De kop is er af

Ziezo, aftellen naar mijn vakantie. Nog maar 4 dagen werken.
Het zal nog wel even aanpoten zijn, schat ik in. Want er is een collega ziek en er blijken twee vakantie te hebben, deze week. Geeft niet, volgende week mag ik.
Toch stond ik raar te kijken, vanmorgen, toen mijn collega Lila niet kwam. Ik had geen idee. Tot ik naar het Lab belde om te vragen of ze een spoed op konden halen bij mij. Bleek een analist al op de verpleegafdeling aan het prikken te zijn. Ik was net op tijd om haar mijn spoed te kunnen geven...

Thuis liep het gesmeerd. Scheelt een hoop als je de lastige situaties vast tackelt. Iedereen deed vanmorgen wat er van hem/haar verwacht werd. Ongeveer dan... Thijs moest nog wel even vanachter zijn laptop vandaan getrokken worden naar de afwas toe, maar vooruit.
Uiteindelijk reden we om 6.21 uur van huis weg, en dat was maar één minuut later dan mijn bedoeling was. Om 6.40 uur rolden Arjan en Thijs uit de auto. En om 6.48 uur stond Ellen voor haar school. Dan weet ik dat ik nog tijd genoeg heb om bij het ziekenhuis te komen. Als het een beetje meezit in een minuut of 6. Het zat mee, zoals vaak om die tijd.

Tussen de middag had Arjan mij een sms-je gestuurd of hij mee kon rijden naar huis. Ze bleken vier tussenuren te hebben en dan vervalt het laatste uur. Dat was een mazzeltje voor hem.
We gingen nog boodschappen doen bij de Centrum. Thijs had beweerd dat hij een kauwgombal uit de automaat kan laten rollen en zijn kwartje dan niet kwijt hoeft te zijn. Filmpje op internet...
Arjan geloofde hem niet, dus het kwam mooi uit dat Arjan er nu ook bij was. Die had tegen Thijs gezegd: Ik geef je twee kwartjes, als het je lukt mag je de kauwgomballen houden en de kwartjes ook.
Helaas voor Thijs, het lukte niet. Dat betekende dat de kauwgomballen voor Arjan zelf waren.

Ik kan merken dat ik een druk weekend heb gehad. Stijf in de benen, spierpijn in mijn armen. Ik weet niet waar dat van komt, trouwens. Kan me niet herinneren dat ik mijn armen zo erg gebruikt heb, zaterdag.
Dat ik mijn benen voel, dat snap ik wel. Zaterdag veel gelopen, de trap op en af bij Fort Beekenburg. En toen gisteren nog de Julianabrug op.

't Zal morgen wel beter gaan, hoop ik. Misschien goed om eens wat oefeningen op te gaan zoeken, want dat kan een stuk schelen, een volgende keer.

6000

Vanmorgen zijn we met 6000 mensen, ongeveer, het kan er eentje meer of minder zijn geweest..., lopend over de Julianabrug gegaan. Wat een happening. Een wandeling van het Brionplein in Otrobanda naar Mambobeach. Voor het goede doel: de opbrengst is voor het Wilhelminafonds, de kankerbestrijding.
Thijs had vorig jaar met Ard meegedaan. Nu mocht ik mee. En ik ben blij dat ik dit meegemaakt heb. Het is echt de moeite waard. Niet alleen dat je dan over de hoge brug loopt, ook dat je met zoveel mensen loopt voor één doel.

Daarnaast was er ook een ride for the roses, een fietstocht. En vanmiddag een swim for the roses. Daarbij heeft Arjan meegeholpen: hij kajakte mee met de zwemmers om hun veiligheid in de gaten te houden.
Uiteraard zou Ard hierbij ook van de partij zijn geweest, als hij niet naar Peru zou moeten. Moeten is natuurlijk mogen... Ik heb Ard om half elf op Hato gedropt. Daar vandaan ging hij eerst naar Panama en vanavond zouden ze dan doorvliegen naar Peru. Al waar ze een week een conferentie bijwonen van de Turtle Conservation all over the world. Van Afrika tot in Amerika, zullen we maar zeggen. Een hele belevenis. Daar wil je wel een kajaktour voor overslaan...

Dat betekent dat ik hier de tent een week in mijn eentje run. We hebben gelijk vanavond spijkers met koppen geslagen. Ik ga de wekker niet eerder zetten, we hebben wel tijd genoeg, 's morgens, als iedereen zijn eigen boontjes dopt en niet te vroeg de laptop open doet. Een kwestie van plannen.
Voordat we dan om 20 over 6 de deur uit gaan, hebben we gegeten en afgewassen, zodat we de zooi niet 's middags om 1 uur nog op het aanrecht vinden.
Arjan zei: Ik houd niet van vroeg opstaan, maar ik wil wel graag vroeg wakker zijn.
Daar moest ik even goed over nadenken...

Survival

Gistermiddag, het paste allemaal precies in elkaar, had ik tegen half 1 mijn auto bij de garage gebracht. Ard had Thijs uit school gehaald en was er vlak na mij ook.
De garageman vroeg mij: Wordt u gezocht?
Huh?? O ja, in het Papiaments is buska het woord voor zoeken, maar ook voor ophalen. Hij vertaalde het dus zo naar het Nederlands, en hij bedoelde ermee: Wordt u opgehaald.
Het duurde dus even voordat ik hem gerust kon stellen, ja, ik word opgehaald.
Dat was dus geregeld. Ze zouden hun best doen om hem vanmiddag klaar te hebben.
Maar, ze waren tot vijf uur open. Ard was in elk geval tot vijf uur bezig met een training op Bandabou, die kon nooit op tijd terug zijn om met mij naar de garage te rijden.
En op zaterdag? Waren ze tot half 1 open. Ai, dan zouden wij tot een uur of 3 op Bandariba zijn...
En de auto buiten zetten, zodat we hem buiten openingsuren op konden halen? Lukte ook niet, want we moesten wel betalen, uiteraard, en de monteur, die persoonlijk betaald moest worden, was er op dat moment niet...
Om een lang verhaal kort te maken zei ik dat ik het wel zou proberen te regelen. Ik dacht: Al zou ik er voor van Blue Bay naar Palu Blanku moeten lopen, ik haal voor vijf uur die auto op.
Thuis gekomen heb ik alle mogelijkheden op een rijtje gezet. Ik had een helder ogenblik toen ik bedacht dat Bob, in Julianadorp aan het werk, toch min of meer met een omweg die richting op zou moeten, ergens in de middag. Goed geschoten. Hij was wel bereid om mij even af te zetten.
Toen we daar dan aankwamen, eind van de middag, draaide de monteur net de laatste schroeven aan. Just in time. Hopi great. En een paar honderd gulden lichter...
Hoe dan ook, hij loopt weer als een tierelier zodat ik een stuk relaxter in de auto zit.

En vandaag hadden we een heel ander soort survival: training voor kringleiders. We hebben terug gekeken op de afgelopen twee jaar. Hoe ging het, wat ging er goed, wat kon beter? En hoe gaan we verder. Kun je dingen loslaten?
De ultieme test voor samenwerking was natuurlijk het vlotbouwen.
De andere opdrachten werden in buddyparen gedaan. Mijn buddy, Niels, en ik hebben heel wat ervaringen uitgewisseld. Ik ben heel positief over hoe het gegaan is, hoe onze kring draait, hoe ik zelf in die tijd veranderd ben en dat ik er veel van geleerd heb.
Het is zo waardevol, zo'n dag als vandaag. Met elkaar bezig zijn, een beetje je grenzen verleggen. Al blijven er lastige dingen.
Bijvoorbeeld in een groepsproces. Als je bezig bent met elkaar, je moet een vlot zien te bouwen dat blijft drijven. En iemand anders geeft aan: Ja, maar het kan ook wel anders.
In dit geval weet ik: Ard doet het zus en zo. Dat gaat altijd goed.
Dan weet ik niet precies waarom het zus en zo moet, constructie is niet helemaal mijn vakgebied, zeg maar. Alleen weet ik wel zeker dat Ard zijn redenen heeft om het dan op die bepaalde manier te doen.
Hoe breng je dan toch over dat het beter op jouw manier gedaan kan worden?
Ik merk dat ik geneigd ben om dan te denken: Ach, laat maar, wat geeft het als dat vlot straks in 24 stukjes bij de boei komt...
In dit geval is het geen drama, maar soms kun je maar beter wel bij je standpunt blijven. Dat is iets waar ik nog wel wat in groeien mag.
Overigens werd uiteindelijk besloten om inderdaad de foute constructie weer los te halen, het op de juiste manier in elkaar te zetten en zo met een prima vlot naar de laatste opdracht te varen. Waar het vlees voor de barbecue in het water hing.
Waarna we heerlijk gegeten hebben!
Al met al een gezellige, leerzame dag.

met kaart en kompas bepalen hoe ver en in welke kompasrichting Pops Place, aan de Caracasbaai, ligt. Vanaf Fort Beekenburg

met een afgeplakte duikbril op voelen wat voor voorwerpen in het net onder water zitten (we hadden alle 4 goed...)

de laatste opdracht lezen...

doen we het wel goed? Lukt het zo wel?

ja, nu zit het bijna in elkaar, het komt goed

de fakkel brandt, opdracht geslaagd

eet smakelijk!

Stoer!

Vanmiddag ben ik met mijn auto naar de garage geweest. Dat soort dingen liet ik altijd aan Ard over, maar ja, dat slaat natuurlijk nergens op. Want waarom zou ik dat zelf niet doen?
Hij lekte al tijden. Water. Dat is beter dan dat hij olie lekt, maar het werd echt te gek. Ik moest voor elk ritje 2 liter water in de radiateur gooien. Tot ik afgelopen weekend 'stop-leak' erin gedaan heb. Toen werd het een stuk beter. Hoefde ik nog maar 1 keer per dag bij te vullen. Overigens is dat nog steeds niet hoe het hoort te zijn. Dus besloten we dat de auto toch maar even nagekeken moest worden. Ergens zal toch een lekje zitten.
Aangezien Ard volgende week in Peru zit, voor de sea-turtles, zou ik, in theorie, in zijn auto kunnen rijden. Een Pick-up... ik ben niet zo'n held.
Dus, vooruit denkend, had ik bedacht dat als mijn auto nu vrijdagmiddag naar de garage kan, hij dan misschien voor maandag wel klaar is. En als ik nu vast vanmiddag erheen ging om een afspraak te maken, dan is-tie misschien wel klaar voordat Ard van het eiland is.
En zo stond ik daar, heel stoer, bij Mickey's. Een garage waar ik wel vertrouwen in heb. Het ziet er uit alsof ze weten wat ze doen en aangezien het daar af en aan rijdt, lijkt het er op dat ik niet de enige ben met vertrouwen. Voor mij beter dan de man 'bou di palu'.
Wat ik al verwachtte, er zit een lekje in de radiateur. Natuurlijk is het niet al te gemakkelijk te verhelpen, maar er liep daar een monteur rond, kennelijk ingehuurd, die inderdaad vrijdagmiddag het klusje wel zou kunnen klaren. Ze hielden wel een slag om de arm, als het tegenzat zou het kunnen zijn dat de auto niet voor het weekend klaar is. Nu ja, in dat geval zal ik dan toch echt stoer moeten zijn en in die Pick-up moeten gaan rijden. Laten we die gok maar nemen! Ik zal blij zijn als ik niet meer met één oog de hitte van de motor in de gaten moet houden en met mijn andere oog de benzinemeter.

In Nederland zou dit echt niet kunnen, maar hier val ik niet op, de verf bladdert van de auto, krassen en deukjes her en der, de gaten vallen in de bekleding, maar het rijdt en daar gaat het om

Gister hadden we onze KLM-vriendin Margriet even op visite. 't Is altijd even, maar wel even heel gezellig! Helaas heeft de KLM bedacht dat ze al de blauwe dames en heren nu in Papagayo stoppen. Het Hilton was zo lekker dichtbij... nu moesten we helemaal naar Jan Thiel. Dat hadden we er best voor over, daar niet van. En zo konden we Margriet Willemstad by night laten zien, toen we haar terug brachten. Het zal vast wel wennen :)

Heerlijk

Zaterdag heeft Ard met Thijs pizza gebakken. Heerlijk! Het scheelt dat Theo er niet bij was, we hielden wel wat stukken pizza over. Vandaag hebben we de laatsten gegeten.
Thijs wilde graag helpen met pizza bakken. Om twee redenen, wie helpt met eten koken hoeft niet af te wassen én Thijs vindt het leuk om pizza te bakken. Dus ik had een makkie...

hoe kneed je een deegbal

voor ieder wat wils

tonijn, salami en Hawaii

Gisteravond hadden we kring, maar er waren heel weinig leden. Eigenlijk waren wij als enigen bij Billy en Vanessa. Gelukkig houden wij heel erg van wraps en hebben we Vanessa wel van de wraps afgeholpen. De restjes kregen we mee naar huis, zodat we vandaag "kliekjesdag" hadden. Pizza en wraps, krop sla erbij, komkommer. Al weer heerlijk gegeten!

Vorige week hadden we bolo van een dokter bij ons in het ziekenhuis. Dat gebeurt natuurlijk niet alle dagen. Dus we hebben héérlijk gesmuld. Chocola, het lag als een baksteen op mijn maag, zo machtig.

En dan gelijk maar even wat foto's van 'mijn' ziekenhuis:

centrifuge om de stolbuizen af te draaien

de prikstoel, en helemaal links een bank voor mensen die het loodje leggen

mijn kantoortje

leeg lab, voorlopig

op de verpleegafdeling, een soort huiskamer

binnentuin

mocht het regenen, dan kan ik bijna droog onder de overkapping door naar de verpleegafdeling lopen

al die Oleanders ruiken vooral 's morgens, zo vlak na zonsopkomst zo heerlijk

zitjes buiten voor patiënten

verpleegafdeling

Bijschrift toevoegen

ons mooie logo

de hoofdingang

De prikpoli, oké, het ziet er van buiten niet heel uitnodigend uit, maar binnen zorg ik voor de gezelligheid :)

Gemis dat blijft...

Vandaag was het 17 jaar geleden dat ons leven in een ogenblik veranderde. Van een onbezorgd jong gezinnetje waren we ineens "ouders van een overleden kind". Daarop volgde een tijd waarin we moesten leren leven met het verlies en het gemis. Hoeveel momenten zijn er geweest waarop we beseften dat Femke nooit meer terug zou komen bij ons. Hoe vaak heb ik de pijn gevoeld van het gemis, bij het zien van leeftijdgenootjes in de kerk en op familiedagen als we allemaal bij elkaar waren. Allemaal, behalve Femke.

Ja, het gemis blijft. De pijn is verzacht.
Vanmorgen lazen we aan tafel psalm 139. De psalm die we uitkozen als onze trouwpsalm. Juist omdat deze psalm het hele leven omvat.
God ziet ons, overal waar we zijn. Niet als een Big-Brother-watching-you, maar als een liefhebbende Vader, die zijn kinderen in het oog houdt. Hij draagt ons als we pijn hebben. Hij helpt ons als we gevallen zijn.
God kent ons, nog beter dan wij onszelf kennen.
Hij kent ons, omdat Hij ons Zelf heeft gemaakt. Al voordat wij geboren waren kende Hij ons. Hij had onze dagen opgeschreven. De dagen die we hier op aarde krijgen van Hem. Voor Femke waren dat maar 19 maanden, maar daarna zijn haar dagen doorgegaan. Zij leeft al in Gods nabijheid, de hemel. Hoe het daar is?  Wij weten het niet. We hebben er al zo vaak over doorgepraat. De andere kinderen hebben hun vragen daarover, van jongs af aan, gehad. Hoe zou het daar zijn? Hoe mooi kun je het daar bedenken! Dan nóg mooier.

En dan aan het eind van psalm 139 de bede tot God:
Doorgrond mij, God, en ken mijn hart,
peil mij, weet wat mij kwelt,
zie of ik geen verkeerde weg ga,
en leid mij over de weg die eeuwig is.

Hoe troostend is het om te weten dat God ons kent, door ons heen kijkt, weet waar onze pijn en ons verdriet vandaan komen.
Daarom de vraag aan Hem om ons aan de hand te nemen en ons te leiden op zijn weg, die regelrecht naar het eeuwige leven gaat.
Waar we niet alleen Jezus zullen zien, maar ook onze Femke terug mogen zien. Wat een vooruitzicht!

Geduld

Soms moet je veel geduld hebben. Uiteraard geldt dat thuis. Bijvoorbeeld als je de afwas staat te doen met een stel pubers. Die elkaar vliegen afvangen en die commentaar leveren op elkaar.
Maar geduld moet je ook in winkels hebben. Zoals vanmiddag bij de Samsom. Thijs heeft morgen zijn spreekbeurt. Helaas kan Sandra er niet bij zijn met één van haar opvanghonden, maar we hebben een serie foto's van haar blog uitgezocht. Die moesten nog afgedrukt worden.

Jack, vorig jaar, vel over been, vol karpatten, een hoopje ellende

Ik hoopte heel erg dat de Samsom aan de Jan Noorduynweg dat kon doen. Nu had ik beter niet tot het laatste moment kunnen wachten met die foto's, ik weet het. Hoe dan ook, het moest echt vanmiddag gebeuren.
Gelukkig konden ze de foto's uitprinten. Ik had ze op een USB gezet waar ik, toevallig, al mijn fotobestanden op had staan. Bij wijze van externe harde schijf...
Dan denk ik: map met juiste foto's opzoeken, foto's selecteren, printopdracht geven. Hoe moeilijk kan het zijn.
Helaas, de welwillende (dat dan weer wel...) juffrouw ging alle mappen met images dichtklikken. Uiteraard was het het laatste mapje. Want het laatst op de USB gezet. Het waren 5028 foto's. Ik bedoel maar, hoe handig kun je zijn.
Ik gaf haar nog voorzichtig de tip dat het om het laatste mapje ging. Of ze niet naar onderen kon scrollen? Volgens haar kon dat niet.
Ik heb er wel wat van geleerd. Als je wilt weten of je geduld hebt, ga dan met een volle USB naar de Samsom.

En de foto's? Dit soort:

Boris, net van de straat. Inmiddels helemaal gezond en gelukkig

moederhond is net doodgegaan...

en soms hebben ze gelijk al een hoog knuffelgehalte...

Ze was erg verbaasd over de foto's, dus ik heb haar uitgelegd dat het om een spreekbeurt ging...
Nu hopen dat het goed gaat met Thijs. Ellen had er een leuke actie bij bedacht. Zij gaat in mei ook een spreekbeurt doen over foster Sandra. Thijs vond het een goed idee (en ik ook). Het is nog even een verrassing wat de actie inhoudt!
Wie benieuwd is naar Sandra en haar passie voor straathonden, kan hier verder lezen:
http://sandra-op-curacao.blogspot.com/2016/02/geschrokken.html?spref=fb

Help!

Ja, je moet wel een beetje gek zijn om zoiets te doen, maar het is in elk geval wel leuk gek. Toch??

Lees, en oordeel zelf:

Wie Zijn Wij
Wij zijn Jacolien Bergsma en Theo Vreugdenhil. Naast dat we familie zijn, zijn we ook goede vrienden. We zijn altijd in voor gekke en extreme plannen, ideeën en acties.
In december 2015 zijn we samen naar Theo’s ouders op Curaçao geweest. Theo heeft daar zelf ook 4 jaar gewoond, maar is nu in Nederland om te studeren. We zijn beiden erg veel van het eiland en de bewoners gaan houden en ondertussen is Jacolien zo ver dat ze zelf ook voor langere tijd (een half jaar) naar Curaçao wil. Als alles meezit, hopen we allebei rond september weer naar het eiland te gaan.
Waar denk je aan bij het woord ‘Curaçao?’ Mooie stranden, palmbomen, lekker weer, een strakblauwe zee, …? Dit is zeker waar en als toerist moet je daar ook van genieten. Toch zit er ook een andere kant aan het eiland. Hoe mooi de kust ook mag zijn, economisch rijk zijn de meeste mensen zeker niet! Vooral onder de lokale bevolking heerst er werkloosheid, er is meer armoede dan je verwacht.
Stichting ‘A Hand for a Fellow Citizen’
Tijdens ons verblijf op Curaçao ontmoetten we Kim. Ze vertelde ons over haar in 2013 opgerichte stichting ‘A Hand for a Fellow Citizen,’ waarvan zij voorzitter en coördinator is. Het doel van de stichting is onder andere om burgers die geconfronteerd worden met armoede en gebrekkige huisvesting te helpen door praktische oplossingen te bedenken en uit te voeren. De stichting wil deze omstandigheden onder de aandacht van de medeburgers brengen. Ze willen sociaal problematische situaties op het eiland aanpakken. Een professionele aannemer helpt de stichting om huizen weer leefbaar te maken. Un man pa komunidat is het eerste project dat wordt uitgevoerd.
Project ‘Un man pa komunidat’
Ontmoet Robert. Robert is een man die door omstandigheden in de onderstand is beland en daar reeds jaren in zit. Maar dat houdt hem zeker niet tegen om voor het eiland te zorgen, want Robert is al meer dan 8 jaar vrijwilliger bij Stichting Uniek Curaçao. Daar levert hij een belangrijke bijdrage aan het onderhoud en schoonhouden van verschillende natuurgebieden op Curaçao, waar de bevolking graag aan recreatie doet.
Maar Robert leeft in een schrijnende situatie, het huisje dat hij bezit is door grote regenbuien zodanig aangetast dat hij er niet meer in kan wonen. ‘Un man pa komunidat’ is een hoogst noodzakelijk project op Curaçao waarbij een groep vrijwilligers Robert liefdevol helpt aan een veilige en leefbare woonomgeving. Want hij verdient een veilig en leefbaar huisje!
Ze zijn al best ver met dit project, maar er zijn meer mensen/families die geholpen moeten worden. Daar is natuurlijk veel geld voor nodig. En geldstromen verlopen niet altijd even makkelijk.
A Hand for a Fellow Citizen kan niet bestaan zonder subsidies, schenkingen en donaties. 100% van de opbrengsten gaat naar de stichting. Het bestuur doet hun werk geheel vrijwillig. Hier hebben wij veel bewondering voor, dus wij willen ze graag een handje helpen.
Onze tocht/actie: Road To Vaals
We hebben onszelf een enorme uitdaging als doel gesteld: skeeleren van Drachten (Friesland) naar het drielandenpunt in Vaals (Limburg). We hopen te vertrekken op maandag 11 juli en als alles goed gaat, hopen we op vrijdag 15 juli in Vaals aan te komen. In deze dagen hebben we dan 350 kilometer skeelerend afgelegd. Door ons te laten sponsoren, willen we A Hand for a Fellow Citizen helpen.
https://www.facebook.com/Un-man-pa-komunidat-A-hand-for-a…/…

