Al een paar maanden (!) liep mijn ene voorband elke keer leeg. Tijd voor een nieuwe, dus. Maar dat kost wat: tijd en geld. Elke week dacht ik: deze week moet het maar een keer gebeuren, maar elke week lukte het niet. Dan weer de band oppompen en kon ik er even op vooruit. Vanmiddag, toen ik uit mijn werk kwam en ik de band opnieuw halfvol zag staan, was de maat vol. Ellen opgehaald, naar huis gereden, broodje gegeten en op naar de bandenman. Voor die tijd had ik in het woordenboek snel even opgezocht wat band is in het Papiamentu. Tayer is buitenband, chup is binnenband. Oké, gaan met die banaan. Daar aangekomen zag het er erg leeg uit. Een mazzeltje. Jacob, had meteen tijd om naar mijn auto te kijken. Die ene band was wel duidelijk, de andere voorband was volgens hem ook aan vervanging toe. Omdat ik daar zelf ook over twijfelde heb ik snel de knoop doorgehakt. Allebei vervangen, maar wel secondhand.
Hij ging aan de gang, ik zat op een bankje mijn boek te lezen. Dit is dan zo anders dan in Nederland. Gewoon, buiten, om het hoekje van de schuifdeur, op een gammel bankje zitten wachten tot je auto gemaakt is. Overigens was de klus vlot geklaard, goed een half uur. Ik mocht niet klagen. Deed ik ook niet. Toen had hij de banden er weer onder en kon ik mijns weegs gaan... Bij elkaar kostte het 133 gulden (omgerekend 53 euro).
Omdat ik toch onderweg was en de tijd mij erg meegevallen was, ben ik even bij de embroiderie langs gegaan. Voor een nieuwe polo voor Ellen met embleem van de school. Ik dacht dat ik die moest bestellen, maar ze hadden ze op voorraad. Nog een mazzeltje! Kon ik gelijk meenemen. Ellen was erg blij. Ik ook, want 2 schoolpolo's is een beetje krap.
Toen kon ik zelfs nog boodschappen halen bij de Centrum.
Ze hebben de afgelopen dagen alle hobbels uit het weggetje langs de waterzuivering gehaald. Zoals ik al zei, het is hier hollen of stilstaan. Op een afstand van iets meer dan een kilometer hadden ze 11 (22 zeggen Thijs en Ellen) hobbels gemaakt. Belachelijk, natuurlijk. Maar nu hebben ze ze allemaal er weer uitgehaald, terwijl er wel een opvang voor kinderen met autisme aan ligt, bijvoorbeeld. Was wel handig geweest om er een paar te laten zitten. We zullen zien of het aantal ongelukken omhoog gaat de komende tijd... want er zitten ook een paar flinke bochten in. Het grappige is dat iedereen alsnog afremt bij het zien van de plekken op de weg.
Toen ik Arjan en Ellen wegbracht voor Target reed ik er voor de derde keer deze dag overheen. En uiteindelijk, met Theo aan boord op weg naar judo, voor de vierde keer. Richting stad dan, hè. Ik ben ook 4 keer teruggekomen... Maar het bleef genieten vandaag, zonder hobbels en met nieuwe banden! Sommige dingen moet je eigenlijk niet zo lang uitstellen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten