Ons leven op Curaçao: Natuurlijk

Gistermorgen, toen ik naar het ziekenhuis reed, was er zo'n mooie lucht. De zon kwam net een beetje op, allemaal rode, roze, oranje kleuren in de lucht, langzaam veranderend naar geel. Dat bracht mij op het idee om vanochtend met het fototoestel op pad te gaan, richting de B-sectie (omdat dat veel hoger ligt) en de zonsopgang te fotograferen. Zo gezegd, zo gedaan.
Het was een geweldig gezicht om die lucht te zien verkleuren. Jammer genoeg is het niet zo mooi op de foto's gekomen, daar is mijn toestel niet geschikt voor. Maar ik heb er even goed wel van genoten. Dat brengt mij dan op de gedachte dat God het allemaal zo mooi gemaakt heeft. De kleuren, de bomen, de bloemetjes, zelfs die wij eigenlijk classificeren als onkruid. En het fenomeen van dag en nacht, met de overgangen van het één naar het ander.

Daarna heb ik geskyped met mijn zusje Ingeborg. We verheugen ons er erg op dat zij over een paar weken hierheen komt, samen met mijn andere zus(je) Bernadette. Nog minder dan 8 weken!

mooi toch? En dat groeit gewoon, vanzelf, op de golfbaan!

ik hou zo van dit roze, waarom zou je het onkruid noemen?

En toen moest ik mijzelf de deur uit werken om wat noodzakelijke dingen te gaan regelen. In de eerste plaats de wegenbelasting gaan betalen. Dat kun je niet digitaal doen, je moet persé naar een loket en dan cash betalen. Daar is wel even moed voor nodig, want de praktijk is dat je wel een uurtje kwijt bent met wachten. Dus, het viel reuze mee, vanmorgen. Want ik was in een half uur klaar. Scheelt toch mooi de helft.
Vervolgens op naar Curgas, om een nieuwe gasfles te bestellen. Meestal gaat het daar aardig vlot. Het zat me echt mee, vanmorgen, want ik stapte binnen en was meteen aan de beurt. Dat heb ik nog niet eerder meegemaakt. Een grote gasfles besteld, ik was 45 gulden kwijt. Daar doen we dan een maand of 5 mee. Da's toch goedkoop koken. Ik kan nog wel eens een extra keertje de oven gebruiken. 't Kost geen drol.
En zo had ik nog tijd over om de boodschappen te doen bij de Albert Heijn. Daar ga ik één keer in de week heen, voor de aanbiedingen en de artikelen die ze als Basic-product lekker goedkoop hebben.

Voor de belangstellenden volgt hier dan nog een update over Theo. Die is weer hard aan het werk met zijn studie. Van de week hebben we nog gechat op een avond. Hij was toen een project verslag aan het bijwerken, waar de spelling- en taalfouten de pan uit rezen. Hij vond dat het zo niet ingeleverd kon worden en daarom zat hij de halve nacht te werken. Maar het was niet voor niks, want ze hebben met hun groepje de Oldehove Award gewonnen. Een flink aantal punten voor hun propedeuse.
Nu is het nog even hard studeren voor de tentamens van de komende week...

En vanavond is zowaar, voor de tweede keer, Thijs zijn schildpadje gevonden. Weer door de honden van de buren. Eén van hen heeft wel flink zijn tanden erin gezet, met als gevolg dat het schild stuk is. Hij gebruikt zijn achterpootjes ook niet goed. Dus het is wel spannend of het goed gaat komen met hem.
Het is een ondernemend beestje. Toen hij nog heel ieniemienie was presteerde hij het al om uit de bak te klauteren en op onderzoek uit te gaan. Dat was in Thijs zijn kamer.
In de zomer was hij genoeg gegroeid om naar buiten te kunnen. We hadden ook niet zoveel zin meer om elke avond op zoek te gaan naar het schildpadje, hij liep steeds verder weg. Dus, huppekee, naar buiten, bij de grote schildpadden. Alleen hadden we wel een apart stukje voor hem gemaakt, met wat fijner gaas, zodat hij niet kon ontsnappen.
Nadat Ard, ergens in oktober, de schildpadden had verhuisd naar een stuk grond dichter bij huis en met wat meer natuurlijke schaduw, was hij binnen een dag verdwenen. We hadden geen idee waar hij gebleven was. Misschien ingegraven? Het kan wel, maar voor hoe lang?
We hadden de hoop al opgegeven dat hij terug zou komen, maar ineens, na die enorme regenbuien in november, kwam de hond van de achterburen met de schildpad bij zijn baas. Die riep ons. Thijs blij! Wat een wonder, na zoveel weken. Hij was ook flink gegroeid, dus had wel kans gezien om voor zichzelf te zorgen.
Beestje weer in het hok gezet. Ze hebben daar met z'n drieën lekker de ruimte. Maar kennelijk vond ukkie het niet genoeg. Want binnen een dag was'tie weer verdwenen. We snapten er niks van. Hebben alles in de buurt afgezocht, maar ja, al dat gras... En hoe kon hij, in de vrede, door het gaas komen?
Hoe dan ook, hij was weg en hij bleef weg. Dit was eind november.
Nu hebben de honden hem dus weer ergens getraceerd. Helaas is hij er wat minder goed afgekomen. Hij zit inmiddels veilig in het caviahok. Onder protest van Ellen. We weten op deze manier zeker dat hij niet kan ontsnappen. Want je zou denken dat hij, met de kreukels die hij opgelopen heeft, wel wat rustiger is, maar mooi niet. Hij sleept zichzelf steeds rond in het hok. Laten we hopen dat de natuur zijn werk doet en dat het beestje dit overleeft. In het 'wild' zou het waarschijnlijk niet goed gaan, maar bij ons hoeft hij zelf niet zijn eten op te scharrelen. Dat wordt netjes voor hem klaargelegd. Alhoewel, wellicht zou hij het liever zelf opzoeken. Zijn karakter in aanmerking nemend... En voor honden, katten, roofvogels en ratten zullen we hem voorlopig beschermen. In het caviahok kan er niks bij hem komen.