Daarom!

Gister had ik een drukke dag. Het paste allemaal net. Maar er bleef geen tijd over om een blog te schrijven. Daarom...
Eerst hadden we een anders dan andere dag op het lab. Niet heel druk met patiënten, maar daarom kun je het nog wel druk hebben met andere dingen. Sowieso waren we met minder mensen. Er zijn voorbereidingen voor een interne audit. Ik weet nog wel uit Nederland hoe spannend die dingen zijn! Daarbij kregen we ook nog bezoek van de inspectie....
Even goed kon ik op tijd weg. En had ik tijd gehad om te oefenen op mijn tekst voor vandaag. Komt later.
's Middags gingen Ellen en ik naar Hato om Rianne op te halen. Het vliegtuig stond gepland voor half 4. 5 minuten later waren wij op Hato, maar het vliegtuig was al een half uur eerder aangekomen en Rianne stond al buiten te wachten. Aangezien wij stroomuitval hadden op Blue Bay kon ik het niet checken. En heel vaak kloppen de berichten op de site van Hato ook niet.
We zagen de KLM al staan, en ook het vliegtuig van Arke. Snel de auto weggezet. Naar 'Arrivals' gelopen. Daar stonden we nog te kijken of we Rianne zagen. Toen kwam ze zelf al aangerend. Het was weer als vanouds, net of ze niet ruim een half jaar weer in Nederland was geweest.
Thuisgekomen moest ik al snel met het eten aan de gang, vroeg eten, want 's avonds had ik een bijeenkomst van het Advent Ziekenhuis. Dit weekend was de Spiritual Retreat. Dat wil zeggen: met elkaar bezig zijn met een onderwerp wat met het geloof te maken heeft. Gisteravond was het vooral veel zingen en een toespraak van een emeritus-dokter uit Australië.
Toen ik weg moest om kwart voor 7 was Ard nog niet eens thuis. Daarom konden de jongens ook niet naar judo. Wat ze ook niet erg vonden. Ellen hield Rianne wakker en Thijs kon ongestoord Pippi Langkous kijken.

Vandaag hadden we de hele dag in het Marriott-hotel. Om 9 uur begon het. Mijn collega Josefine reed met ons mee. Ard had een lekke band, die had mijn auto nodig, dus heeft hij ons met mijn auto naar het Marriott gebracht. Dat staat naast het Hilton, heel fijn. Lekker dichtbij voor ons. Want Josefine woont op klein Sint Michiel, en dat is vlak naast Blue Bay.
Helaas reed er, toen we op haar stonden te wachten, een auto tegen mijn bumper aan. Een dikke kras, maar omdat er toch al genoeg deukjes en krasjes enzo op zitten, wilden we het wel regelen met een portemonnee. Geen gezeur van wachten op de Road Service.
Achteraf hoorde ik van Ard dat het tijden geduurd had voordat hij de schroeven van zijn wiel had verwijderd en daarna het wiel zelf eraf had. Altijd leuk als je dat pas achteraf hoort, in de ingedikte versie.

De retreat was voor mij een bijzondere ervaring. Ik ben natuurlijk wel wat gewend van de kerk. Maar dat je zoiets ook van je werk mee kunt maken, heel mooi.
Dat een internist de dag begint met het gebed...
Elk departement, zoals we dat hier zeggen, had een Bijbeltekst gekregen om uit te beelden, op enige manier, zelf in te vullen. Wat een creativiteit in het ziekenhuis!
Wij moesten iets laten zien van Ester, het Joodse meisje dat koningin werd. Het thema van deze dagen was: surrender, je overgeven aan God.
Mijn collega Ria las het verhaal, verkort, voor over Ester. Sherilla, Lila, Claudette en Stephanie beelden het uit. Toen dat klaar was mocht ik mijn stukje voorlezen. Over wat 'overgave' is en waarom het belangrijk is. Allemaal in het Papiamentu, wat ik zelf vertaald heb. Maar wat nagekeken is door Sherilla.
Heel de dag was in Papiamentu en Engels, omdat we dus ook engelstalige gasten hadden. En Spaans... maar vooral geen Nederlands.
Het meest aansprekende stukje vond ik dat van Hosea. Dat werd gedaan door de mensen van de keuken. Een man die, netjes in het zwart, met een Bijbel liep. Een meisje dat als hoer verkleed was en door hem ten huwelijk werd gevraagd. Knap gespeeld. En ook met veel lef!
Het waren ook de drama-stukjes waar veel bij gelachen werd. Dat kon ook.
Verder blijkt er veel zangtalent te zijn. De meesten gaan ook naar de kerk, dus wordt er veel gezongen. Er zitten ook heel wat in een kerkkoor... Dat hoor je wel terug, mooi!

Een bijzonder ervaring is ook dat ik één van de heel weinige blanken ben. Vandaag was er nog één andere vrouw. Ik geloof van de Röntgen (die zie ik dus nooit...). Dan val je wel op met je Europese uiterlijk. De Australiërs vroegen er naar, hoe dat zat.

Tussen de middag hebben we heerlijk gegeten. Rijst, nasi, gegrilde aardappelen, gemengde groenten, pasta, lasagna. Alles vegetarisch, want dat hoort zo bij de Adventisten. De toetjes waren helemaal fantastisch: stukjes cake, chocoladebolletjes, brownies, fruit... Wat hebben we gesmuld.

En toen ik thuis kwam om kwart voor 6 was Rianne druk bezig om het eten te koken. Nog een keer lekker eten: stamppot ijsbergsla met gehaktballetjes.
Mijn mannen hadden alle overgebleven huishoudelijke klussen al gedaan. Helemaal super. Thuiskomen als alles schoon is en het eten bijna gekookt. Wat een luxe!!