Bij de Cinema's was het een drukte van belang. Ik herkende de polo's van de Albert Schweitzer, de polo's van de Marnix en daar kwamen de Divi-kinderen nog naast te staan. Heel grappig om daar met een enorme groep VPCO schoolkinderen te staan.
De ouders die de kinderen gereden hadden mochten mee naar binnen. Ellen vond dat wel fijn. Ik ook wel, achteraf, want het was best heftig. De film "Spijt" voor alle groep 7/8-ers en klassen 1 en 2 van het Voortgezet Onderwijs van Curaçao.
Wij zaten dus met de Divikids en groep 8 van de Marnix in 1 zaal.
De film maakte hen doodstil! Af en toe hoorde je een snik. Al met al was het goed dat ze het gezien hebben, denk ik. Al hoop ik wel dat ze er op school mee verder gaan.
Ellen hield het ook niet droog, af en toe veegde ze even langs haar ogen. En toen de juf naderhand zei dat ze ervan moest huilen durfde Ellen ook wel toe te geven dat ze het zielig vond.
Ik had net geen zakdoekje nodig....
Na de film kwam Jochem (in het echt heet hij Stefan) vertellen hoe het was om mee te doen in de film. De kinderen mochten ook vragen stellen. Dan krijg je vragen als: Heb je in het echt ook een hond? Maar de laatste vraag was (en dat vond ik een hele goeie): Hoe was het om in de film gepest te worden?
Grappige reactie van Ellen in de auto, weer op weg naar school: Ik snap niet hoe ze dat gefilmd hebben, als hij verdronken is in het meer. (Een scene waarin de zijn rugtas ziet drijven op het water...)
Ellen kreeg het in haar hoofd niet voor elkaar om te snappen dat hij daar dus zelf niet in hoefde te spelen. Het was voor haar te echt. Die scene ervoor, op het klassefeest, als hij dronken wordt gevoerd. En dan die rugzak, die overduidelijk van hem is, drijvend op het water: daar móet hij bij zijn...
Later op de middag zei Ellen tegen mij dat ze eigenlijk nog wel 1 vraag aan Jochem had willen stellen: hoe hij het vond om gepest te worden.
Wel leuk dat ze er zelf mee kwam. Ook wel duidelijk dat ze er de hele middag nog mee bezig was. Maar dat was dus die laatste vraag, niet meer bij haar binnengekomen. Dus daar hebben we het samen nog even over gehad.
Bij Arjan heb ik erg moeten vissen wat hij ervan vond, hoe het bij hun ging. Het zal de leeftijd wel zijn, maar hij liet weinig los. Hopen dat de mentor er iets meer uit krijgt. Wel gaf hij aan dat er niet gepest wordt in hun klas. Daar was hij heel stellig in!
Ik vond het vooral intrigerend om te zien hoe het gaat met de massa. Heel herkenbaar van 30 jaar geleden! Wel zien dat er dingen fout gaan (gelukkig niet zo extreem) en toch niks ertegen doen. Vooral niet op willen vallen.
Ik heb Theo aangeraden om ook een keer te gaan kijken. Vooral als je leraar wilt worden lijkt me dit ook een zinvolle film. Om te zien hoe het niet moet.
In elk geval was dit een belangrijk item voor ons vandaag.
Verder heb ik vanmiddag met Thijs sommen zitten maken. Wekenlang heeft hij nauwelijks huiswerk en dan ineens komen er bladzijden sommen mee. Hij zit er niet mee, draait er zijn hand niet voor om. Maar het opschrijven wel! Daar huurt hij mij voor in.
Het meest komische was, vanmiddag, dat hij een som kreeg: 2 pakjes melk kosten 50 eurocent. Hoeveel kosten 3 pakjes melk?
Dan moeten ze de som opschrijven, en daarna het antwoord (keuze uit 4...) Zo kan de juf zien of ze het goed doen. Nu kan de juf daar bij Thijs geen enkele conclusie meer uit trekken, want ik schrijf de som op. Thijs komt eigenlijk altijd op het goede antwoord uit, maar lang niet altijd op de goede vraag. Althans, zijn rekenmethode is niet de gebruikelijke. Wel leuk om zo met hem bezig te zijn. Ik sla regelmatig steil achterover van zijn denkmethodes. Probeer hem dan weer op het goede pad te krijgen. Dat wil hij voor mijn plezier best doen, want hij is heel blij dat ik voor hem alles opschrijf.
Om op de som terug te komen: ik wilde al opschrijven: 3x50 cent = 150 cent.
Zegt Thijs: 25, 3x25 = 75 cent.
Oeps, ja je hebt gelijk!
Hij kan echt heel snel in zijn hoofd rekenen. Sneller dan ik.
Na de rekensommen zijn Ellen en Thijs nog naar de baai geweest. Thijs mocht toch niet meer op de laptop, want hij mieterde een glas kapot (naast de laptop). Toen vond ik het welletjes. Hij schrok er wel zo van dat hij voor de rest van de dag er ook niet meer naar gevraagd heeft.
En vanavond heeft Ellen mij voorgelezen terwijl ik aan het strijken was. Dat was een mooie combinatie, het nuttige met het aangename verenigen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten