terug naar de baai...

Vanmiddag zijn we met Ellen en Thijs weer naar de baai geweest. Er staan grote hekken langs het zwembad, niemand kan er meer bij. Ellen en Thijs hebben er eerst een poosje voor staan kijken. Toen liepen ze gelijk door naar de duikschool, ze hadden hun grote opblaasdingen meegenomen, een dolfijn en een krokodil. Ik had gezegd: zelf opblazen. Maar ze zijn zo slim, laten ze die dingen bij de duikschool opblazen met perslucht.... Overigens kieperde Thijs elke keer van zijn krokodil, die was te hard opgeblazen. Daarna nam hij Ellen haar dolfijn. Toen hij ermee bij het vlot was, zat er een groot gat in. Einde dolfijn.

Ellen vond al gauw weer die lieve kindjes, waar ze zondagmiddag ook mee aan het spelen was. Ze vindt het heerlijk om met die peuters bezig te zijn! Even later was Ard er ook en wat bleek: de vader van die kindjes was degene die samen met Ard de reanimatie had gedaan. Wat een ontmoeting. Ook iemand die nog niet het hele gebeuren verwerkt had. Dat kost toch echt meer tijd dan een paar dagen.

 

 

Ard had vanmiddag een gesprek met zijn coach. Sowieso was hij daar al wel blij mee, maar deze week helemaal. Goed om samen erover te spreken. Binnenkort nog een sessie.

Ik had nog een gesprekje op mijn werk. We zijn nu bezig met foutmeldingen. Ik ben het woord kwijt wat we daar in Nederland voor hadden, in het ziekenhuis. Maar hier heet het OFI. Het idee erachter is dat als je weet wat je fout doet, je ook beter eraan kunt werken om de fouten te voorkomen.

Logische redenering, maar ja, kritiek is nooit leuk. Omdat ik al aan het systeem gewend was, vanuit Nederland, valt het voor mij nog wel mee. Zeker ook omdat het wel positief gebracht wordt. Maar ik merk bij mijn collega's dat het wennen moet...

Dus ja, wel een goed gesprek gehad. Ik merk dat ik me steeds beter op m'n plek voel. Vandaag kon ik gelukkig wel op een betere tijd weg. Ik was net op tijd bij Ellen haar school, Ellen en Thijs konden zo instappen.

We hadden vandaag tot later op de avond nog niks gehoord van het ziekenhuis, over het jongetje. Dat betekende dat er nog niet veel veranderd is in de situatie. Weer een dag afwachten dus maar er was toch wel wat nieuws. Ard hoorde vandaag dat het mannetje 3 jaar is... toch nog jonger dan Ard dacht. Hij is ondanks de slaapmedicatie wel behoorlijk beweeglijk en onrustig en dat is een goed teken. Voor het herstel van de longen wordt nog wel verder beademd en dat is zo vervelend/irriterend dat hij daarbij dus in slaap gehouden wordt. Zolang het nodig is de longen nog hersteltijd te geven blijft hij in slaap en dus op de IC onder de hoede van een vertrouwde broeder.