Oei, zijn juf mag dan wel streng zijn, dit is niet echt een vooruitgang. Naar Thijs zijn idee. Op normale dagen doet hij even snel zijn werk en mag dan lezen. Na computerspelletjes is lezen wel zijn grootste hobby. Uiteraard behoort computeren niet tot de dagelijkse bezigheden in de klas, dus dan wil Thijs zich wel behelpen met het op-één-na-leukste. Zo leest hij heel wat kilometers. Behalve vandaag. Het enige wat hij gedaan had was kilometers sommen maken. Beetje jammer dat het dan heel veel van hetzelfde is, wordt het niet zo uitdagend van.
Ellen was gister naar het VSBO geweest. Ze hadden met de hele klas een voorlichtingsdag. Ellen had gehoopt dat ze nu naar de andere VSBO, de Marnix, mocht. Vorig jaar was ze ook op de Albert Schweitzer geweest. Helaas voor haar, dit jaar werd het voor haar weer dezelfde school. Even goed vond ze het wel leuk. Waar ze zich erg over verbaasde was het feit dat als je daar betrapt wordt terwijl je je mobiel gebruikt, je hem voor drie dagen in moet leveren. Word je dan nog een keer betrapt, dan ben je hem voor de rest van het schooljaar kwijt. Ellen vond dit een veel te zware straf.
Ze vroeg 's avonds aan Arjan of dit bij hem op school ook geldt. Hm, zei Arjan op zijn bedachtzame manier, het zou best kunnen dat de regels zo zijn, maar ik merk nooit dat ze die straffen ook uitdelen.
Zouden het zulke lieverdjes zijn, daar op de Havo-Vwo? Offe... zijn ze niet zo consequent?
De kans is heel klein dat Arjan met zijn mobiel betrapt wordt, want hij heeft de meest simpele die je kunt bedenken: hij kan er mee bellen en sms-en. Dat vindt hij niet de moeite waard om onder schooltijd te doen. Hooguit gebruikt hij dat om mij te bellen als hij eerder uit is en probeert of hij mee naar huis kan rijden. En dat soms nog met iemand anders zijn telefoon, zodat ik allerlei vreemde telefoonnummers krijg.
Soms snap ik ook niet veel van mijn telefoon. Waarom de ene keer een gemiste oproep zo gewist kan worden en een andere keer die mogelijkheid gewoon niet geboden wordt.
Waarom ik mensen niet op Whatsapp krijg toegevoegd. Nou ja, dat soort dingen.
Ik ben handiger met de computer, dat weet ik wel. Al heeft die ook nog genoeg geheimen voor mij.... toch red ik me daar prima mee. Het is zelfs zo, dat ik er al om bekend sta op mijn werk. Als er documenten aan gemaakt moeten worden, of aangepast, dan vragen ze mij daar voor. Gister werd ik naar de verpleegafdeling gestuurd. Of ik daar in het systeem even een shortcut wilde maken voor een glucoselijst.
Dan denk ik: dat kan toch iedereen, tegenwoordig?
Maar eenmaal op de zusterpost werd mij wel duidelijk dat dit een misvatting was. Een spaanstalige zuster was aan het worstelen met een excel-bestand. Ze wilde graag meer rijen eronder. En ook graag een dubbele kolom geel gemarkeerd. Van de aanwezige zusters was er niemand die haar kon helpen. Voor mij was het een fluitje van een cent. Daar maak je wel vrienden mee... Ach, een ander keer helpt zij mij weer eens om een moeilijke patiënt te prikken. Toch fijn als je elkaar kunt helpen! Zelfs de taalbarrière overbruggen wij met heel veel goede wil.
O ja, en die shortcut heb ik ook even snel voor elkaar gemaakt. Iedereen blij.
Verder had ik het van de week druk met onze kwaliteits-formulieren. Alle fouten verzamelen en registreren. 't Is voor het goeie doel, uiteindelijk doen we het om van onze fouten te leren en onze kwaliteit te verbeteren.
Zo wordt ook aan alle patiënten gevraagd om een 'enkuesta' in te vullen. Een aantal vragen over hoe ze het prikken ervaren hebben, of de laborante 'amabel' was, hoe ze de wachtruimte vinden, hoe lang ze moesten wachten. Over het algemeen is de wachttijd bij ons op Damacor erg kort. Tenzij er drie patiënten tegelijk naar binnen wandelen. Zoals vandaag. Maar ik kan snel werken :) Dat heb ik in Zeewolde op de prikpost wel geleerd!
Gelukkig is er bij ons thuis (nog) niemand ziek, al gaan er hier ook wel wat griepjes rond. Geen epidemieën, zoals in Nederland. Houden zo, zou ik zeggen. En beterschap voor de juffen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten