Stoer!

Vanmorgen waren Renske en ik al vroeg op pad. Wel iets later dan gepland, maar kwart over 7 is toch best op tijd. We zijn op ons gemak naar landhuis Savonet gereden. Daar kun je kaartjes kopen om de Christoffelberg op te gaan.
De hele tijd zagen we achter ons al donkere luchten hangen. We stonden nog niet stil of de eerste spetters vielen. Nu ja, als het niet regent wordt je kletsnat van het zweet. Dus ach...
Eerst moesten we een eindje de berg oprijden naar de parkeerplaats. Van daar af stond aangegeven met gele klodders verf waar je langs moet lopen. Niet dat er veel fout kan gaan, er is maar één pad.
Iets voor ons uit liep een familie: vader, moeder, grote zoon met vriendin. Wel een geruststellend idee, mensen zo in de buurt.

we waren echt helemaal doorweekt...

Het was een pittige wandeling, zeker het eerste half uur in de regen. Daarna werd het droog, maar dan is het pad goed nat. Trouwens, al gauw was het niet eens meer een echt pad. Meer een klim- en klauterparcours. We moesten dus goed uitkijken om niet ergens over uit te glibberen. Ik greep nog in een onbewaakt ogenblik in een bromelia. Au! stekel bleef in mijn vinger zitten en het begon behoorlijk te bloeden. Daarbij waren mijn handen bepaald niet schoon meer, omdat we overal onze handen moesten gebruiken om omhoog te komen. Gelukkig hadden we genoeg water mee: even flink afspoelen en even een zakdoekje er tegenaan, toen was het weer over.
Inmiddels hadden we de familie voor ons ingehaald, al hoorden we ze nog wel regelmatig achter ons.
Bijna boven kregen we nog de meest spectaculaire stukjes rots. Het was best een overwinning toen we de top bereikten. Ondertussen was er nog een snelrenner langs gekomen: omhoog.... en weer naar beneden. Verder spraken we nog even een stel dat al boven was geweest. Die spraken ons moed in voor de laatste meters tot de top. En toen stonden we boven! Het leek of de buien langs ons heen gingen. We zagen enorme flarden regen vallen. Een mooi gezicht. Even later klaarde het zelfs op en zagen we nog even de zon. Ook de zee kwam weer tevoorschijn uit de regen. Al met al hebben we er echt van genoten! Al zat Renske nog wel wat in de piepzak voor de terugtocht.

hé, waar is die zee gebleven?

Na een poos kwamen de vader en de zoon boven. Moeder en vriendin waren afgehaakt... Complimentje voor onszelf!
Met z'n vieren begonnen we aan de weg terug. Ook dat was pittig, maar dan anders. Het was makkelijker om je te laten zakken, alleen zit ik nu onder de blauwe plekken omdat ik me met mijn armen afzette tegen de rotsen (om niet te hard te vallen). Op den duur had ik trillende benen, ook van het inhouden om niet naar beneden te rollen. Niks meer gewend, natuurlijk. We hebben ook geen trap in huis... Alleen een opstapje bij de porch.
We waren blij dat we bij de auto waren, om 11 uur. Nat, vies, moe. Maar voldaan dat we het gered hadden. Tijd voor een bakje koffie. Haha, ik had alles mee: oploskoffie, koffiemelk, theelepeltjes, koekjes. Alleen was ik de thermoskan vergeten mee te nemen... Poeh hé, dat was balen. Dus zijn we toch maar verdergegaan met water drinken.
Bij landhuis Savonet, na een rit over een weggetje dat net groot genoeg is om met de auto over heen te rijden en waarbij we soms op een top de weg niet meer konden zien, hebben we onze schone kleren aangetrokken. In een helder ogenblik hadden we bedacht dat dat best lekker kon zijn, als we nat zouden regenen. Waarlijk een vooruitziende blik. Heerlijk, droge en schone kleren aan. Handen wassen, onze benen poetsen, we zagen er echt niet uit.
Daarna waren we weer toonbaar en konden we verder naar Shete Boka, de noordkust, waar de golven verpletterend op de rotsen slaan. Voor mij nog altijd het mooiste stukje Curaçao.
Aangezien mijn benen mij niet verder konden dragen, zijn we alleen bij Boka Grandi geweest. De wandeling naar de Natural Bridge ging hem niet worden, vandaag. En de weg vol gaten naar Boka Pistol hebben we ook maar gelaten voor wat-tie is. Zelfs bij Boka Grandi konden we de golven omhoog zien spatten bij Boka Pistol. Het was ruig weer. Maar droog. We stonden zelfs een tijd in de zon.

2 aardige Belgische dames hebben een foto van ons samen gemaakt (en wij van hun)

Terwijl we in de verte, daar waar we ongeveer de stad dachten, de donkergrijze wolken zagen hangen.

Uiteindelijk zijn we via Westpunt teruggereden. Afgezien van nog een enkele spetter bleef het droog. Bij Jan Kok hebben we nog even de flamingo's bewonderd. Ze stonden vlak bij de weg. Grappige beesten...

handig dat hun nek dezelfde maat heeft als hun poten

Thuisgekomen hoorden we de verhalen van de kinderen: erge buien, het water spoelde over de stoep, overstroming.
Wat hebben wij het getroffen met het weer vandaag...!
Aan het eind van de middag ging het weer regenen. Maar toen had ik inmiddels 3 wassen helemaal droog. Terwijl ik gezellig heb zitten skypen met Rianne.

Nu is het koud, brrrrrr. Ik zit met een vestje aan, koude voeten te krijgen. Ook het water uit de douche was verschrikkelijk koud. En er zit nog meer regen aan te komen... Hopen dat het een beetje meevalt voor Renske, want zoveel regen is natuurlijk niet echt leuk. Alleen voor de tuin is het wel fijn.