eerst niet wat ze bedoelde, Sherila. Maar ineens ging mij een lichtje branden: heb ik de papieren verkeerd om in de fax gedaan? Haha, kregen ze alleen witte papieren uit de fax! Weer alle nietjes lospeuteren, door de fax gooien.
Kwam ik op het Lab, hadden ze nog maar 3 patiënten ingevoerd. Of ik de rest even wilde doen. Tuurlijk. Bij de een-na-laatste: barcode-stickers op. En hoe doe je een nieuwe rol erin?
Als er dan nog om 5 voor 12, als de poli dus bijna dicht gaat, 5 patiënten in je nek staan te hijgen...
Alle verzendingen nog liggen te wachten om afgewerkt te worden...
Je geen stickers hebt, dus alle buisjes moet schrijven...
Dan ben je blij dat Anja de kinderen uit school heeft gehaald, zodat ik kon blijven tot kwart over 1. Toen hadden we weer stickers, was alles ingevoerd. Alle verzendpapieren geschreven. Hoefde het alleen nog maar in zakjes.
En mochten de analisten zelf even de inmiddels geprinte barcodes op de buisjes plakken. Maar ik heb zo'n idee dat de rest van het personeel niet echt op tijd naar huis kon gaan.
Theo en Ellen hadden thuis al gezien dat de eerste banaantjes zichtbaar worden!
 |
| 16 kleine banaantjes |
Aan het eind van de middag, toen ik de rijst met kip-kerrie klaar ging maken, kwam ik er achter dat de pudding, die ik had gekocht, kookpudding was. Wat ik nooit zou maken... Brrrr. Maar ja, als je het dan in huis hebt moet je wel. Overigens vonden de kinderen het wel te eten. Thijs at het zelfs op met vel en al. Gek kind.
1 opmerking:
Wat leuk! bananen eten uit je eigen tuin!En wij leren hier hoe ze groeien!Eindelijk.... ;)
Een reactie posten