Un man pa komunidat - A hand for a fellow citizen

Community · 605 vind-ik-leuks

Als nu alle lezers van mijn blog een steentje bij willen dragen, dan kan Kim weer een heel eind verder komen met haar goede werk!

Doen dus.

Taal

Vanmiddag heb ik met Thijs zitten oefenen. Voor de vakantie was hij ziek, hij is toen drie dagen niet naar school geweest. Dus, zei hij, heb ik het huiswerk niet gekregen. Nu kan ik het ook niet maken en leren.
Ehm, zo makkelijk kom je er niet mee weg, zeun. Tot mijn geluk zit ik in de groepsapp van zijn klas. Dat wil zeggen, van de moeders van de kinderen uit zijn klas. Wat mij betreft echt de uitvinding van de eeuw.
Een moeder had anderhalve week geleden een foto gemaakt van het huiswerk, wat op het bord stond geschreven. Dit werd vorige week, in de vakantie, door-ge-appt. Zodoende wist ik dat er wel het één en andere op de planning staat voor deze week. Verder vond ik het niet nodig dat Thijs in de vakantie aan zijn huiswerk zou zitten. Vakantie is vakantie.

Maar nu moeten we er echt weer tegenaan. Blijkt dat Thijs het meeste gewoon niet heeft. Geen KDN, geen taalmap, geen woordenschat. Geen rekenen, ook daar is een toets voor gepland. Nu ja, rekenen maak ik me geen zorgen over, dat doet hij met gemak.
Taal is een ander verhaal.
De bladzijde van taal, woordjes leren, was ook doorgestuurd. Er zijn meer kinderen (jongens!) die wel eens iets kwijt zijn...
En zo zaten we vanmiddag gezellig samen op zijn bed. Te leren over absent (tegenovergesteld van present), restaureren, fabriceren, niet slechts en nog meer.

Tot we bij het woordje 'laconiek' kwamen. Betekenis: honend, spottend.
Er staat wel eens vaker een ietwat dubieuze betekenis. Meestal probeer ik dan wel aan Thijs duidelijke te maken hoe het bedoeld is. Dan praten we er over door, dat helpt hem om alles te laten landen in zijn hoofd.
Dit vond ik echter te ver gaan. Laconiek, als ik het zo uit de losse pols moest zeggen, zou ik zeggen: nuchter. Thijs was niet overtuigd, het staat er zo, en zo moet ik het leren. Dat ik het anders vond, best, maar hij zou het op de toets houden bij 'honderd'. Nu werd het nog lastiger. Het woordje honend kende hij niet echt, zodat hij er honderd van maakte. O, o, die dyslectie...
Ik heb het opgezocht in het woordenboek, om aan alle twijfel een einde te maken. Laconiek is doodkalm, zonder zich druk te maken. Precies, net wat ik dacht. Nu nog zien dat ik het er bij Thijs ingestampt krijg, voor woensdag.

Ellen kreeg vandaag haar definitieve schooladvies mee. VSBO!

Wat is ze er gelukkig mee, en terecht, want ze heeft er hard voor gewerkt. Nu nog scoren op de EFO, maar het gaat goed komen!