Vanmiddag kreeg Ard een mailtje van Danitza, de moeder van het jongetje Ree, dat hij gereanimeerd heeft in november. Volgend weekend willen ze graag bij ons komen om bij te praten en te laten zien hoe goed het met hem gaat! Wow, we waren al bang dat we nooit meer iets zouden horen. Het is zo gaaf om zelf te kunnen zien dat het goed gekomen is. Ellen was ook al zo blij, toen ze het hoorde. Nog een weekje geduld...
Met Ellen haar toets was het niet zo goed gegaan. Een 3. Oei, oei. Dat wordt de komende week heel hard oefenen op de nieuwe bladzij. En geen spelletjes op de computer. We zijn vanmiddag meteen begonnen. Het kost mega veel tijd, dus nu hebben we Arjan gevraagd om elke dag met Ellen te oefenen. Hij heeft én tijd én geduld. Alleen niet altijd zin. Maar hij ging er wel akkoord mee, dus dat is mooi. Hij had gelijk nog een ander programma om mee te oefenen. Beetje afwisseling voor Ellen kan geen kwaad. We zullen zien of het lukt om volgende week een voldoende te halen.
Theo is aan de slag gegaan voor de toetsweek. Die over 2 weken begint... Ik bedoel maar, die is wel gemotiveerd. Een zorg minder.
Morgenochtend moeten we voor dag en dauw uit bed. En dat op zaterdag! Pff, hadden ze dat niet anders kunnen bedenken? Maar ik heb een toerustingsochtend voor kringleiders en Ard is bij de organisatie. Ik weet nog niet helemaal wat ik er van moet denken...
Eén troost, morgenavond gaan we uit eten, cadeautje van opa en oma Vreugdenhil, want opa wordt morgen 70 jaar! Feest dus. Alvast van harte gefeliciteerd met uw verjaardag en een fijne dag toegewenst van ons. Jammer dat we er niet bij kunnen zijn. Maar ja, om Theo zijn slogan te gebruiken: je kunt niet alles hebben.
2 opmerkingen:
Laat ons hier in Nederland s.v.p. ook weten hoe het met dat kind gaat.
Was heel indrukwekkend zoiets te lezen.
Ben 100 jaar geleden als kind zelf bijna verdronken en het rare is dat ik het helemaal niet benauwd had.
Een reactie posten