Opluchting en dankbaarheid!

En opnieuw tranen... Vanmorgen heeft Ard eerst het ziekenhuis gebeld. Het kostte wel even moeite om de juiste persoon te pakken te krijgen, maar het lukte. Later op de morgen belde de arts. Hij mocht wel langskomen, de familie zou het fijn vinden en het mocht zelfs met Ellen. Die wist nog van niks. Zag dus om half 11 papa bij de klas komen. Maar ze had aan een half woord genoeg.

Op naar het ziekenhuis. Een nieuwe ervaring. Volgens Ellen rook het lang niet zo naar 'ziekenhuis' als de ziekenhuizen in Nederland. Hier waait de wind er dan ook iets meer doorheen.
Het jongetje, inmiddels weten we zijn naam, was een beetje verlegen. Maar hij vond het wel leuk dat ze kwamen. Bijna gelijk met Ard en Ellen kwamen ook de Zwarte Pieten, dat was bijna nog spannender dan het witte bezoek...
Wat waren Ard en Ellen blij om hem nu te kunnen zien spelen, nog een beetje wiebelig met lopen, maar rondrijden op een fietsje, blokken bouwen, al die dingetjes die een peuter doet, doet hij ook weer.

Mama Danitza vond het prima als haar mooie zoon in onze blog een plekje kreeg... dus bij deze ook voor jullie, trouwe lezers en meelevers een paar mooie foto's van een heel bijzonder moment en dankbare mensen. Voorlopig wordt er nog getraind en wordt er gewerkt aan de motoriek, maar de vooruitzichten zijn goed, danki Dios! Dat hebben we ook een paar keer tegen elkaar gezegd vanmorgen. Een Godswonder!

 rondjes rijden op de driewieler, gelijk een goede training!

 

Ellen schreef zelf dat ze wel een paar tranen had. Wat ik me heel goed voor kan stellen. Want elke keer als ik de foto's zie die ze gemaakt hebben vanmorgen, krijg ik ook nog de tranen in mijn ogen.
Wat heeft de Here God alles wonderlijk geleid. Het was ook heel goed om zijn mama te spreken. Er zijn mailadressen uitgewisseld. We hopen dat we contact kunnen houden! Op de één of andere manier is het net of hij een beetje familie is geworden. Ard noemde het een petekind.

Verder moest ik vanmorgen naar de tandarts. Toen ik in de stoel lag, en ze in mijn mond begon te kijken, had ik het al door: foutje, miscommunicatie. Geen gaatjes meer te vullen. Zij verontschuldigde zich in alle toonaarden, maar ik was alleen maar opgelucht. Afspraak gemaakt voor over een half jaar, controle. En een afspraak gemaakt voor Theo, met begeleiding... controle en gaatjes vullen. Kan hij in elk geval niet meer zeggen dat ik niet ga, dus dat hij dan ook niet hoeft.

Toen had ik alle tijd om de stad in te gaan. Een paar ketsen gekocht (schoenen) voor op mijn werk. Een spijkerbroek voor Thijs, maat 10. Want hij heeft nu last van hoog water. Vindt hij zelf natuurlijk helemaal niet, want nieuwe kleren, daar heeft hij een gruwelijke hekel aan. Ik moet hem er ruim van te voren op voorbereiden en dan nog zijn oude kleren wegdoen, anders blijft hij ze aantrekken.

Vanmiddag moest Thijs goed oefenen met spelling. Drama, want hij had op school ook al geoefend. Met de RT-er. Aangezien we een duidelijke afspraak met de juf hadden, ben ik streng geweest. Alle woordjes 2x schrijven en dan nog met bloon oefenen. Het was even zoeken, het lukt niet meer met de link van school. Maar zelf heb ik ook bloon geïnstalleerd en dat werkt wel. Ze hadden net de eerste les gehad, dus hij kende nog niet alle woordjes, maar hij heeft ze wel geoefend en het ging nog goed ook! We waren er allebei trots op.

Vanavond hebben opa en oma Vreugdenhil bij ons gegeten. Het was hun laatste dag al weer op Curaçao, morgen vliegen ze terug. Dus we hebben ze uitgezwaaid. Daarna moest Ard naar een vergadering op school en gelijk door naar kerkenraad. En ik had papiamentu, wat erg leuk was!